Στην Ελλάδα τα τελευταία 40 χρόνια δημιουργήθηκε ένας κρατικοδίαιτος καπιταλισμός με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, που αποτυπώνονται στην δομή της ανεργίας – Το βάρος πρέπει να πέσει στην δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και όχι στην αύξηση της φορολογίας
Βασική επιδίωξη της κυβερνήσεως ήταν και είναι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας και βεβαίως η παραμονή σε αυτήν.
Υπό αυτή την έννοια, η κυβέρνηση και ιδιαιτέρως ο πρωθυπουργός δεν διαπραγματεύονται την έξοδο της οικονομίας από την θηλιά του χρέους και την παραγωγική της αναδιάρθρωση, αλλά θέλουν να εξασφαλίσουν χρηματοδότηση του πελατειακού κράτους.
Ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι περί αυτόν μαρξίζοντες σύμβουλοι και υπουργοί του γνωρίζουν ότι η ανάκαμψη της οικονομίας δεν μπορεί να προέλθει παρά μόνον από την αναγέννηση και την ενδυνάμωση της ιδιωτικής οικονομίας.
Οι ιδιώτες επιχειρηματίες εκτός διαπλοκής μπορούν να δώσουν μία νέα ώθηση στην οικονομία μας και να την καταστήσουν περισσότερο εξωστρεφή.
Όμως, αυτό σημαίνει ριζική αλλαγή στο παραγωγικό μοντέλο της χώρας, το οποίο είναι εκ των πραγμάτων ξεπερασμένο και ως εκ τούτου αναποτελεσματικό.
Διότι πρόκειται για ένα μοντέλο ευκολίας, που μπορεί να είχε κάποια αποτελέσματα στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, αλλά στην συνέχεια ξεπεράστηκε από τα γεγονότα.
Όπως πολύ ορθά επισημαίνουν οι οικονομολόγοι κ.κ. Αντώνης και Γιώργος Ζαΐρης, το ελληνικό παραγωγικό πρόβλημα –στο οποίο κατά μεγάλο μέρος οφείλεται και η υψηλή ανεργία– δεν θα μπορούσε να συμβολιστεί καλύτερα από την εντυπωσιακή διαπίστωση ότι, την 40ετία 1970-2009, ο παραγωγικός τομέας της χώρας αυξανόταν με ρυθμό χαμηλότερο του 1% τον χρόνο, ποσοστό μικρότερο και από αυτό της γεννητικότητος.
Παράλληλα, όμως, τα ποσοστά διογκώσεως του δημοσίου τομέα ήταν τρομακτικά. Από 264.000 άτομα το 1970 σε 824.000 άτομα το 2009 –ήτοι αύξηση 4% ετησίως, που σημαίνει ότι μπορεί να προσεγγίζει τα 1,2 εκατομμύρια άτομα μαζί με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι το υπάρχον παραγωγικό μοντέλο με το οποίο πορεύεται τις τελευταίες δεκαετίες η χώρα μας είχε ως άμεση συνέπεια να:
*Προκαλεί μεγάλη και άδικη φορολογία στα εισοδήματα των φυσικών προσώπων και των επιχειρήσεων, φορολογία η οποία απλώς «κουκουλώνει» πρόσκαιρα τα ελλείμματα που δημιουργούν οι εκατοντάδες χιλιάδες υπεράριθμοι δημόσιοι υπάλληλοι.
*Οδηγεί στην ανεργία διπλάσιους εργαζόμενους και «γονατίζει» από τους φόρους τις επιχειρήσεις, που αναγκάζονται να περιορίσουν τις θέσεις εργασίας ή τους μισθούς των εργαζομένων.
*Παρατείνεται η ύφεση στην οικονομία, γιατί ο δημόσιος τομέας διαχειρίζεται αναποτελεσματικά και σπάταλα τα χρήματα των φορολογουμένων.
Είναι λοιπόν σαφές, όπως σωστά επισημαίνει στο βιβλίο του ο αριστερός καθηγητής οικονομικών κ. Γρηγόρης Παπανίκος, ότι στην Ελλάδα των 40 τελευταίων ετών δημιουργήθηκε ένας κρατικοδίαιτος καπιταλισμός, με έντονα ταξικά χαρακτηριστικά, τα οποία σήμερα αποτυπώνονται στην δομή της ανεργίας.
Το αντιπαραγωγικό μοντέλο που προέκυψε όλα αυτά τα χρόνια και το οποίο ήταν σοβαρά εξαρτημένο από τις εισαγωγές, σήμερα έχει καταρρεύσει.
Και αν εξακολουθεί να λειτουργεί, οφείλεται στο ότι στηρίζεται στον εξωτερικό δανεισμό, όμως δεν θα μπορέσει να συνεχιστεί χωρίς πολλές δομικές μεταρρυθμίσεις.
Για όσους το αγνοούν, οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ότι, παρά την κρίση, από το 2001 έως το 2014 η δημόσια και ιδιωτική καταναλωτική δαπάνη παρουσιάζει άνοδο και πέρυσι έφθασε σε ποσοστό 114% του καθαρού εθνικού εισοδήματος –σχέση που είναι και η υψηλότερη στην Ευρώπη.
Στην βάση αυτής της πραγματικότητας, το πρόβλημα της οικονομίας και της κοινωνίας δεν είναι τόσο το χρέος όσο τα εργαλεία που θα επιτρέψουν την παραγωγή εισοδήματος.
Συνεπώς, αν οι εταίροι-δανειστές μας και η κυβέρνηση θέλουν να συμβάλουν στην εξυγίανση της καταστάσεως, θα πρέπει να ρίξουν το βάρος στην δραστική μείωση των δημοσίων δαπανών και όχι στην αύξηση της φορολογίας.
Σε μία οικονομία που ήδη τελεί υπό πιστωτική ασφυξία, η επιδίωξη να υπάρξουν πρωτογενή πλεονάσματα μέσω της ανόδου των φορολογικών εσόδων είναι αδύνατη.
Η φορολογική επιβάρυνση θα έχει υφεσιακές επιπτώσεις και άρα, αντί να ενισχύσει το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν, μάλλον θα το πάει προς τα κάτω.
Έτσι, αν σήμερα οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεχθούν παρόμοια λύση, στην ουσία θα έχουν συμπράξει στην διαιώνιση του πελατειακού κράτους –γεγονός που σε λίγους μήνες θα επαναφέρει την ελληνική κρίση στο προσκήνιο.
Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας πλήρωσε βαρύτατο τίμημα. Καιρός είναι να γίνουν και κάποιες βαθειές τομές στο κράτος –οι οποίες, ωστόσο, δεν είναι ορατές.
Οι περισσότεροι υπουργοί της σημερινής κυβερνήσεως είναι αδιόρθωτοι θαυμαστές του καταρρεύσαντος υπαρκτού σοσιαλισμού και πιστεύουν ότι μπορούν να τον νεκραναστήσουν στην Ελλάδα.
Αν βοηθηθούν στην επιλογή τους αυτή, τότε σε διάστημα διετίας η έξοδός μας απ την ευρωζώνη θα είναι γεγονός. Εκτός και αν υπάρξει θαύμα.
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
