Την αγαπημένη φράση του Έλληνα “να μου κοπεί το χέρι που ψήφισα”, ελπίζω να μην την ακούσω από κανέναν και αυτό το αποτέλεσμα να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις για όλους μας
Πήγαμε στις κάλπες, θυμωμένοι, αγανακτισμένοι, φοβισμένοι, απελπισμένοι, αλλά όχι ενημερωμένοι για το τι μας περιμένει την επόμενη ημέρα.
Ψηφίσαμε και είπαμε όχι.
Σχολίαζα χθες λέγοντας ότι οι Έλληνες πολίτες φέρθηκαν σαν μια παντρεμένη επί τριάντα χρόνια γυναίκα, που μέσα στο γάμο της βίωσε καλές και κακές στιγμές.
Ξαφνικά εμφανίστηκε μπροστά της ένας νέος και ωραίος τύπος, που της έταξε τον ουρανό με τ’ άστρα και μια νέα και υποθετικά καλύτερη ζωή, μόνο με καλές στιγμές…
Ενθουσιάστηκε ερωτεύτηκε και τον ακολούθησε…
Αν και προσωπικά περίμενα ότι θα έμενε σε ένα σταθερό γάμο που ξέρει τι ξημερώνει η επόμενη μέρα, τελικά η κουρασμένη από τον πολυετή γάμο της, αποφάσισε να ακολουθήσει τον εραστή, που όμως μπορεί απλά να αποδειχθεί μια εφήμερη σχέση, αφού δεν υπάρχει καμμία εγγύηση για το μέλλον της.
Ο εραστής έδωσε μόνο υποσχέσεις και όχι εγγυήσεις, ή σιγουριά για ένα καλύτερο αύριο.
Το θέμα είναι ότι χάλασε το γάμο της, χωρίς επιστροφή και με τον μεγάλο κίνδυνο να βρεθεί χωρίς οικογένεια, τελείως μόνη και με την γενική κατακραυγή… ότι μόνη της αποφάσισε να χαλάσει τη ζωή της.
Δεν ξέρω αν κατάφερα με τα παραπάνω να σας κάνω να καταλάβετε τι κάναμε την Κυριακή ως λαός και ούτε θέλω να σχολιάσω αν κάναμε το σωστό ή το λάθος, αφού αυτό θα το δείξουν οι επόμενες ημέρες που είμαι σίγουρη όμως ότι θα είναι πολύ δύσκολες αφού για να επανέλθει η σταθερότητα και η σιγουριά θα χρειαστεί καιρός.
Η καταστροφή που υπέστη η οικονομία τις τελευταίες ημέρες θα χρειαστεί μήνες για να έρθει σε ισορροπία.
Εκείνο ωστόσο που με πίκρανε, είναι που δεν άκουσα από την αντιπολίτευση να πει πως σέβεται την απόφαση του ελληνικού λαού, σωστή η λανθασμένη, αυτή τη δημοκρατική κατά τ’ άλλα απόφαση, και θα βάλει πλάτες για να στηρίξει την ελληνική κυβέρνηση για να πετύχει μια καλύτερη διαπραγμάτευση εντός του ευρώ και της ευρωζώνης.
Είναι πολύ νωρίς για να κρίνω το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αλλά είμαι σίγουρη ότι σήμερα που θα καταλαγιάσει ο ενθουσιασμός για το “περήφανο” όχι, η αβεβαιότητα και ο φόβος για το μέλλον θα κατακλύσει τις καρδιές μας και οι αληθινοί προβληματισμοί θα κυριεύσουν τη λογική μας.
Η αγαπημένη έκφραση του Έλληνα, “να μου κοπεί το χέρι που ψήφισα”, ελπίζω να μην την ακούσω από κανέναν… και αυτό το αποτέλεσμα να οδηγήσει σε θετικές εξελίξεις για όλους μας και κυρίως για το μέλλον των παιδιών.
Ωστόσο μέχρι να δούμε απτά αποτελέσματα από τις νέες διαπραγματεύσεις, το ερώτημα “και τώρα τί;”, θα με απασχολεί έντονα.
