Άπειρες είναι οι εκδοχές της ερμηνείας της ψήφου μας, την στιγμή που η πλειοψηφία του λαού ενεργεί με το θυμικό – Και ο θυμός μεταφέρθηκε κατά του απερχόμενου πολιτικού συστήματος, των κομμάτων της αντιπολίτευσης
Ψηφίσαμε, και με μεγάλη διαφορά επικράτησε το «όχι», υποθέτω σε μια συμφωνία που δεν ίσχυε, και που θέλαμε κάτι τις καλύτερη
Πού είναι εκείνες οι ωραίες εποχές, όπου οι πολιτικοί σέβονταν «τα μπάνια του λαού» -και πρωτίστως τα δικά τους- ώστε να απολαύσουμε λίγες μέρες ξενοιασιάς με τις «διακοποκάρτες» μας;
Και πού πήγε εκείνη η πρακτική στον δημοσιογραφικό κόσμο, όπου «τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις», και επιχειρούσαμε αγωνιωδώς να μεγεθύνουμε το κάτι τις για να γεμίσουμε τις σελίδες;
Βεβαίως, δεν ξέρω αν είναι καλύτερη η ζωή γεμάτη ανία, ή σήμερα με την αδρεναλίνη ανεβασμένη στα ύψη.
Ρητορικό το ερώτημα, αφού δεν έχουμε δικαίωμα επιλογής.
Θα μείνουμε με τον στίχο του Ουράνη «αν είναι νάρθει θε’ να ’ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει».
Ψηφίσαμε, και με μεγάλη διαφορά επικράτησε το «όχι», υποθέτω σε μια συμφωνία που δεν ίσχυε, και που θέλαμε κάτι τις καλύτερη.
Και λέγω «κάτι τις» επειδή ως διαπιστώθηκε η μη ισχύουσα συμφωνία, τροποποιηθείσα προς το ευνοϊκότερο, ελάχιστα διέφερε από τις προτάσεις της ελληνικής κυβέρνησης.
Έγραψα, ότι υποθέτω πως αυτό ψηφίσαμε, λόγω του ότι άπειρες είναι οι εκδοχές της ερμηνείας της ψήφου μας.
Κάποιοι ψήφισαν επειδή δεν θέλουν την Ευρώπη, όχι απλώς της Ευρωζώνη.
Κάποιοι άλλοι θέλουν επιστροφή στην δραχμή.
Πολλοί, ίσως και οι περισσότεροι, επειδή πίστεψαν τον κ. πρωθυπουργό που διαβεβαίωσε ότι το «όχι» θα του δώσει περισσότερα και ισχυρότερα επιχειρήματα στην διαπραγμάτευση, αλλά και ότι θα επιτευχθεί συμφωνία εντός 48 ωρών για παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη (ο κ. Βαρουφάκης, πιο αισιόδοξος, έκανε λόγο για 24ωρο).
Δυο κύρια συμπεράσματα θα αναφέρω, από τα πολλά που προκύπτουν.
Πρώτον, ότι η πλειοψηφία του λαού ενεργεί με το θυμικό, και αποκρούει τα επιχειρήματα. Δέχθηκε, φερ’ ειπείν, ως έγκυρες τις διαβεβαιώσεις του κ. πρωθυπουργού, παρά το ότι από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, του Σεπτεμβρίου 2014, ουδεμία διαβεβαίωση ίσχυσε.
Δεύτερον, είναι προφανές ότι ο θυμός για ό,τι υφιστάμεθα, μεταφέρθηκε κατά του απερχόμενου πολιτικού συστήματος και των κομμάτων της αντιπολίτευσης, πάλαι ποτέ κραταιών, των οποίων οι ηγετικές ομάδες δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη. Ίσχυσε το ρηθέν υπό του Ιωάννη του Χρυσοστόμου «εμετρήθης εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής».
Είναι δε πολύ πιθανόν, ότι μέτρησε αρνητικά η εμφάνιση των πολιτικών εκείνων -ιδίως των .κ. Σαμαρά-Βενιζέλου-, οι οποίοι με διαγγέλματα τοποθετήθηκαν υπέρ του «ναι».
Πώς να πείσουν όμως, όταν έχουν χάσει την εμπιστοσύνη του λαού, όπως είχε αποδειχθεί άλλωστε με τα πενιχρά ποσοστά -για την προτέρα δυναμική τους- που έλαβαν Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ στις εκλογές;
Εχθές, έπαιξαν στα ζάρια το πολιτικό τους μέλλον οι κ.κ. Τσίπρας και Σαμαράς.
Ο πρώτος έλαβε αναβολή, ίσως και την τελευταία, να αποδείξει ότι έχει ηγετικές ικανότητες και δεν ποδηγετείται από τους συντρόφους του, ο δεύτερος όμως υπέστη ακόμη μία συντριπτική ήττα που οδήγησε στην παραίτησή του.
Αναμένεται τώρα η επόμενη κίνηση της κυβέρνησης, που ήδη.
Αναμφιβόλως, κατά το διαρρεύσαν διάστημα δεν σταμάτησαν οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις με τους δανειστές.
Είναι όμως γεγονός, πως αν δεν κατέληξαν ήδη σε συμφωνία, η προθεσμία του 48ώρου που έθεσε η κυβέρνηση εις εαυτόν, δεν φέρεται ικανή για επιτυχή επίτευξη συμφωνίας.
Ίσως, δοθεί η παράταση που είχε ζητήσει η κυβέρνηση, υπό προϋποθέσεις, ώστε να επαναρχίσει σταδιακώς η λειτουργία των Τραπεζών (επαναλαμβάνω, εάν δεν έχει ήδη επιτευχθεί παρασκηνιακώς συμφωνία).
Τα ανωτέρω δεν αναιρούν όσα έγραψα περί της ανάγκης ύπαρξης κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας, η οποία θα προσδώσει ιδιαίτερο κύρος στον κ. πρωθυπουργό.
Το θεωρώ απαραίτητο, επειδή η βασική διαφορά της Ελλάδας, από τις άλλες μνημονιακές χώρες, ήταν η θέση της εκάστοτε αντιπολίτευσης.
Στην Ελλάδα η αντιπολίτευση όχι μόνον δεν στήριξε ποτέ τα μέτρα του μνημονίου, αλλά και δυναμίτιζε τα σωστά, με αποτέλεσμα η χώρα κάθε φορά να οδηγείται σε εκλογές.
Στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία υπήρξε στήριξη της αντιπολίτευσης. Ακόμα και στην Κύπρο, μετά το bail in υπήρξε στήριξη του πολιτικού κόσμου στο μνημονιακό πρόγραμμα.
voria.gr
