Δεν επαρκεί η συσπείρωση με “ενέσεις” κομματικού πατριωτισμού, ούτε είναι αποδοτική η επίκληση του ένδοξου παρελθόντος της Νέας Δημοκρατίας, για να αποκατασταθεί η διαταραχθείσα σχέση της, με την αστική τάξη
Η χώρα αναζητά εναγωνίως μια σοβαρή κυβέρνηση, έναν κυβερνητικό σχηματισμό με ορίζοντα τριετίας, που θα εγγυάται ασφάλεια και σταθερότητα, γεγονός που ενισχύει την εκτίμηση ότι το αποτέλεσμα που θα προκύψει από τις κάλπες θα υποχρεώνει την «πρώτη φορά» Αριστερά σε κυβερνητική συνεργασία- για πρώτη φορά- με τη Δεξιά.
Προφανώς, πέραν των ρητορικών εξάρσεων, που σκοπίμως χρησιμοποιούνται προκειμένου να συντηρούνται οι διαχωριστικές, ο «νέος» ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία θα αποτελέσουν τη βάση του «μεγάλου συνασπισμού» με βάση το Κέντρο.
Πριν, όμως, υπό το βάρος της εθνικής συνευθύνης επέλθει ο «ιστορικός συμβιβασμός», η Νέα Δημοκρατία οφείλει να επανασυνδεθεί με την ιδεολογία της ώστε επανακτώντας την αστική φυσιογνωμία της, στραφεί στη μεγάλη δεξαμενή των νέων δυναμικών στρωμάτων της κοινωνίας.
Σήμερα η Νέα Δημοκρατία, ανεξαρτήτως των ποσοστών όπως αυτά καταγράφονται στην πρόθεση ψήφου, έχει τις προϋποθέσεις να ανακτήσει τα παραταξιακά χαρακτηριστικά της και μαζί την πολυσυλλεκτικότητα της πολιτικής φυσιογνωμίας της.
Αν και δεν έχει τα χρονικά περιθώρια να προσελκύσει ψηφοφόρους πέραν της Δεξιάς, εν τούτοις η νέα ηγεσία μπορεί να σταματήσει τη φθορά εφόσον πάψει να τρέχει από πίσω της.
Για να το επιτύχει αρκεί να μη θυμίζει λαϊκή Δεξιά, να μην απολογείται και κυρίως να μη ντρέπεται για το παρελθόν της, πρωτίστως όμως να εστιάσει στο δικό της αφήγημα για το μέλλον αντί να σύρεται σε μια αντιπαράθεση με το αφήγημα των αντιπάλων της.
Με δεδομένο ότι ο αστικός χώρος- όπως κατέδειξαν οι εκλογικές αναμετρήσεις των τριών τελευταίων ετών- δεν εξαντλείται εντός των κομματικών ορίων της Νέας Δημοκρατίας, ενώ ένα μεγάλο μέρος του παραμένει αχαρτογράφητο, η Κεντροδεξιά χρειάζεται ένα νέο πολιτικό αφήγημα.
Δεν αρκεί η συσπείρωση με «ενέσεις» κομματικού πατριωτισμού και πάντως δεν είναι αρκετή η επίκληση του ένδοξου παρελθόντος ώστε να αποκατασταθεί η διαταραχθείσα σχέση της αστικής τάξης με την πολιτική της έκφραση.
Απαιτείται επειγόντως ένα νέο εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του κράτους, που θα απευθύνεται στην αστική παράταξη και θα έχει σημείο αναφοράς στο μεταρρυθμιστικό Κέντρο.
Συγχρόνως κι ένα νέο εθνικό αφήγημα για την Ελλάδα, αναγκαίο ώστε να αποκατασταθεί το διεθνές κύρος και η αξιοπιστία της χώρας, αλλά και απαραίτητο προκειμένου η κοινωνία να εμπιστευθεί το πολιτικό σύστημα.
Σ” αυτή τη βάση ο «μεγάλος συνασπισμός», με κορμό τη Νέα Δημοκρατία, αποτελεί αδήριτη εθνική ανάγκη.
Και υπό αυτή την έννοια κανείς δεν μπορεί να τον αποτρέψει.
Ούτε τα ταμπού της Αριστεράς (είδαμε πού οδήγησαν στους επτά μήνες διακυβέρνησης), αλλά ούτε και τα στερεότυπα της Δεξιάς που έχουν ξεπεραστεί από τις εξελίξεις.
Είναι πλέον φανερό ότι μόνος του κανείς δεν μπορεί να διαχειρισθεί την κατάσταση.
Κυρίως αυτοί που την διαμόρφωσαν διαπραγματευόμενοι στο εσωτερικό του κόμματός τους.
ΧΑΡΗΣ Π. ΠΑΥΛΙΔΗΣ
