Τότε είχαμε δασκάλους που ήταν αφιερωμένοι στο λειτούργημά τους – Τότε τα Σχολεία της φτωχής Ελλάδας έλαμπαν από καθαριότητα, χωρίς συνθήματα στους τοίχους – Σήμερα έχουμε τους εχθρούς της Αριστείας και της Ιστορίας του Ελληνισμού – Άξιος ο μισθός μας
Ανοίγουν την ερχόμενη Παρασκευή τα σχολεία.
Με ελλείψεις, λένε τα ΜΜΕ, σημαντικές. Με κενά σε δασκάλους, καθηγητές μέσα,
Ε, ρε ξύλο που θέλουνε όλοι!
Το υπουργείο, οι καθηγητές, οι δάσκαλοι, οι γονείς!
Βρε, δεν είχαμε βρακί να φορέσουμε, δεν είχανε οι γονιοί μας μαντίλι να κλάψουνε και όταν άνοιγαν τα σχολεία ήτανε όλα τακτοποιημένα!
Εμείς, με την ποδιά καθαρή και κολλαρισμένη, με τα (παλιά) παπούτσια μας γυαλισμένα και σολιασμένα, με τα μαλλιά κουρεμένα και τα χέρια καθαρά.
Οι δασκάλες και οι δάσκαλοι, ντυμένοι κι αυτοί με προσοχή , φρεσκοξυρισμένοι οι άντρες, με to κουστουμάκι και τη γραβατούλα τους, προσεγμένες και καλοχτενισμένες οι γυναίκες.
Στη γραμμή, Δευτέρα πρωί (πάντα Δευτέρα άνοιγε το σχολείο και την επομένη παίρναμε τα βιβλία), ο παπάς, ο αγιασμός, ένα μεγάλο διάλειμμα για να παίξουμε όλοι μαζί και αμέσως στις αίθουσες για να «πάρουμε τη μυρωδιά».
Κι όταν γυρίζαμε σπίτι, η γιαγιά έλεγε τη γνωστή φράση:
«Ποπό, σχολείο μυρίζει το παιδί μας»!
Ούτε λεφτά ούτε χαρτζιλίκι ούτε «σινιέ» ρούχα και παπούτσια.
Μερικοί φορούσαν ακόμη τα καλοκαιρινά πέδιλα, άσπρα, βαμμένα με στουπέτσι.
Εμένα η μάνα μου μου φορούσε τα «αθλητικά», που ήταν ελληνικότατα (ΕΛΒΙΕΛΑ), όπως ελληνικά ήταν και όλα όσα φορούσαμε.
Κάποια παιδιά, που είχαν συγγενείς στο εξωτερικό, φορούσαν (επιδεικτικά) κάποια ρούχα ξεχωριστά, που τα αποκαλούσαμε συλλήβδην «αμερικάνικα».
Ακόμη δεν έχω καταλάβει πώς μέσα στη φτώχεια, σε μια Ελλάδα που μόλις συνερχόταν από την αιματηρή καταστροφή μιας άδικης, άστοχης και υπονομευτικής εσωτερικής σύγκρουσης, καταφέραμε και σταθήκαμε όρθιοι, με τα σχολειά μας να λειτουργούν στην εντέλεια.
«Άλλη εποχή» θα πείτε. Ναι, αλλά είχαμε δασκάλους που ποτέ δεν επιχείρησαν να περάσουν πολιτική μέσα από τα μαθήματα.
Είχαμε δασκάλες που ήταν δοσμένες στο λειτούργημά τους.
Είχαμε σχολεία που οι τοίχοι τους δεν ήταν σκεπασμένοι με συνθήματα και άλλες σαχλαμάρες, αλλά πεντακάθαροι και σκεπασμένοι από κισσούς και βουκαμβίλιες.
Είχαμε «τούρκικες τουαλέτες» αλλά και εκείνες έλαμπαν, αφού ακόμη και οι επιστάτες είχαν επίγνωση της δικής τους αποστολής.
Ερχόταν ο επιθεωρητής και το σχολείο έλαμπε, οι δάσκαλοι στέκονταν «κλαρίνο» και οι μαθητές έβαζαν τα δυνατά τους για να τους βγάλουν ασπροπρόσωπους.
Έτσι μεγαλώσαμε. Με το σχολείο να είναι καταφύγιο, αίθριο μέσα σε μια Ελλάδα γεμάτη προβλήματα.
Έτσι έπρεπε να είναι και σήμερα το σχολείο.
Αλλά ποιος να το κρατήσει;
Οι εχθροί της αριστείας και της Ιστορίας του Ελληνισμού;
Οι μπαλτάδες και οι χασάπηδες;
Η ΑΚΙΣ
