Αλλοιώθηκε η ιστορία και η γλώσσα μας – Και τώρα η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ ζητά κατάργηση της προσευχής στα Σχολεία – Η αποσάθρωση και απαξίωση του Έθνους μας, συνεχίζεται συστηματικά
Μεγαλώσαμε σ’ έναν κόσμο διαφορετικό. Όχι απαραίτητα σωστό, μα σίγουρα καλύτερο από τον σημερινό.
Τότε ως παιδιά, παίζαμε στις αλάνες. Οι καλύτεροί μας φίλοι ήταν οι συμμαθητές μας (τότε δεν υπήρχε bullying). Μαθαίναμε να σεβόμαστε τους γονείς μας, τους δασκάλους, την κοινωνία.
Πηγαίναμε στην εκκλησία και καμαρώναμε όταν ήμασταν σημαιοφόροι. Τιμούσαμε την γαλανόλευκη και ήμασταν περήφανοι.
Ήμασταν σωστοί και φιλότιμοι και θέλαμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι…
Τώρα, κοντεύουμε να ξεχάσουμε κι αυτά που ξέρουμε. Η κατρακύλα του κράτους και της κοινωνίας, μας πήρε παραμάζωμα.
Αλλοιώθηκε πρώτα και κύρια η ιστορία μας και η γλώσσα μας που διδάσκεται στα σχολεία. Αυτό δεν μπορούμε να θεωρήσουμε ότι έγινε κατά λάθος…
Έπειτα, επανεργοποιήθηκε μία παλιά διάταξη που απαγόρευε την ανάρτηση της Ελληνικής Σημαίας στις οικίες μας, σε μη επετείους. Μάλιστα, υπάρχουν και ποινικές κυρώσεις για τους παραβάτες οι οποίες είναι, κράτηση μέχρι δύο μηνών, ή προστίμου ή και τα δύο προηγούμενα.
Να σημειώσουμε ότι υπάρχουν κι εκείνα τα «καλά» παιδιά, που με κάθε ευκαιρία σκίζουν και καίνε στις διαδηλώσεις της Αθήνας, αυτό το «πανί»…
Συν τοις άλλοις, ήρθε και η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε την κατάργηση της πρωινής προσευχής στα σχολεία και τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία με δυνατότητα απαλ- λαγής των μαθητών από αυτό.
Εντάξει… Ειλικρινά, μετά από αυτό, δεν ξέρουμε τι άλλο να περιμένουμε. Τι άλλο θα σκαρφιστούν όλοι αυτοί οι «προοδευτικοί» (εδώ λένε ότι δεν υπήρξε ποντιακή γενοκτονία).
Η αποσάθρωση λοιπόν και η απαξίωση του Έθνους μας συνεχίζεται συστηματικά και απαρέγκλιτα.
Αλλά, προσοχή! Δεν κάνει να μιλούμε γι’ αυτά τα θέματα, γιατί κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε συντη- ρητικοί και εθνικιστές…
Ε, τότε, μήπως ν’ αλλάζαμε χώρα, αφού στο εξωτερικό οι Έλληνες καμαρώνουν και είναι περήφανοι για την καταγωγή τους, και τιμούν πάντοτε τα ελληνικά ήθη και τα έθιμα;
Λέμε μήπως… Γιατί εδώ, δεν υπάρχει αντίδραση καμιά, κι εμείς που λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, έχουμε γίνει μειοψηφία και στο τέλος μπορεί και να μην υπάρχουμε καν…
Μαρίνα Κονδύλη
