Αντί να περιορίσουμε το Δημόσιο και τις δαπάνες του, εμείς αυξήσαμε τους φόρους – Η κρίση επεκτάθηκε και στον ιδιωτικό τομέα – Γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω
Καθώς τo 2015 βαίνει πρoς τo τέλος του, συμπληρώνεται μία ολόκληρη εξαετία από τότε που ξέσπασε η δεινή κρίση της ελληνικής οικονομίας.
Ήταν στα τέλη του 2009 όταν ο νεοεκλεγείς τότε Πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, ανακάλυψε ξαφνικά ότι «λεφτά δεν υπήρχαν» και ότι αντίθετα ήταν τέτοια η δημοσιονομική κατάσταση της χώρας ώστε έπρεπε να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για να αποφευχθεί η πτώχευση.
Η προσφυγή έγινε την άνοιξη του 2010 και έκτοτε η ελληνική οικονομία βαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Και δεν φταίει βεβαίως για αυτό το ΔΝΤ, ούτε ο δημιουργηθείς τότε ευρωπαϊκός μηχανισμός στηρίξεως.
Φταίμε πρωτίστως εμείς οι ίδιοι, διότι δεν φροντίσαμε να προτείνουμε και να εφαρμόσουμε μόνοι μία εμπροσθοβαρή οικονομική πολιτική η οποία θα επέλυε τα προβλήματα και δεν θα τα επιδείνωνε.
Από την πρώτη στιγμή πράττουμε το αντίθετο.
Η γενεσιουργός αιτία της κρίσεως στην χώρα μας ήταν το μέγεθος του ελληνικού δημοσίου, οι υπέρογκες δαπάνες του και εν τέλει τα χρέη του, που δεν ήταν -ούτε είναι- δυνατόν να αποπληρωθούν.
Αντί λοιπόν να περιορίσουμε το δημόσιο και τις δαπάνες του, εμείς αυξήσαμε τους φόρους.
Όχι εμείς, αλλά οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν κατά την διάρκεια της μοιραίας αυτής εξαετίας. Όλες ανεξαιρέτως, αύξησαν τις διάφορες φορολογίες.
Έτσι το πρόβλημα όχι μόνον δεν επιλύθηκε, αλλά επεκτάθηκε και στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας.
Η κρίση γενικεύθηκε. Από αμιγώς δημοσιονομική έγινε κρίση παραγωγική και αναπτυξιακή.
Αντί το κράτος να αφήσει την οικονομία να λειτουργήσει και να αναπτυχθεί, εκείνο την έπνιξε.
Και το αποτέλεσμα ήταν η ελληνική οικονομία να χάσει πάνω από το 1/4 του προϊόντος το οποίος παράγει κάθε χρόνο.
Συγκεκριμένα:
– Το 2008, τελευταίο έτος προς της έναρξης της κρίσης το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν τής Ελλάδας είχε φθάσει στο ποσό-ρεκόρ των 239 δις ευρώ.
– Το 2015, και αφού υποτίθεται ότι ακολουθήθηκαν πολιτικές που θα οδηγούσαν τελικώς στην ανάπτυξη, το ΑΕΠ περιορίσθηκε σε 175 δις ευρώ.
Παρ’ όλα αυτά, οι δημόσιες δαπάνες εξακολούθησαν να είναι αναλογικά πολύ υψηλές.
Το 2008 οι τακτικές δαπάνες του Προϋπολογισμού ήταν 61,6 δις ευρώ και για το 2016 έχουν προϋπολογισθεί σε 49 δις ευρώ.
Η μείωσή τους δεν είναι επαρκής. Το μεν ΑΕΠ μειώθηκε κατά 26,7%, αλλά οι δαπάνες κατά μόλις 20%.
Ενώ κανονικά θα έπρεπε να μειώνονται με υψηλότερο ρυθμό από ό,τι το ΑΕΠ. Αυτό θα σήμαινε μία εμπροσθοβαρής πολιτική.
Η εξαετία της κρίσεως ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στον ελληνικό λαό.
Σε μία εποχή που όλος ο υπόλοιπος κόσμος προοδεύει, εμείς γυρίσαμε πολλά χρόνια πίσω.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε ακόμη διαμορφώσει τις συνθήκες για να βγούμε από την κρίση. Κάθε άλλο.
Η Κυβέρνηση του Σύριζα, την οποία ανέδειξαν οι ψηφοφόροι δυο φορές εντός του 2015, ακολουθεί πολιτική που εντείνει το πρόβλημα. Δεν το επιλύει.
Ζ.
