Προφανώς οι ενδιαφερόμενοι επιζητούν από την Πολιτεία με μία απλή Συμβολαιογραφική πράξη, δικαιώματα περίθαλψης και συνταξιοδότησης, που θα πληρώνουν οι φορολογούμενοι
Η αρχαιότερη και στοιχειωδέστερη μορφή κοινωνικής συμβίωσης ήταν εκείνη του πρωτόγονου άνδρα που έσμιγε με την πρωτόγονη γυναίκα και έκαναν παιδιά.
Για πολλούς αιώνες το σμίξιμο εκείνο ήταν μια αμιγώς βιολογική λειτουργία, χωρίς καμμιά επένδυση συναισθηματική, πνευματική, ρομαντική.
Ο άνθρωπος έψαχνε για την τροφή του για να μπορέσει να ζήσει και εύρισκε μια απέραντη ευχαρίστηση στην συνεύρεση με το άλλο φύλο, που εκτός από ευχαρίστηση ήταν και ο μηχανισμός μέσω του οποίου γινόταν η αναπαραγωγή του ανθρωπίνου είδους.
Οπωσδήποτε, κάθε άνδρας η κάθε γυναίκα που έλκονταν από το άλλο φύλο, επωφελούνταν από την έλξη εκείνη ανεξαρτήτως του εάν ήθελαν ή μη να αποκτήσουν απογόνους.
Στις πρωτόγονες κοινωνίες, για προφανείς λόγους, η ένωση εκείνη επισημοποιήθηκε, με αποτέλεσμα την δημιουργία του θεσμού του γάμου.
Παρ’ όλα αυτά, λόγω της τρομερής δύναμης εκείνου που αργότερα ονομάσθηκε libido, υπήρχαν από τότε και οι λεγόμενες εξωσυζυγικές σχέσεις, λόγω των όποιων δημιουργήθηκαν οι όροι της συζυγικής πίστης και απιστίας.
Παραλλήλως, σε μεγαλύτερες και πιο οργανωμένες κοινωνίες δημιουργήθηκε ο θεσμός των ιερόδουλων, θρησκευτικών ή μή, με σκοπό την διοχέτευση της πλεονάζουσας libido.
Ήδη κατά τα χρόνια της Παλαιός Διαθήκης, όταν για πρώτη φορά στα Σόδομα και Γόμορρα παρατηρήθηκε σε μεμονωμένες περιπτώσεις, στο πεδίο της εκδήλωσης της σεξουαλικότητας, κάτι διαφορετικό από ό,τι γινόταν μέχρι τότε, η κοινή ανθρώπινη συνείδηση, εκπεφρασμένη δια του λόγου και της γραφίδος ορισμένων διανοουμένων, εστηλίτευσε εκείνο το φαινόμενο που πολύ αργότερα ονομάσθηκε «σοδομισμός» και καταδικάστηκε από τις νομοθεσίες της αρχαιότητας.
Υπάρχουν βεβαίως οι υποστηρίζοντες ότι η ομοφυλοφιλία, ιδίως η ανδρική, ήταν διαδεδομένη στην Αρχαία Ελλάδα. Ότι υπήρχε προφανώς δεν αμφισβητείται. Εκείνο που εγείρει ερωτήματα, όμως, είναι το γιατί κατά την αρχαιότητα εδημιουργήθησαν οι όροι «αρσενοκοίτης», «κίναιδος», «καταπύγων»;
Γιατί δημιουργήθηκε ο όρος «παρά φύσιν ασέλγεια;» Μήπως τελικά υπήρχε μεν ομοφυλοφιλία, πλην όμως επισήμως ήταν καταδικασμένη;
Άλλωστε, ας μη λησμονούμε τον γνωστό μύθο του Αισώπου «Περί της αιδούς».
Κατά τα νεώτερα χρόνια (μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο) ή ομοφυλοφιλία έπαυσε να θεωρείται
ψυχανωμαλία και θεωρήθηκε, κατά την ρήση ενός καθηγητού μου στην Γαλλία «une autre forme de sexualite».
Οι ομοφυλόφιλοι δεν «καίγονται πλέον εις την πυράν» αλλά ζουν μεταξύ μας κρατώντας την ιδιαιτερότητά τους για τον εαυτόν τους..
Μπορούν να ζουν με τον «σύντροφο ή τους συντρόφους των», δημιουργώντας έναν περίεργο τύπο συμβίωσης που κατά μερικούς θα μπορούσε να ήταν απομίμηση (τρόπος του λέγειν) ενός γάμου.
Κατά την
συμβίωση αυτή, πλην των σεξουαλικών (πάλιν τρόπος του λέγειν, δεδομένου ότι οι γνήσιες σεξουαλικές σχέσεις αφορούν ετεροφύλους – γι’ αυτό τον λόγο η φύση έδωσε στον άνθρωπο τα γεννητικά όργανα) σχέσεων, μοιράζονται τα οικονομικά βάρη, μεριμνούν ο ένας για τον άλλον, συμπαρίστανται και βεβαίως οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να καθιστούν τους συντρόφους των κληρονόμους των.
Τότε λοιπόν τί χρειάζεται το σύμφωνο συμβίωσης: Μήπως με αυτό οι αρνητές της ομοφυλοφιλίας θα αλλάξουν στάση και συμπεριφορά απέναντί των;
Προφανώς οι ενδιαφερόμενοι επιζητούν από την πολιτεία, με μιά απλή συμβολαιογραφική πράξη, τα δικαιώματα περίθαλψης και συνταξιοδότησης.
Με άλλα λόγια, οι φορολογούμενοι να επωμίζονται το οικονομικόν βάρος ατόμων που ευτελίζουν και γελοιοποιούν τον ιερό από θρησκευτικής πλευράς (: μυστήριο) και θεμελιώδη από πολιτειακής πλευράς (: μια από τις σπουδαιότερες εκδηλώσεις της εκπνευμάτωσης της ύλης στην ζωή του ανθρώπου= πολιτισμού.) θεσμό του γάμου.
Τα περί συνταγματικής δήθεν κατοχύρωσης του δικαιώματος κάθε ανθρώπου στην οικογενειακή ζωή αποτελούν φληναφήματα αιολαβίες.
Δεν είναι δυνατόν το Σύνταγμα να θεωρεί οικογένεια κάτι που εάν (θεωρητικώς) επικρατούσε στο 100% του πληθυσμού, θα οδηγούσε την κοινωνία στην ανυπαρξία.
Ούτε πάλιν αποτελούν μειοψηφίαν (άτομα με ειδικές ανάγκες) που υποφέρει και χρειάζεται συνταγματική προστασία, δεδομένου ότι οι ναήκοντες εις αυτήν όχι μόνον δεν υποφέρουν από την ιδιαιτερότητά των, αλλά «το ευχαριστιούνται κι όλας».
Άραγε πόσοι κατανοούν πραγματικώς ότι κάτι τέτοιες λύσεις θυμίζουν τις περίφημες «τακτοποιήσεις» και ουδέποτε νομιμοποιήσεις των ημιυπαιθρίων χώρων ή των αθυαιρέτων κτισμάτων; («Εάν το δηλώσεις μπορεί να το σώσεις»).
Π.Α. Ζιωτόπουλος
