Μία εξόχως αποκαλυπτική εικόνα της μικρής Ιρλανδίας, σε σύγκριση με την εξαθλιωμένη Ελλάδα – Στα 600 ΔΙΣ φθάνει μετά βίας, ο συνολικός πλούτος της χώρας μας
Την είδηση τη διάβασα στην εφημερίδα, αλλά δεν μπορούσα να την πιστέψω.
Αμφέβαλλα για την εγκυρότητά της και ανέτρεξα στο διαδίκτυο για να βεβαιωθώ εάν αυτό που διάβασα ήταν πραγματικότητα.
Η είδηση αφορούσε την αγορά πακέτου μετοχών της ιρλανδικής φαρμακευτικής εταιρίας “Allegran”από την αμερικανική εταιρία “Pfizer” αντί του ποσού των 160 δισεκατομμυρίων δολαρίων ενώ η αποτίμηση ολόκληρης της εταιρίας εκτιμήθηκε στο αστρονομικό ποσό των 363 δισ.
Η είδηση περιελάμβανε επιπλέον την απόφαση της “Pfizer” να μεταφέρει για φορολογικούς λόγους την έδρα της από την Αμερική στην Ιρλανδία και οι δύο φαρμακευτικές εταιρείες έτσι από κοινού να αποτελέσουν μια νέα τεράστια Ιρλανδική εταιρία προκαλώντας την άμεση αντίδραση του αμερικάνικου Κογκρέσου.
Πιστεύω ότι αντιλαμβάνεται ο καθένας γιατί ταράχτηκα, δεν πίστευα στα μάτια μου πως μια χώρα των 4 εκατομμυρίων κατοίκων έχει εταιρίες αυτού του μεγέθους και επιπλέον ότι θα μπορούσε ακόμα και σήμερα σε περιόδους κρίσης να προσελκύει επενδύσεις και μετεγκαταστάσεις κολοσσών μεγέθους “Pfizer”.
Επιχείρησα αμέσως μια μικρή ερεύνα γύρω από “Allegran”και ανακάλυψα ότι το μυστικό της επιτυχίας της οφείλεται εν πολλοίς στα καινοτόμα προϊόντα που παράγει.
Η εξέλιξη και η εγκατάστασή της στην Ιρλανδία έχει να κάνει αποκλειστικά με την πολιτική κινήτρων που παρείχαν, και συνεχίζουν παράα την πίεση της αντίστοιχης με μας τρόικας να παρέχουν για πολλές δεκαετίες οι Ιρλανδικές κυβερνήσεις στους ξένους επιχειρηματίες.
Για μένα που έχω εργαστεί στη χώρα αυτή περί τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 αρχές του ΄80 και γνώρισα την υποδομή της χώρας, η είδηση αυτή ήταν ένα δυνατό σοκ ταυτόχρονα όμως ήταν και μια απέραντη απογοήτευση συγκρίνοντας τη με το τι έχει επιτύχει η Ελλάδα.
Το 1978 εργαζόμουν σαν σύμβουλος σε μια γαλακτοκομική εταιρία της Βόρειας Ιρλανδίας και υλοποιούσαμε μια μεγάλη επένδυση την οποία είχαμε επιτύχει να χρηματοδοτήσει η “AlliedIrishBank” από την νότιο Ιρλανδία.
Ήταν μια μεγάλη επιτυχία για μια εποχή έξαρσης των τρομοκρατικών επεισοδίων και της αναμενόμενης έντασης μεταξύ βορρά και νότου.
Η οικονομία της Ιρλανδίας την εποχή εκείνη ήταν καθαρά γεωργοκτηνοτροφική και ο βασικός τομέας ήταν η γαλακτοβιομηχανία. Όλα κινούντο γύρω από το γάλα. Το οδικό δίκτυο της χώρας ήταν σχεδόν ανύπαρκτο δεν υπήρχε έστω μια υποτυπώδης εθνική οδός που να συνδέει την δεύτερη πόλη Κορκ με το Δουβλίνο.
Η σύνδεση γινόταν μέσω επαρχιακών στενών δρόμων πολλές φορές χωρίς την απαραίτητη σήμανση, σε σύγκριση με την βόρειο Ιρλανδία που είχε εθνικούς δρόμους εκπληκτικής ποιότητας ακόμα και σε σύγκριση με τους δρόμους της χώρας μας υπερείχε, ενώ η τηλεφωνική επικοινωνία ακόμα και σε μεγάλες κωμοπόλεις γινότανε με το παλαιό χειροκίνητο σύστημα (καρβουδιστήρι) της μιας γραμμής που άκουγε όλη η πόλη!
Όταν επέστρεφα στο Λονδίνο και μου περίσσευαν ιρλανδέζικες λίρες και το ανέφερα στον διευθυντή μου για να τις παραδώσω στο ταμείο της εταιρείας μου απαντούσε με ένα απαξιωτικό τρόπο ότι το χαρτονόμισμα αυτό ήταν κατάλληλο μόνο για την τουαλέτα.
Η Ιρλανδία όντας νέο μέλος, της τότε ΕΟΚ είχε αρχίσει παρά τα προβλήματα με τον ΙΡΑ να προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και στις ιδεολογικές αλλαγές της εποχής εκείνης σχετικά με το μέγεθος του κράτους και την μείωση της συμβολής του στην οικονομία.
Στο πλαίσιο αυτό αναβάθμισε τα πανεπιστήμιά της και τα συνέδεσε με την πραγματική οικονομία, ενώ παράλληλα θεσμοθέτησε φορολογικά και άλλα κίνητρα για την προσέλκυση νέων επενδύσεων και κυριολεκτικά άλλαξε το οικονομικό προφίλ της χώρας καθιστώντας το γεωργοκτηνοτροφικό τομέα από τον βασικότερο στον λιγότερο βασικό.
Το αποτέλεσμα της εθνικής τους προσπάθειας μέσα από την έξυπνη και έγκαιρη πολιτική τους ήταν να εγκατασταθούν ή να έχουν επιχειρηματική παρουσία κολοσσοί επιχειρήσεις όπως google, Pfizer, apple, boston scientific, glandia κλπ.
Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο οι αμερικανικές πολυεθνικές κάνουν εξαγωγές περίπου 70 δις ευρώ ενώ οι συνολικές εξαγωγές ανέρχονται στα 103 δις δηλαδή στο 54% (!) του ΑΕΠ.
Το συνολικό χρέος της χώρας ανέρχεται στα 190 δις και είναι περίπου το 100% του ΑΕΠ της.
Εάν λοιπόν υποθέσουμε ότι χρησιμοποιούνται οι εισπράξεις από τις εξαγωγές για αποπληρωθεί το δημόσιο χρέος της φτάνουν μόνο δύο χρόνια.
Η σύγκριση με την ελληνική οικονομία είναι δραματική. Οι ελληνικές εξαγωγές είναι 27 δις! (στοιχεία 2014) χρειάζονται δηλαδή 12 χρόνια για να αποπληρώσουν το δημόσιο χρέος. Αυτός ο δείκτης από μόνος του δείχνει τη ζωντάνια της Ιρλανδίας και την ασθενικότητα και το αδιέξοδο της Ελλάδας.
Για να αντιληφθούμε καλύτερα τις διαφορές των οικονομιών Ιρλανδίας και Ελλάδας, αναφέρομαι σε μία εργασία του ΔΝΤ, της οποίας περίληψη δημοσίευσε η εφημερίδα «Καθημερινή» στο οικονομικό ένθετο (σελίδα 26 της Τρίτης 15 Οκτωβρίου 2013) αναφορικά με τα προβλήματα του παγκόσμιου χρέους σε συνδυασμό με τον πλούτο κάθε χώρας.
Από το δημοσίευμα διαπιστώνεται ότι ο συνολικός πλούτος της χώρας μας ανήρχετο περίπου στα 750 δις δολάρια με αξίες του 2013.
Σήμερα ενδεχομένως το μέγεθος του πλούτου να είναι στα 600 δις δηλαδή ο συνολικός πλούτος της Ελλάδος κατάντησε να είναι λιγότερος από την αξία δύο εταιρειών σαν την ιρλανδέζικη “Allegran”!
Δυστυχώς αυτή είναι η κατάντια της χώρας μας.
Αξίζουμε όσο δύο ιρλανδέζικες εταιρίες και καθόμαστε και κομπορρημονούμε για τις μεγάλες επενδύσεις των αεροδρομίων με 2 δισ. και 5 δισ. η επένδυση στο “Ελληνικό”.
Την ίδια εποχή εμείς οι έξυπνοι και εκσυγχρονιστές Έλληνες, αυτιστικοί κατά τα άλλα, ξεκομμένοι από τη διεθνή πραγματικότητα και τα νέα πρότυπα ανάπτυξης του κρατικού και του ιδιωτικού τομέα που καλλιεργούντο στη δύση τις δεκαετίες του ‘70 και ‘80 θεσμοθετούσαμε φορολογικά αντικίνητρα, μεγαλώναμε το κράτος και λυπούμαστε βαθύτατα για την αποτυχία του σοσιαλιστικού πειράματος!
Παράλληλα, επεξεργαζόμαστε μεγαλεπήβολα προγράμματα εθνικής ανασυγκρότησης που θα υλοποιούντο από ένα μεγάλο κράτος με χρηματοδότηση από εθνικούς ανύπαρκτους πόρους!
Έχω αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου, εάν αυτή η χώρα μπορεί να βρει το τι πρέπει να κάνει αφού κάθε φορά ανακαλύπτει νέους τρόπους διαφορετικούς από τον υπόλοιπο κόσμο.
Δεν μας αρέσει ποτέ η ευθεία, προτιμούμε δυστυχώς την τεθλασμένη, δεν έχουμε την εξυπνάδα να προσαρμόσουμε επιτυχημένες στρατηγικές άλλων.
Δυστυχώς, όπως φαίνεται από τα πράγματα, δεν μαθαίνουμε ούτε από τη δική μας, πικρή και τραγική εμπειρία..
Παναγιώτης Ταμπουρέας
Οικονομολόγος
σύμβουλος επιχειρήσεων
