Ο Μέγας Χαγάνος των Μογγόλων, έστειλε στον Σουλτάνο Βαγιαζήτ, έγγραφη απαίτηση να ζητήσει συγγνώμη από τον Αυτοκράτορα των Ελλήνων για την πολιορκία της Κωνσταντινούπολης – Η μάχη της Άγκυρας που δεν αξιοποίησαν οι Βυζαντινοί, για να διαγράψουν τελείως την τουρκική παρουσία στα Βαλκάνια και την Μικρά Ασία
Είναι οι συνθήκες που μας προτρέπουν να θυμηθούμε τα κατορθώματα και τα έργα του τελευταίου Μεγάλου Χαγάνου των Μογγολων, Ταμερλάνου (;-1405).
Πώς θριάμβευσε επί των άναρχων ηγεμόνων της Κεντρικής Ασίας και των ύπουλων αποσχιστών Χάν της Χρυσής Ορδής της Ευρασιατικής Στέππας.
Πώς επέβαλε τον νόμο και την ειρήνη επί χιλίων εθνών δια του ξίφους αλλά και της πειθούς.
Πώς επανέφερε καθεστώς τάξεως επί του 1/4 του πληθυσμού της Γης, το οποίο μετά τον θάνατο του μακρινού του προγόνου, Τζένγκις Χάν (1162-1227), ευρίσκετο σε πλήρη αταξία, κυρίως όμως, για την ανάγκη διατηρήσεως στην συλλογική μνήμη του Ελληνισμού, πώς πάταξε βιαίως την ανερχόμενη ισχύ των Όσμανιδών Τούρκων, πώς τους εξευτέλισε και πώς τους εξανάγκασε να αποτύχουν στην κατάληψη της Κωνσταντινουπόλεως το 1402!
Το 1395, ο Κάρολος ΣΤ’ (1368-1422), Βασιλεύς της Γαλλίας, δέχθηκε την αντιπροσωπεία του Βασιλέως Σιγισμούνδου της Ουγγαρίας (1368-1437), η οποία του ανέφερε τον αποκλεισμό της Βασιλεύουσας από τους Τούρκους, οι οποίοι από το 1390 είχαν προωθηθεί στα Βαλκάνια και απειλούσαν την ύπαρξη του Ουγγρικού Βασιλείου.
Αισθανόμενος ρίγη συγκινήσεως από τον γλαφυρό τρόπο παρουσιάσεως της οδύνης των Βαλκανίων Χριστιανών υπό Μουσουλμανικό ζυγό, αναφώνησε: «Ως ανώτατος άρχων των Χριστιανών Βασιλέων, είμαι εγώ αυτός που φέρω την ευθύνη της τιμωρίας του Βαγιαζήτ και όλων των Τούρκων» και στην συνέχεια, ο Κάρολος, κάλεσε υπό τα όπλα το τελευταίο Μέγα Γαλλικό Σταυροφορικό Στράτευμα που αποχώρησε από την Γαλλία προς υπεράσπιση της Χριστιανοσύνης.
Διοικητής των Σταυροφόρων αναδείχθη ο 24ος Ιωάννης ο Ατρόμητος (1371-1419), υιός του Δούκα της Βουργουνδίας.
Αναχωρώντας από την πρωτεύουσα του Δουκάτου, Ντιζόν, επικεφαλής 10.000 ανδρών και πλέον, δήλωνε:
«Συστρατευθείτε, συστρατευθείτε πολεμιστές του Θεού, για την Σωτηρία των εν Χριστώ αδελφών μας».
Παρ’ όλες τις αρχικές της επιτυχίες, η Σταυροφορία κατέληξε σε αποτυχία στις πεδιάδες της Νικοπόλεως, στις 25 Σεπτεμβρίου 1396.
Οι Σταυροφόροι απείχαν από την Βασιλεύουσα λιγότερο από 600 χιλιόμετρα! Διεφαίνετο πλέον πώς ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ (1360-1403) θα εκπλήρωνε το όραμα του Ισλάμ να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη.
Η σωτηρία εν τούτοις προέκυψε εξ ανατολών.
Στις απαρχές του 1402, ο Βαγιαζήτ, έχοντας αποκλείσει την Κωνσταντινούπολη από ξηράς και θαλάσσης, είχε στρέψει το στράτευμα του προς την Ουγγαρία.
Στόχος, η σταδιακή κατάληψη της Χερσονήσου του Αίμου από τον Νότο και κλείσιμο της λαβίδος με κατάληψη των Βορείων Βαλκανίων.
Στο κρίσιμο αυτό στάδιο, κατέφθασαν νέα στον Βαγιαζήτ. Ο Ταμερλάνος, ο Μέγας Χαγάνος των Μογγολων και επικυρίαρχος όλου του Μουσουλμανικού Κόσμου, είχε εισβάλει στην Ανατολική Μικρά Ασία με 600.000 άνδρες!
Τα χρονικά- των Οθωμανών αναφέρουν πώς ο Βαγιαζήτ, ενώ πολιορκούσε την Βασιλεύουσα, παρέλαβε έγγραφο από τον Ταμερλάνο με την απαίτηση να ζητήσει συγνώμη από τον «Αυτοκράτορα των Ελλήνων» για όλα τα δεινά που του προκάλεσε, να του επιστρέψει τα εδάφη που του πήρε και αφού του ζητήσει γονυπετής συγχώρεση για δεύτερη φορά, να επιστρέψει στην πρωτεύουσα του την Άγκυρα και να ζητήσει έλεος από τον Ταμερλάνο για την απόφαση του να κάνει πόλεμο με τους Έλληνες χωρίς την άδειά του.
Ο Ταμερλάνος, ως Μογγόλος Χαγάνος, ακολουθώντας πιστά τις παρακαταθήκες των προγόνων του, έβλεπε τα Τουρκικά φύλα ως υποδεέστερα των Μογγολων, διότι σύμφωνα με τους αρχαίους νόμους της Στέππας, οι Τούρκοι ήσαν ανέκαθεν δούλοι των Μογγολων, αναγκασμένοι να ζητούν την άδεια των ανωτέρων τους για οποιαδήποτε πολεμική ενέργεια! Διακατεχόμένος από φόβο και πανικό ο Βαγιαζήτ έλυσε την πολιορκία της Κωνσταντινουπόλεως η οποία, σύμφωνα με τα πρωτογενή αρχεία, ήταν έτοιμη να υποκύψει, και επικεφαλής 120.000 ανδρών κατευθύνθηκε στην Άγκυρα για να δώσει μάχη.
Εκεί ο Ταμερλάνος τον απέκοψε από το πόσιμο νερό, τον υπερφαλάγγισε χάρις στις συντριπτικά ανώτερες δυνάμεις του και τον περιεκύκλωσε μέσα στην τότε άγονη πεδιάδα Σουβούκ, πλησίον της Άγκυρας.
Επακολούθησε μια φριχτή σφαγή, κατά την οποία ελάχιστοι Τούρκοι επιβίωσαν για να γίνουν εκ νέου σκλάβοι των Μογγολων.
Ο δε Βαγιαζήτ αιχμαλωτίστηκε και αφού ο Ταμερλάνος του υπενθύμισε την ιστορική θέση των Τούρκων έναντι των Μογγολων, τον μετέφερε στην Σαμαρκάνδη μέσα σε σιδερένιο κλουβί, όπου ο Βαγιαζήτ απεβίωσε με τον πλέον αξιοθρήνητο τρόπο.
Τοιουτοτρόπως σώθηκε προσωρινώς η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία από τους Τούρκους, οι όποιοι για τα επόμενα 11 χρόνια, μετά την μάχη της Αγκύρας, ενεπλάκησαν σε αιμοφόρους εμφύλιες συγκρούσεις, έως τα πρόθυρα του αφανισμού.
Δυστυχώς οι Αυτοκράτορες μας απώλεσαν αυτήν την μεγάλη ευκαιρία που τους χάρισε ο Ταμερλάνος και δεν κατόρθωσαν να ισχυροποιηθούν ώστε να επιτύχουν την οριστική και αμετάκλητη καταστροφή της Τουρκικής παρουσίας στα Βαλκάνια και την Μικρά Ασία.
Η μάχη της Άγκυρας και η μεγαλειώδης νίκη του Ταμερλάνου επί των ‘Οθωμανών, διέσωσε προσωρινώς την Κωνσταντινούπολη και τον Ελληνισμό, εξασφαλίζοντας μια περίοδο χάριτος στην φθίνουσα Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Αλέξανδρος Λ. Παπαγεωργίου
Ιστορικός Αρχαίας-
Μεσαιωνικής Ιστορίας, συγγραφέας
