Εάν η Ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Τάσου Γιαννίτση είχε περάσει το 2001, η σημερινή Ελλάδα θα ήταν μία κανονική χώρα, εκτός Μνημονίων, με θετικό ρυθμό Ανάπτυξης – Το πλοίο Ελλάς βυθίζεται και την απόλυτη ευθύνη φέρουν οι ίδιοι οι Έλληνες
Οι κ.κ. Μιχάλης Μασουράκης, Νίκος Βρέττας, Δημήτρης και Χρίστος Ιωάννου, Κων. Γάτσιος και Γιώργος Μέργος είναι διαπρεπείς και έγκυροι οικονομολόγοι, με πλούσια ακαδημαϊκή καριέρα και σημαντικό έργο στο ενεργητικό τους.
Το ίδιο ισχύει και για τον πρώην υπουργό, καθηγητή κ. Τάσο Γιαννίτση -η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του οποίου, αν είχε περάσει το 2001, η σημερινή Ελλάδα θα ήταν μία κανονική χώρα, έκτος μνημονίων και σε θετικό ρυθμό αναπτύξεως.
Τότε, όμως, ο «πιο έξυπνος λαός του κόσμου», με «μπροστάρηδες» όλα τα κατακάθια του κρατισμού και του συντεχνιακού πελατειακού συστήματος, αποφάσιζε ότι θα πρέπει να συνταξιοδοτείται με δανεικά στα 50 του χρόνια και εις υγείαν των κορόιδων.
Ναμ όμως, που σήμερα τα κορόιδα τελειώνουν και δανεικά δεν υπάρχουν.
Όλοι οι προαναφερόμενοι οικονομολόγοι, με βιβλία, άρθρα και δημόσιες παρεμβάσεις τους, καταλήγουν σε ένα και μόνο συμπέρασμα: το πλοίο Ελλάς βυθίζεται και την απόλυτη ευθύνη για την εξέλιξη αυτή φέρουν οι ίδιοι οι Έλληνες.
«Η χρεωκοπία της χώρας», τονίζει ο κ. Τ. Γιαννίτσης, «σε ποσοστό 80% οφείλεται στο ασφαλιστικό, το οποίο από το 2000 έως το 2009 προκάλεσε σοβαρά ελλείμματα στην οικονομία, τα οποία ξεπέρασαν τα 135 δισεκατομμύρια ευρώ.
Χωρίς τα χαοτικά αυτά ελλείμματα, η οικονομία δεν θα είχε υποστεί τα σημερινά ρήγματα και θα μπορούσε να ανακάμψει».
Το 2001, όμως, οι συντεχνίες και οι λοιπές ομάδες προνομιούχων του πελατειακού συστήματος δεν ήθελαν κάτι τέτοιο.
Έτσι, σήμερα, την νύφη πληρώνουν οι άνεργοι και τα αδύναμα στρώματα τα όποια φτωχοποιούνται.
Παρ’ όλα αυτά, οι αγρότες συνεχίζουν τον χαβά τους… υπό τις επευφημίες του «πιο έξυπνου λαού του κόσμου».
Επίσης, ο λαός αυτός -που πάντα πλειοδοτεί σε εθνικές κενολογίες- αγνοεί, ως φαίνεται, αυτά που λέει ο κ. Μιχ. Μασουράκης όταν επισημαίνει ότι, για να συντηρηθεί ό παραγωγικός ιστός της χώρας, απαιτούνται κάθε χρόνο 10 δισεκατομμύρια ευρώ επενδύσεις, ανύπαρκτες στην ελληνική επενδυτική Σαχάρα.
Όμως, πως να γίνουν επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν πρέπει να περάσουν από χίλια κύματα, με το αζημίωτο για την ελληνική γραφειοκρατία και με τον κίνδυνο μετά από δέκα χρόνια κάποια δικαστική απόφαση να θεωρήσει άκυρη την επένδυση;
Άρα, για να πραγματοποιηθούν επενδύσεις, λένε οι καθηγητές Νίκος Βέττας, επικεφαλής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) και Γιώργος Μέργος, είναι άμεση ανάγκη η χώρα και οι θεσμοί της να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη.
Πραάλληλα, προβάλλει εκ των ων ουκ άνευ ή ανάγκη σοβαρών και εις βάθος μεταρρυθμίσεων.
Χωρίς αυτές, η χώρα ποτέ δεν θα ξεφύγει από την επαιτεία.
Άκόμα χειρότερα δέ, κάθε μέρα θα την εγκαταλείπουν τα καλύτερα μυαλά της και οι πιο ζωντανές επιχειρήσεις της.
«Άν ο άρρωστος δεν πάρει το φάρμακο, θα πεθάνει ούτως ή άλλως», μας έλεγαν πρόσφατα οι οικονομολόγοι Δημήτρης και Χρίστος Ιωάννου.
«Άρα, στην παρούσα δραματική κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνίας μας, ο ριζικός μετασχηματισμός του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητο τμήμα της σαρωτικής αλλαγής που έχει ανάγκη η χώρα για να επιβιώσει.
Πως συνδυάζονται όμως η προσαρμογή της οικονομίας με την ανταγωνιστικότητα;
Δεν είμαστε σε θέση να βρούμε άλλον τρόπο εκτός από τον εξής:
Σήμερα μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ΑΕΠ 175 δισεκατομμυρίων.
Χάρη στην μεγαλοψυχία των ”τοκογλύφων” δανειστών, πληρώνουμε για την εξυπηρέτηση του τεράστιου χρέους μας λίγο περισσότερο από 5 δισεκατομμύρια, που σε απόλυτο αριθμό και ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι πολύ λιγότερο άπ’ ό,τι πληρώνουν άλλες χώρες με πολύ μικρότερο χρέος από το δικό μας.
Μας μένουν, έτσι, 170 δισεκατομμύρια, που και πάλι είναι πάρα πολλά λεφτά.
Εμείς όμως έχουμε 1,25 εκατομμύρια φανερούς άνεργους, εκατοντάδες χιλιάδες κρυφούς (που δουλεύουν, άλλα δεν πληρώνονται) και στα νοσοκομεία άρρωστοι πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν τα βασικά. Αυτό τί σημαίνει;
Σημαίνει ότι τα 170 δισεκατομμύρια ευρώ δεν τα μοιράζουμε δίκαια μεταξύ μας και δεν τα κατανέμουμε αποτελεσματικά στις δυνατές εναλλακτικές χρήσεις.
«Προσαρμογή της οικονομίας δεν μπορεί παρά να είναι η μεταρρύθμιση, δηλαδή να τα μοιράσουμε δίκαια και να τα κατανείμουμε αποτελεσματικά, ώστε η χώρα να ξεφύγει από την ανεργία, την δυστυχία και την αθλιότητα.
»Εμείς, όμως, εδώ και έξι χρόνια, αρνούμαστε σταθερά να το προσπαθήσουμε αυτό, δηλαδή να προσαρμόσουμε την οικονομία μας στην πραγματικότητα
Και αντί τούτου, κάνουμε “διαπραγμάτευση” με τους ξένους.
Οι οποίοι, με διάφορους τρόπους” μας έχουν διαθέσει περισσότερα από 350 δισεκατομμύρια ευρώ -ένα κολοσσιαίο, αδιανόητο ποσό- για να μας βοηθήσουν, αλλά εμάς δεν μας φτάνουν!
Θέλουμε κι άλλα, τα οποία όμως τους λέμε ότι δεν θα τους τα ξαναδώσουμε πίσω, γιατί στο καπάκι θέλουμε και ελάφρυνση του χρέους!».
Με διαφορετικά λόγια, αντί να ξεφεύγουν την ζητιανιά μέσω της παραγωγής, την διαιωνίζουμε περιμένοντας δανεικά.
Και αυτό το αποκαλούμε «ευφυΐα». Τρομάρα μας…
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
