Οι Δανειστές ζητούν από την Κυβέρνηση να περικόψει τις Δημόσιες δαπάνες και όχι να γονατίσει την οικονομία με νέους φόρους – Οι αμετανόητοι κρατιστές όμως επιμένουν και οδηγούν την χώρα στην καταστροφή
Οι άνθρωποι που μας κυβερνούν δεν έχουν ιδέα του πώς πρέπει να διαπραγματεύονται.
Παρατείνουν τις συζητήσεις με τους δανειστές, χωρίς να καταλήγουν σε συμβιβασμό.
Και οδηγούν την διαπραγμάτευση σε τέτοιο σημείο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι χειρότερο εκείνου που θα ήταν, αν είχαν συμβιβασθεί από την πρώτη στιγμή.
Η αιτία της στάσεως αυτής είναι το γεγονός ότι οι της Κυβερνήσεως του Σύριζα αρνούνται να αναλάβουν το πολιτικό κόστος των αποφάσεων που πρέπει να λάβουν.
Ανήλθαν προ 15μήνου στην εξουσία με συνθήματα του τύπου «θα σκίσουμε τα μνημόνια» και «τέρμα στη λιτότητα».
Δεν έπαυσαν δε να κατηγορούν την Κυβέρνηση Σαμαρά ότι δήθεν δεν διεπραγματεύετο και ότι απεδέχετο σχεδόν ασυζητητί ό,τι της επέβαλλε η τρόικα.
Ενώ εκείνοι υποτίθεται ότι θα διεπραγματεύοντο σκληρά!
Δέσμιοι λοιπόν της κομπορρημοσύνης τους, οι του Σύριζα οδήγησαν πέρυσι την χώρα στο χείλος της καταστροφής.
Δημιούργησαν αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις, προκήρυξαν δημοψήφισμα, ο λαός παρασύρθηκε και υπερψήφισε το «Όχι» που του υπέδειξαν και τελικώς βρέθηκαν οι ίδιοι σε αδιέξοδο.
Όποτε αναγκάσθηκαν να υπογράψουν το τρίτο μνημόνιο, το οποίο ήταν πολύ πιο επαχθές των προηγουμένων.
Και όλα αυτά διότι δεν φρόντισαν να συμφωνήσουν με τους δανειστές εγκαίρως.
Στην συνέχεια, θα περίμενε κανείς ότι θα έβαζαν μυαλό. Και ότι αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, στις οποίες οδήγησε η άρνηση βουλευτών του Σύριζα να υπερψηφίσουν το τρίτο μνημόνιο, η Κυβέρνηση θα φρόντιζε να εφαρμόσει τάχιστα αυτά που συμφώνησε να πράξει, ώστε να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση και η οικονομία να μην κινδυνεύσει εκ νέου.
Αυτό επέβαλλε η λογική και το συμφέρον της χώρας.
Όμως οι κυβερνώντες δεν είχαν το θάρρος να αναλάβουν το κόστος των μέτρων.
Έτσι, εισήλθαν σε νέο κύκλο ατέρμονης διαπραγματεύσεως, με την οποία χάθηκε όχι μόνον πολύτιμος χρόνος, αλλά και η οποία αξιοπιστία είχε ανακτηθεί μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.
Όλοι ανέμεναν ότι η δραματική εμπειρία του περυσινού καλοκαιριού, με το δημοψήφισμα, το κλείσιμο των τραπεζών και την επιβολή κεφαλαιακών περιορισμών, θα είχε αποτελέσει δίδαγμα για τους κυβερνώντες.
Όμως εκείνοι δεν φαίνεται να έμαθαν τίποτε και συνέχισαν την ίδια τακτική.
Οι δανειστές και ιδιαίτερα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ζητούν από την Κυβέρνηση να περικόψει δαπάνες και όχι να γονατίσει την οικονομία με νέους φόρους.
Όμως οι του Σύριζα, ως αμετανόητοι κρατιστές και σοσιαλμαρξιστές, αρνούνται να εφαρμόσουν την συνταγή αυτή και επιμένουν στην επιβολή νέων φόρων.
Το γεγονός αυτό επενεργεί από μόνο του υφεσιακά, αφού αποτρέπει κάθε τυχόν επένδυση, αναστέλλει την οικονομική δραστηριότητα και οδηγεί σε φυγή κεφαλαίων.
Η ιδεολογική αγκύλωση δεν επιτρέπει στους κυβερνώντες να υποχωρήσουν: Μετά από οκτώ μήνες, τινάζουν την διαπραγμάτευση στον αέρα και οδηγούν την χώρα πάλι στο χείλος της καταστροφής.
Ζ.
