Θέλουν οικονομία “Σοβιετικού” τύπου Κάποιοι αφελείς νομίζουν ότι ο κ. Τσίπρας, έπαυσε να είναι μαρξιστής και ότι ξαφνικά προσχωρεί στην ελεύθερη οικονομία – Όμως ο ασφυκτικός έλεγχος του Κράτους, επί του ιδιωτικού τομέως, παραμένει
Τον Μάρτιο του 1921, τέσσερα χρόνια μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων, ο Λένιν έκανε μία μεγάλη στροφή.
Βλέποντας το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο είχε οδηγήσει την Σοβιετική Ένωση η ίδια η επανάστασις και ο ολοκληρωτικός κομμουνισμός, καθιέρωσε την «Νέα Οικονομική Πολιτική», γνωστή και ως ΝΕΡ (Novaya Ekonomicheskaya Politika).
Η πολιτική αυτή συνίστατο σε ένα είδος κρατικού καπιταλισμού. Τα βασικά μέσα παραγωγής άνηκαν πάντοτε στο κράτος, το οποίο ήλεγχε απολύτως τις τράπεζες, τις μεγάλες βιομηχανίες και το εξωτερικό εμπόριο.
Όμως παράλληλα επετράπη σε ιδιώτες να κατέχουν μικρές επιχειρήσεις, κυρίως στον αγροτικό τομέα.
Η ΝΕΡ συνδυάσθηκε και με νομισματική προσαρμογή, για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων στην σοβιετική Ρωσία.
Στόχος της πολιτικής αυτής ήταν η παροχή κινήτρων σε ιδιώτες-αγρότες, ώστε η σοβιετική οικονομία να απεμπλακεί από την κρίση που είχε φέρει η επανάστασις και να οδηγηθεί σε ανάπτυξη.
Όμως έτσι δημιουργήθηκε μία τάξις ευπόρων αγροτών, που ήταν αντίθετη προς την κομμουνιστική ορθοδοξία.
Και τελικά η ΝΕΡ καταργήθηκε το 1928 από τον Στάλιν, όταν κολλεκτιβοποιήθηκαν βίαια πάνω από 100 εκατομμύρια αγρότες.
Σήμερα, έναν αιώνα μετά την Επανάσταση των Μπολσεβίκων στην Ρωσία, η Ελλάς κυβερνάται από ένα κόμμα πού ιδεολογικά ασπάζεται τον μαρξισμό-λενινισμό.
Ο δε αρχηγός του, υπό την πίεση των δανειστών αλλά κυρίως της ιδίας της οικονομικής πραγματικότητος, αναγκάζεται να κάνει και αυτός μία μεγάλη στροφή.
Κάποιοι αφελείς νομίζουν ότι ο κ. Τσίπρας έπαυσε να είναι μαρξιστής και ότι ξαφνικά προσχωρεί στην ελεύθερη οικονομία.
Εντούτοις η αλήθεια είναι πως η δήθεν στροφή του κυβερνώντος κόμματος προς την ελεύθερη οικονομία δεν είναι παρά τακτικός ελιγμός, ώστε να ξεπερασθεί ο σκόπελος των δανειστών και να αποφευχθεί η άμεση χρεοκοπία της Ελλάδος.
Και δεν είναι βεβαίως αυθεντική η στροφή, αφού συνοδεύεται από βαρύτατη φορολογία η οποία αναστέλλει το όποιο όφελος θα μπορούσε να έχει η πολιτική αυτή για την οικονομία.
Στην πραγματικότητα, αυτό που οικοδομείται στην χώρα μας είναι μία οικονομία σοβιετικού τύπου.
Η συμμετοχή του κράτους στην ελληνική οικονομία παραμένει υπέρμετρη, ενώ οι παρεμβάσεις του στην λειτουργία της εντείνονται στο έπακρον.
Τόσο ο ψηφισθείς φορολογικός νόμος, όσο και το υπό ψήφιση αναπτυξιακό νομοσχέδιο καθιστούν ακόμη πιο ασφυκτικό τον έλεγχο του κράτους επί του ιδιωτικού τομέως της οικονομίας.
Στο στόχαστρο της κυβερνητικής πολιτικής είναι οι μικρομεσαίοι.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις, ακόμη και αν παραχωρούνται σε ξένους, μπορούν κάποτε να επανέλθουν στο κράτος. Ενώ οι μικρομεσαίοι αποτελούν μία δύναμη πολιτικά επικίνδυνη για τον Σύριζα.
Γι’ αυτό και θέλει να τους εξολοθρεύσει.
Ό,τι έγινε στην Σοβιετική Ένωση με την κολλεκτιβοποίηση, επιδιώκεται εδώ με την υπαλληλοποίηση.
Κατά βάθος ακολουθείται το σοβιετικό μοντέλο.
Ζ.
