Το κράτος αντί να δίνει κίνητρα υπέρ της ιδιωτικής επιχειρηματικότητος, αντιθέτως βάζει αντικίνητρα, με την υπέρμετρη φορολόγηση και κυρίως με την Γραφειοκρατία
Στην Ελλάδα, η λέξη ανάπτυξη έχει χάσει το νόημά της.
Όλοι την επικαλούνται, αλλά ελάχιστοι φαίνεται να γνωρίζουν πως επιτυγχάνεται.
Απόδειξη το γεγονός ότι παρ’ ότι επί έξι χρόνια στόχος της πολιτικής είναι η ανάπτυξη, ήδη διανύουμε το έβδομο κατά σειράν υφεσιακό έτος.
Για να επιτευχθεί ανάπτυξη της οικονομίας, πρέπει να συντρέχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Η πρώτη και κυριώτερη είναι να επικρατεί ευνοϊκό επιχειρηματικό κλίμα σε όλα τα επίπεδα.
Στους μεγάλους επενδυτές, στους μικρούς και μεσαίους επιχειρηματίες, στους επαγγελματίες και κυρίως ατούς νέους.
Όλοι αυτοί από κοινού δημιουργούν την ανάπτυξη, τέτοια προϋπόθεση λοιπόν, στην σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει. Παντού επικρατεί κατήφεια.
Η δεύτερη μεγάλη προϋπόθεση είναι τα κίνητρα. Κίνητρα οικονομικά και φορολογικά υπέρ της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Καλώς ή κακώς, την σημερινή ημέρα ανάπτυξης μόνον από την ιδιωτική πρωτοβουλία επιτυγχάνεται. Το κράτος μπορεί να συμβάλλει σε αυτήν θεσπίζοντας κίνητρα.
Εδώ λοιπόν, αντί το κράτος να θέσει πραγματικά κίνητρα για την ανάπτυξη, πράττει το αντίθετο. Θέτει αντικίνητρα. Άφ’ ενός με την υπέρμετρη φορολόγηση εισοδημάτων και κερδών και αφ’ έτερου με την γραφειοκρατία.
Για να αντιληφθεί κανείς τί σημαίνει γραφειοκρατία, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο «αναπτυξιακό» νομοσχέδιο πού ψηφίσθηκε από την Βουλή.
Δημιουργούνται πολυπρόσωποι οργανισμοί και υπηρεσίες, μέσω των οποίων υποτίθεται ότι θα επιτευχθεί η ανάπτυξη.
Μεταξύ αυτών το βαρύγδουπο «Αναπτυξιακό Συμβούλιο», με δεκάδες υπηρεσίες και επιτροπές που υποτίθεται ότι θα κατευθύνουν την ανάπτυξη τής οικονομίας. Στην πραγματικότητα μάλλον τροχοπέδη θα αποτελέσουν.
Τρίτη προϋπόθεση είναι το εν γένει πλαίσιο.
Πέραν του θετικού ψυχολογικού κλίματος, μεγάλη σημασία έχει και το θεσμικό πλαίσιο εντός του οποίου καλούνται να δραστηριοποιηθούν οι επιχειρήσεις και οι πάσης φύσεως; δημιουργοί.
Το πλαίσιο αυτό λοιπόν, ήταν και παραμένει αρνητικό. Όχι μόνον λόγω της θηριώδους γραφειοκρατίας, αλλά διότι το κράτος συμπεριφέρεται ως πολέμιος της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.
Η δημοσιουπαλληλιλία μισεί τους δημιουργούς και φροντίζει να το αποδεικνύει διαρκώς.
Δυστυχώς το ίδιο ισχύει και για ένα μεγάλο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.
Η έννοια του επιχειρείν και τής δημιουργίας πλούτου, τείνει να δαιμονοποιηθεί.
Όποιος πραγματοποιεί κέρδη, θεωρείται ότι κλέβει το κοινωνικό σύνολο.
Το ίδιο και οι εργοδότες.
Αντί η κοινωνία να εκτιμήσει ότι παρέχουν απασχόληση, τίθενται στο στόχαστρο ως στυγνοί εκμεταλλευτές του ανθρώπινου κόπου.
Με τέτοιες αντιλήψεις, ποιος να προσλάβει εργαζόμενους;
Οι κυβερνώντες νομίζουν ότι η ανάπτυξη επιτυγχάνεται με το πάτημα ενός διακόπτη.
Ο Πρωθυπουργός στο Μουσείο της Ακροπόλεως, σκηνοθετείτε μία φιέστα και αυτομάτως η χώρα εισέρχεται στον αστερισμό της αναπτύξεως.
Όμως τέτοια ανάπτυξη, είναι μάλλον για τα πανηγύρια…
Ζ.
