Το μεγαλύτερο αντικίνητρο είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο προς την Κυβέρνηση, όσο και στο ίδιο πιστωτικό σύστημα – Θέλουν ν’ αρπάξουν τα χρήματα των Ελλήνων
Φιλότιμες προσπάθειες καταβάλλουν οι τράπεζες το τελευταίο διάστημα προκειμένου να πείσουν τους πολίτες ότι έγιναν εκ νέου τράπεζες και δεν αποτελούν κυβερνητικά παραμάγαζα μιας αριστερής Κυβέρνησης.
Πληθαίνουν οι διαφημιστικές εκστρατείες που κάνουν τα πιστωτικά ιδρύματα για να προσελκύσουν κεφάλαια, αν και τα αποτελέσματα είναι πενιχρά.
Τα πιστωτικά ιδρύματα επιχειρούν να προσελκύουν «νέα» χρήματα, όπως λένε, έχοντας στο μυαλό τα χρήματα που οι Έλληνες πήραν στα σπίτια τους πριν από την εφαρμογή των κεφαλαιακών ελέγχων, που συμπληρώνουν ένα χρόνο ζωής αυτές τις ημέρες.
Τά κίνητρα πού δίνουν εν είδει αποδόσεων μοιάζουν σαν τα καθρεφτάκια ευτελούς αξίας που έδιναν κάποτε οι λευκοί στους μαύρους, με στόχο να τους πείσουν να ανταλλάξουν πολύτιμα είδη.
Το μεγαλύτερο αντικίνητρο για την επιστροφή των χρημάτων στις τράπεζες είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης, τόσο στην Κυβέρνηση και στο πολιτικό σύστημα, αλλά και στο ίδιο το πιστωτικό σύστημα.
Ποιος μπορεί να εμπιστευτεί τα χρήματα του σε τράπεζες που εφαρμόζουν κεφαλαιακούς ελέγχους, κάτι δηλαδή που τις καθιστά αυτομάτως μη τράπεζες.
Από την στιγμή που δεν μπορείς να πάρεις όποτε θέλεις τα χρήματα σου από την τράπεζα, τότε η τελευταία παύει να είναι τράπεζα με την κλασική έννοια.
Είναι κάτι άλλο, άλλα πάντως όχι τράπεζα με την έννοια που ισχύει στον Δυτικό κόσμο.
Οι Έλληνες που έπαιρναν τα χρήματα τους στο σπίτι τους από τις αρχές το 2015 αποδείχθηκε ότι είχαν δίκιο που δεν πίστευαν τα όσα έλεγε η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία, τελικώς, επέβαλε capital controls, αν και το διέψευδε μέχρι την τελευταία στιγμή ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος (και ξεχασμένος σήμερα) κ. Γαβριήλ Σακελλαρίδης.
Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων ήταν ένα ύστατο μέτρο μετά από μια μακρά καταστροφική πορεία, στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μεγάλες ευθύνες.
Έτσι, οι τράπεζες κατάντησαν να μην είναι τράπεζες, και, βέβαια, οι διοικήσεις (μετά τις ανακεφαλαιοποιήσεις), ελεγχόμενες από το κράτος, ενδιαφέρονται πρωτίστως για την δική τους επιβίωση και όχι για το μέλλον των Ιδρυμάτων των οποίων προΐστανται.
Αυτό σημαίνει ότι τραπεζίτες και Κυβέρνηση στέκονται από την ίδια πλευρά έχοντας απέναντι τους πελάτες τους, ή, καλύτερα, τους Έλληνες που έχουν τα χρήματά τους στην Ελλάδα αλλά αποφεύγουν να τα πάνε στις τράπεζες.
Να θυμίσουμε ότι πρόκειται για τους Έλληνες οι οποίοι δεν έβγαλαν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, πριν την κρίση αλλά και στην διάρκεια της κρίσης.
Δεν πήραν μέρος δηλαδή σε όλη εκείνη την αθλιότητα που που συνέβαινε υπό τα απαθή όμματα των τραπεζιτών (που υποκρίνονταν ότι δεν έβλεπαν) και σήμερα κόπτονται για τα 40 δισ. που έχουν οι Έλληvες στα σπίτια τους.
Άξιον απορίας είναι, πάντως, αν οι τραπεζίτες πού ζητάνε από τους Έλληνες να πάνε χρήματα στις τράπεζες είναι «συνεννοημένοι» με τις υπηρεσίες του Υπουργείου Οικονομικών.
Αν σήμερα, για παράδειγμα, κάποιος πάει στην τράπεζα 20 χιλιάδες ευρώ που είχε σπίτι του και, εκτός από το υψηλότερο επιτόκιο (και το οποίο δεν είναι και τόσο υψηλό) που θα του δώσει η Τράπεζα, λίαν συντόμως θα δεχθεί και την επίσκεψη του ΣΔΟΕ, το οποίο θα ζητήσει να μάθει που βρήκε τα λεφτά, ελπίζοντας ότι θα αποκομίσει και το ίδιο ένα ποσό από τα συγκεκριμένα χρήματα.
Δεν θέλουμε να σκεφτούμε ότι υπάρχει συνεργασία μεταξύ τραπεζών και Υπουργείου Οικονομικών, αλλά, εν προκειμένω, και οι δύο δουλεύουν σε βάρος του Έλληνα πολίτη.
Μέχρι προσφάτως διάφοροι σοσιαλιστές υπουργοί, όπως ο πρώην συνδικαλιστής εφοριακός κ. Τρύφωνας Αλεξιάδης, απειλούσαν με εφόδους σε σπίτια για να εντοπίσουν τα χρήματα που κρύβουν οι Έλληνες. Ουδείς τραπεζίτης βγήκε να απαντήσει, σκεπτόμενος προφανώς την θέση του.
Πώς λοιπόν αυτοί θα εμπνεύσουν εμπιστοσύνη και θα ζητήσουν από τον Έλληνα που έχει σπίτι του χρήματα να τα επιστρέψει στην Τράπεζα;
Τόσο οι κυβερνητικοί, όσο και οι τραπεζίτες, όχι μόνο δεν προάσπισαν την περιουσία του Έλληνα, αλλά συνειδητά έπραξαν το αντίθετο.
Είναι προφανές ότι αμφότεροι στερούνται της ηθικής βάσεως να κάνουν εκκλήσεις επανάκαμψης της οικονομίας και όταν το κάνουν φαίνονται αστείοι.
Κανείς δεν τους πιστεύει.
Δ.Γ. Παπαδοκωστόπουλος
