Όποιος νοιώθει υπερήφανος για την φυλή και την καταγωγή του κινδυνεύει να ευρεθεί κατηγορούμενος για ρατσισμό – Το Αστυνομικό Δελτίο βρίθει συμβάντων με δράσεις αλλοδαπούς – Η καταγραφή αυτής της Αληθείας, συνιστά άραγε ρατσισμό;
Η προσπάθεια των γονέων του Ωραιοκάστρου να προστατεύσουν την υγεία των παιδιών τους έφερε στην επιφάνεια το μέγα πρόβλημα της λεγομένης αντιρατσιστικής υστερίας, την οποία, τα τελευταία χρόνια, προσπαθούν κάποιοι να επιβάλουν στην ελληνική κοινωνία.
Κάθε φορά που κάποιοι Έλληνες προσπαθούν να θέσουν κάποια πραγματικά προβλήματα στα όποια εμπλέκονται οι νόμιμοι η παράνομοι μετανάστες πού εισβάλουν στην χώρα ευρίσκονται αντιμέτωποι με έναν ορυμαγδό αντιδράσεων που περιστρέφονται πέριξ της μονοτόνως επαναλαμβανόμενης λέξεως «ρατσιστές».
Να βάλουμε μερικά πράγματα στην θέση τους. Σε μια περίοδο κρίσεως ή δυσκολιών, υποχρέωση κάθε οικογενειάρχου είναι να μεριμνά για την οικογένεια του πρώτα και, εν συνεχεία, στον βαθμό των δυνατοτήτων του, να βοηθήσει συγγενείς, γείτονες και φίλους.
Αν εγκαταλείψει τα παιδιά του και ασχολείται με την περίθαλψη ξένων, δεν θα χαρακτηρισθεί φιλάνθρωπος αλλατρελλός, η, έστω, ανεύθυνος.
Αντιστοίχως και η κυβέρνηση μιας χώρας έχει πρωταρχική υποχρέωση να μεριμνά για το ευ ζην των πολιτών της.
Αφού το έχει εξασφαλίσει, δικαιούται να συνεισφέρει σε ανθρωπιστικές προσπάθειες, στο έδαφος της και ανά τον κόσμο. Διαφορετικά, θα έπρεπε να ελεγχθεί για παραλείψεις.
Οι Έλληνες είναι έθνος ανεκτικών ανθρώπων. Και το έχουν αποδείξει κατ’ επανάληψιν.
Να θυμίσουμε την θερμή υποδοχή της οποίας έτυχαν οι πρώτοι Αλβανοί που ήλθαν όταν έπεσε το καθεστώς Χότζα-Αλία; Ασφαλώς, δεν φταίνε οι Έλληνες για το κύμα εγκληματικότητος που έφεραν αυτοί, ούτε και θα μπορούσαν να αφεθούν να παρανοούν ασύδοτοι.
Η επιβολή του νόμου βοήθησε στην ενσωμάτωση στην ελληνική κοινωνία όσων υγιών στοιχείων είχαν έλθει από τον βορρά.
Ίσως σε κάποιες λιγότερο ανεκτικές βορειοευρωπαϊκές χώρες να ήταν χρήσιμος ένας αντιρατσιστικός νόμος, περισσότερο για να λειτουργήσει αποθαρρυντικά για την εκδήλωση βιαίων αντιδράσεων (νόμος-πλακάτ όποιος ονομάζεται).
Στην Ελλάδα τέτοιο θέμα δεν υφίσταται. Υπάρχουν κάποια μεμονωμένα περιστατικά βίας εις βάρος αλλοδαπών, αλλά συνήθως συνιστούν αντίδραση άφ’ ενός στην δική τους παρανομία, άφ’ έτερου στην αδράνεια της Αστυνομίας.
Φοβείται φαίνεται και αυτή μήπως κατηγορηθεί για ρατσισμό! Απεναντίας, το αστυνομικό δελτίο βρίθει συμβάντων με δράστες αλλοδαπούς.
Η ανάδειξη αυτής της αληθείας συνιστά άραγε ρατσισμό;
Πέρα από αυτό όμως, ο αντιρατσιστικός νόμος εντάσσεται σε ένα ακατανόητο πλαίσιο προσπαθειών να ποινικοποιηθεί και η εθνική υπερηφάνεια.
Όποιος εκφράζει υπερηφάνεια για την φυλή και την καταγωγή του, κινδυνεύει να ευρεθεί κατηγορούμενος για ρατσισμό.
Τίνων τις σκοπιμότητες εξυπηρετεί άραγε αυτή η μεθοδολογία;
Ευθ. Π. Πέτρου
