Αυτός ήταν η ψυχή της Κουβανικής Επαναστάσεως για ανατροπή του Μπατίστα και όχι ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα – Καταρρέουν οι Μύθοι για το επιτυχές μοντέλο της Κούβας – Επιτυχής υπήρξε μόνο η προπαγάνδα
Αυτό που θα εύχονταν οι Κουβανοί, είτε παραμένουν στην πατρίδα τους, είτε ευρίσκονται στο Μαϊάμι ή οπουδήποτε αλλού, είναι να είχε διατηρήσει ο Φιντέλ Κάστρο την επαφή με την πραγματικότητα μέχρι τέλους.
Να είχε δηλαδή αντιληφθεί την χρεωκοπία του καθεστώτος του, η οποία επεσφραγίσθη δια της αποκαταστάσεως σχέσεων με τις ΗΠ.
Να είχε δει τον αδελφό του -που, αν και νεώτερος, υπήρξε ο μέντωρ του στην κομμουνιστική ιδεοληψία- να εκλιπαρεί την Ουάσιγκτον να επιτρέψει την επάνοδο επενδυτών, με την ελπίδα ότι έτσι θα αρχίσει να ανακόπτεται ή σταθερή πορεία της χώρας προς την απόλυτη καταστροφή.
Πράγματι, τα 57 έτη της διακυβερνήσεως της Κούβας από την οικογένεια Κάστρο είναι μια ιστορία παρακμής και καταστροφής.
Δεν θα υποστηρίξουμε ότι το προϋπάρχον καθεστώς Μπατίστα ήταν ιδανικό. Δεν ήταν καν καλό. Όμως δεν είχε προκαλέσει καταστροφή ανάλογη αυτής που επέφεραν οι Κάστρο.
Οι οποίοι μόνον, επέτυχαν στον τομέα της προπαγάνδας.
Εδημιούργησαν μιαν εικόνα επαναστατικής διακυβερνήσεως, που προεβλήθη κατά τρόπον αρκετά θελκτικό για τους αφελείς, αλλά που δεν αντέχει στην κριτική βάσανο, πόσο μάλλον στην κρίση της Ιστορίας.
Αρχής γενομένης από την Κουβανική Επανάσταση αυτή καθ’ εαυτήν, θα διαπιστώσουμε τα πρώτα ψεύδη.
Ούτε ο Κάστρο ούτε ο Τσε Γκεβάρα ήσαν οι πραγματικοί ηγέτες της.
Ψυχή του κινήματος ανατροπής του Μπατίστα ήταν ο «ξεχασμένος» Καμίλο Σιενφουέγος.
Στον οποίο όμως την επαύριο της επικρατήσεως της επαναστάσεως, συνέβη ένα «αεροπορικό δυστύχημα» που τον έβγαλε από τον δρόμο των Κάστρο προς την απόλυτη εξουσία.
Οι αφελείς που ακόμη πιστεύουν ότι το καθεστώς έκανε καλό στην Κούβα μπορεί να πιστεύουν ότι ήταν πράγματι δυστύχημα, υπό την προϋπόθεση βεβαίως ότι έχουν ακούσει το όνομα του Σιενφουέγος.
Διότι οι Κάστρο απεδύθησαν πολύ μεθοδικά στην προσπάθεια να το διαγράψουν από τις δέλτους της Ιστορίας.
Έτερος μύθος είναι ότι η μικρή Κούβα όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στην παντοδύναμη Αμερική.
Ο ισχυρισμός αυτός είναι εξ ίσου ανυπόστατος με το να υποστηρίξει κανείς ότι το Αφγανιστάν κατενίκησε στρατιωτικώς την Σοβιετική Ένωση.
Η Κούβα ευρέθη στο επίκεντρο μιας διεθνούς κρίσεως το 1962, με αποτέλεσμα να τύχει την απολύτου στηρίξεως της ΕΣΣΔ.
Το γεγονός, εξ άλλου, ότι οι Αμερικανοί διετήρησαν στο νησί την βάση του Γκουαντάναμο δεικνύει τον συμβιβασμό που είχε τότε επιτευχθεί.
Ουδέποτε βεβαίως οι Σοβιετικοί επεβράβευσαν επαρκώς την Κούβα για την απόλυτη προσκόλληση της στο άρμα τους.
Την εστήριζαν επαρκώς για να φυτοζωεί και τούτο έναντι της συμμετοχής Κουβανών στρατιωτών στις επιχειρήσεις τους στην αφρικανική ήπειρο κατά την δεκαετία του ’70..
Η ανταμοιβή των ιδίων των στρατιωτών για την πολυετή συνήθως παραμονή τους στην Αφρική ήταν να λάβουν ως δώρο ένα τρανζίστορ.
Ο τελευταίος μύθος αφορά στα εσωτερικά ζητήματα της Κούβας.
Ήταν προφανής η εικόνα παρακμής και εγκαταλείψεως, οπότε οιοσδήποτε ισχυρισμός περί οικονομικής αναπτύξεως θα ήταν κωμικός.
Έτσι επενήθη ο ισχυρισμός περί παιδείας και συστήματος υγείας.
Κατ’ αρχήν στην Κούβα δεν παρείχετο παιδεία, αλλά μόνον φθηνή προπαγάνδα υπέρ του καθεστώτος.
Και αυτή δεν πρέπει να ήταν και ιδιαιτέρως επιτυχής, αφού οι Κουβανοί εξακολουθούσαν να φεύγουν από την χώρα τους με κάθε τρόπο.
Όσο για το σύστημα υγείας, δεν είχε να επιδείξει κανένα σημαντικό επίτευγμα που να δικαιολογεί την θριαμβευτική ρητορική των οπαδών του Κάστρο ανά τον κόσμο.
Το εάν σήμερα η Κούβα βαδίσει σε έναν καλύτερο δρόμο δεν θα οφείλεται στην απώλεια του Φιντέλ Κάστρο.
Σημειολογικώς, όμως, κλείνει μιαν εποχή.
Ευθ. Π. Πέτρου
