Ο Κώστας Καραμανλής ήθελε συμφωνία με την Ρωσία για τον Αγωγό Μπουργκάς-Αλεξ/πολη – Αρνήθηκε την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ – Γι’ αυτό στήθηκε η άθλια υπόθεση του Βατοπεδίου
Η προχθεσινή αθωωτική απόφαση της Δικαιοσύνης για την υπόθεση του Βατοπεδίου -η οποία συγκλόνισε την χώρα επί εννέα ολόκληρα χρόνια- ασφαλώς και αποτελεί προσωπική δικαίωση του πρώην Πρωθυπουργού.
Η σκευωρία που είχε ως στόχο να αφαιρέσει από τον Κώστα Καραμανλή το πλέον πολύτιμο κεφάλαιο που διαθέτει ένας πολιτικός, την ακεραιότητα του, κατέρρευσε πανηγυρικά.
Ωστόσο, ας μου επιτραπεί με το σημερινό σημείωμα να κάνω μια διαφορετική ανάγνωση της αποφάσεως. Εθνική και παραταξιακή. Ο Καραμανλής έπεται.
Η υπόθεση αυτή «απεκαλύφθη» μετά από δύο σημαντικές αποφάσεις της τότε κυβερνήσεως.
Αποφάσεις που είχαν στόχο να δείξουν ότι ή Ελλάδα δύναται σε καιρούς υποτέλειας να είναι ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα.
Η πρώτη απόφαση ήταν ή συμφωνία με την Ρωσία για τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη.
Κριτήριο για αυτή δεν ήταν ο «αντιαμερικανισμός» του πρώην πρωθυπουργού αλλά η στρατηγική του απόφαση να αυξηθεί ή γεωπολιτική σημασία της πατρίδας εις βάρος της Τουρκίας.
Αν προχωρούσε ο αγωγός θα μειωνόταν η σημασία των Δαρδανελίων.
Ήταν απόφαση πρωτίστως αντιτουρκική και όχι φιλορωσική. Η δεύτερη απόφαση που υπήρχε στην ατζέντα ήταν το βέτο που είχε βάλει ό πρώην πρωθυπουργός στην είσοδο των Σκοπίων στο NATO.
Σήμερα με την απόσταση του χρόνου -τα Σκόπια σπαράσσονται από εμφύλιο για ζητήματα ταυτότητας, η Τουρκία αποχαιρέτα την ΕΕ- γνωρίζουμε ότι οι αποφάσεις αυτές ήταν εκ του αποτελέσματος φιλοδυτικές.
Τον καιρό που ελήφθησαν όμως δεν υπήρχε στις ΗΠΑ η ψυχραιμία να αποτιμηθούν ως τέτοιες.
Γι’ αυτό και μεθοδεύτηκε η σκανδαλοθηρική καταδίωξη του Καραμανλή.
Η πρώτη μεγάλη εικόνα που ανακαλώ στην συλλογική μνήμη, λοιπόν, για να θυμίσω σε ποιο πλαίσιο «στήθηκε» η σκευωρία του Βατοπεδίου, είναι αυτή. Η εθνική.
Η δεύτερη είναι η οικονομική. Ο Καραμανλής πρόκειται τότε να «ανοίξει» το ασφαλιστικό και τις αποκρατικοποιήσεις.
Από την στιγμή όμως που ο δημόσιος διάλογος εγκλωβίστηκε στην ατζέντα του Βατοπεδίου, όλα πήγαν πίσω.
Ο Καραμανλής κατόρθωσε και ολοκλήρωσε την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και της Ολυμπιακής, αλλά δεν κατάφερε να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό.
Αξιολογώντας λοιπόν την επίδραση που είχε το Βατοπέδι στην πατρίδα συνολικά, θεωρώ ότι το μείζον δεν είναι η δικαίωση ενός πρώην πρωθυπουργού.
Το μείζον είναι να καταλάβουμε υπό το φως της αθωωτικής αποφάσεως ποια είναι η έκταση της ζημίας που υπέστη η χώρα.
Βούλιαξε ολόκληρη Ελλάς στα άβαθη μιας λίμνης. Και κόλλησε εκεί καιρό.
Τελευταίο άλλα όχι έλασσον, το παραταξιακό: Με την αθωωτική απόφαση του Βατοπεδίου κλείνει ένας κύκλος. Κάποιοι επιχείρησαν να εξαφανίσουν την κεντροδεξιά παράταξη από τον χάρτη όπως κάποιοι κάποτε επιχείρησαν να της φορτώσουν την Μικρασιατική Καταστροφή.
Και τότε στάθηκε όρθια και σήμερα στάθηκε. Εξεταστικές και δίκες για το Βατοπέδιο, τα ομόλογα, τον Γερμανό κατέρρευσαν σαν χάρτινος πύργος.
Το καθαρό πρόσωπο είναι η παρακαταθήκη πού αφήνει ο Καραμανλής σε μια παράταξη επί των ήμερων τής οποίας δεν παραβιάστηκε ποτέ εθνικό έδαφος (Ίμια), δεν παραδόθηκε ποτέ κυριαρχία (ΔΝΤ) και φυσικά δεν υπήρξε ποτέ ποινική καταδίκη Υπουργού της.
Μανώλης Κοττάκης
