Γιατί άραγε το κράτος επιβάλλει φόρους στους πολίτες που δεν μπορούν να ανταποκριθούν στην πληρωμή τους; – Μήπως ο κ. Α. Τσίπρας έχει άλλα σχέδια κατά νουν;
Είχε άγνοια κινδύνου o κύριος πρωθυπουργός όταν, μέσα από ένα παραλήρημα λαϊκισμού και δημαγωγίας, διεκδικούσε την άνοδο του στην εξουσία;
Δεν ήξερε τί θα αντιμετωπίσει, ή δεν τον ενδιέφερε; Μήπωςήθελε να εκμεταλλευθεί την κατάσταση για να «τακτοποιήσει» τους συντρόφους του και να αλώσει τις αρθρώσεις της εξουσίας; Πιθανόν.
Είχε μήπως μακροπρόθεσμο σχέδιο για άνοδο και παραμονή στην εξουσία, επηρεασμένος από τις συμβουλές του Ούγκο Τσάβες; Χλωμό, γιατί η Ελλάδα δεν ήταν Βενεζουέλα, ίσως όμως να γίνει σε λίγο καιρό.
Μπορεί, ωστόσο, να επιβιώσει μία «Βενεζουέλα των Βαλκανίων» εν μέσω δημοκρατικών χωρών και με την Τουρκία δίπλα της; Μάλλον αδύνατον. Τότε, τί γύρευε ο κ. Αλέξης Τσίπρας ξυπόλυτος στ’ αγκάθια;
Κατά την εκτίμησή μας, έχοντας άγνοια πολλών πραγμάτων, νόμισε ότι ανεβαίνοντας στην εξουσία -με την βοήθεια των Κλίντον και κάποιων επιχειρηματιών- θα μπορούσε να τα φέρει βόλτα, έχοντας απέναντι του έναν λαό ο οποίος τα σαράντα τελευταία χρόνια έχει υποστεί την πιο απίθανη φαιοκόκκινης εμπνεύσεως πλύση εγκεφάλου. Μπορεί, κατά συνέπεια, να «χάβει» την οποιαδήποτε σαχλαμάρα, αρκεί αυτή να χαϊδεύει αυτιά και να αφυπνίζει κατώτερα συναισθήματα.
Δεν είχε άδικο ο Αλέξης Τσίπρας. Όταν υπερψηφίζεται ένας άνθρωπος που λέει ότι «η Ευρώπη θα χορεύει στον ρυθμό που παίζουν τα νταούλια και τα βιολιά» του, τότε όλα είναι πιθανά- κατά κύριο δε λόγο η εξαπάτηση συνειδήσεων.
Και σήμερα η τελευταία πάει μακρυά και ίσως να έχει άσχημη κατάληξη. Διότι, η σταδιακή κρατικοποίηση της ελληνικής κοινωνίας τίποτε το καλό δεν προοιωνίζει. Εξηγούμεθα: Μετά από έναν χείμαρρο απατηλών υποσχέσεων, ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ ανήλθαν στην εξουσία πριν 26 μήνες.
Στην διάρκεια της θητείας τους η οικονομία της χώρας επιβαρύνθηκε με 90 δισεκατομμύρια ευρώ, υπεγράφη ένα τρίτο μνημόνιο και, για την ώρα, εξακολουθεί να βρίσκεται σε ύφεση, παρά τις περί του αντιθέτου διακηρύξεις.
Όμως, την ίδια περίοδο, η ελληνική κοινωνία σταδιακά κρατικοποιείται και η εξέλιξη αυτή μόνον μαύρες σκέψεις προκαλεί.
Υπενθυμίζουμε ότι, από τον Ιούλιο 2015, με την επιβολή των κεφαλαιακών ελέγχων και το κλείσιμο των τραπεζών για μία εβδομάδα, η χώρα βρέθηκε στην ουσία εκτός ευρωζώνης, δεδομένου ότι οι πολίτες της απώλεσαν την ελευθερία διακίνησης του χρήματός τους.
Έχασαν, επίσης, την δυνατότητα ελεύθερων συναλλαγών με τις τράπεζες και, ακόμα χειρότερα, οι τραπεζικοί λογαριασμοί τους υπάγονται σε κρατικό έλεγχο.
Έτσι, οι καταθέσεις των πολιτών απέχουν ένα βήμα από την δήμευση τους αν κάτι δεν πάει καλά με την οικονομική πολιτική που ακολουθεί το κράτος.
Από την άλλη πλευρά, το κράτος, αδιαφορώντας αν οι πολίτες μπορούν ή όχι να πληρώνουν, τους υπερφορολογεί – γεγονός που γεννά βάσιμες υποψίες.
Γιατί, άραγε, το κράτος επιβάλλει φόρους σε μία κοινωνία πού δεν μπορεί να ανταποκριθεί και η οποία ήδη του οφείλει σχεδόν 100 δισεκατομμύρια ευρώ; Μήπως έχει άλλα σχέδια κατά νουν;
Μήπως η υπερφορολόγηση αποτελεί έμμεση κρατικοποίηση της κοινωνίας και των περιουσιακών της στοιχείων;
Όταν τα ιδιωτικά χρέη προς το Δημόσιο και την δημόσια ασφάλιση τριπλασιάζονται μέσα σε επτά χρόνια και αυξάνονται κατά 1,6 δισεκατομμύρια ευρώ μόνον τον Ιανουάριο 2017, αυτό κάτι σημαίνει.
Πολύ άπλα, αν λάβουμε υπ’ όψιν την πτώση του κατά κεφαλήν εισοδήματος, την απαξίωση των ακινήτων και άλλων περιουσιακών στοιχείων και την προϊούσα φτωχοποίηση σημαντικού μέρους της κοινωνίας, εύκολα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το κράτος είναι ήδη συνεταίρος της κοινωνίας.
Και όχι οποιοσδήποτε συνεταίρος, γιατί έχει πολύ περισσότερα δικαιώματα από τον πολίτη, ο οποίος τελικά βρίσκεται στο έλεος του αυταρχισμού του.
Αυτός είναι και ο λόγος που η παρούσα κυβέρνηση δεν κάνει καμμία απολύτως μεταρρύθμιση και ουδόλως ενδιαφέρεται για την παραγωγική μηχανή της χώρας.
Μοναδικός και κορυφαίος στόχος της είναι η άλωση του κράτους. Ήτοι, η συριζοποίησή του, ώστε στην συνέχεια να γίνει ευκολώτερη και η κρατικοποίηση μιας πτωχευμένης κοινωνίας την οποία θα συνθέτουν δημόσιοι υπάλληλοι, συνταξιούχοι και κάποιοι διαπλεκόμενοι εργολάβοι, επιχειρηματίες και στελέχη της νέας νομενκλατούρας.
Αυτός είναι ο λόγος που οι δυνάμεις τής παρακμής καλλιεργούν τον αντιευρωπαϊσμό. Γνωρίζουν ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί αποτελούν δίχτυ προστασίας για την κοινωνία των πολιτών.
Επιδιώκουν λοιπόν να τους εξευτελίσουν. Όσο περισσότερο η τελούσα σε κατάσταση υπνοβασίας κοινή γνώμη απομακρύνεται από το κοινοτικό κεκτημένο, τόσο το καλύτερο γι’ αυτούς πού θέλουν να κρατικοποιήσουν την κοινωνία.
Το σχέδιό τους είναι απλό και υπαγορευμένο σε μεγάλο βαθμό από τους παράγοντες πού τους βοήθησαν να φθάσουν στην εξουσία.
Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλος
Επίτιμος Διεθνής Πρόεδρος
Ένωσης Ευρωπαίων Δημοσιογράφων
