Το Πτυχίο σήμερα δεν έχει αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας – Μόλις το 4% των φοιτητών σπουδάζει σε Σχολές Πληροφορικής
Οι μεταπολεμικές γενιές ζούσαν με το όνειρο της εισόδου στο πανεπιστήμιο.
Όποιος έμπαινε εξασφάλιζε εξαιρετική επαγγελματική σταδιοδρομία, καλό εισόδημα και κέρδιζε βεβαίως κοινωνική «αναγνώριση».
Τα χρόνια πέρασαν και όσα πέτυχαν ή δεν πέτυχαν εκείνες οι γενιές πέρασαν ως απωθημένο ή υποχρέωση στις επόμενες γενιές. Ήταν αυτονόητο πως το παιδί πρέπει να περάσει σε σχολή.
Τί σχολή; Είχε και δεν είχε σημασία.
Ο ανταγωνισμός στις σχολικές τάξεις γιγαντωνόταν και ο λογαριασμός για τα φροντιστηριακά μαθήματα αυξανόταν.
Προσφέρονταν χιλιάδες θέσεις γυμναστών ή φιλολόγων και κάποιων ΤΕΙ που δεν δήλωνε κανείς κάθε χρόνο. Το πιθανότερο είναι πως κανείς από τις κυβερνήσεις ή την πολιτεία δεν μελέτησε τη διασύνδεση των πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας. Η μελέτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών είναι αποκαλυπτική.
Μόλις το 4% των πρωτοετών φοιτητών σπουδάζει σε σχολές πληροφορικής.
Ενώ ο κλάδος των κατασκευών έχει καταρρεύσει την τελευταία οκταετία οι εισακτέοι στα πολυτεχνεία έχουν αυξηθεί σημαντικά.
Το πτυχίο δεν έχει ουσιαστικό αντίκρισμα στην αγορά εργασίας για έναν στους δύο αποφοίτους πανεπιστημίων.
Και βέβαια η πανεπιστημιακή εκπαίδευση και μόρφωση είναι τεράστιο προσόν για τους πολίτες, αλλά πρέπει να έχει και νόημα.
Εντάξει, δεν είναι αρνητικό να έχει πτυχίο ο ντελιβεράς, αλλά σίγουρα κανείς δεν σπούδασε μια τουλάχιστον τετραετία για να κουβαλάει πίτσες και σουβλάκια. Και σε αυτό δεν ευθύνεται μόνο η χρεοκοπία της Ελλάδας και τα μνημόνια.
Κάθε χώρα οφείλει να ερευνά ποιες είναι οι προοπτικές των επαγγελμάτων τουλάχιστον στην επόμενη δεκαετία και με αυτό τον τρόπο να καθορίζει βασικές παραμέτρους του εκπαιδευτικού συστήματος και των θέσεων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.
Το πρόβλημα ξεκινάει από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Ολόκληρη η αριστερή κυβέρνηση και η κεντροδεξιά αντιπολίτευση ασχολούνται με τον τρόπο διδασκαλίας των Θρησκευτικών.
Κανείς δεν ενοχλήθηκε για την υποβάθμιση του μαθήματος της Πληροφορικής στο δημοτικό ούτε και για το γεγονός πως οι υποδομές είναι αστείες. Εν έτει 2017 η Πληροφορική θα έπρεπε να είναι «βασικό μάθημα» όπως η Γλώσσα, τα Μαθηματικά και η Ιστορία και όχι συμπλήρωμα αγγαρείας.
Όπως θα έπρεπε στο γυμνάσιο και στο λύκειο να είναι πραγματικό μάθημα ο Επαγγελματικός Προσανατολισμός και όχι η ώρα του χαβαλέ.
Μπορεί όλοι να σφάζονται για το σύστημα των πανελλαδικών, αλλά κανείς από τους πολιτικούς, τους πανεπιστημιακούς και τους «σοφούς» δεν ασχολείται με το τι είδους επιστήμονες πρέπει να παράγει η χώρα.
Αν δεν ξεκολλήσουμε από τη λογική της δεκαετίας του ’80 ποτέ δεν θα φτάσουμε στο 2020 ούτε θα βγούμε από τα μνημόνια.
Γιάννης Τσαπρούνης
