Μόνο έτσι θα γλυτώσουμε από την “Κατάρα” της υπερφορολόγησης – Σε τραγική κατάσταση η Ελληνική Οικονομία – Βουλιάζουμε από το τεράστιο βάρος των Δαπανών του Δημοσίου
6Για το 2017 ο προϋπολογισμός προβλέπει να εισπράξει ως έσοδα 48,2 δισ. ευρώ, τα οποία θα προέλθουν κατά βάσιν από φόρους άμεσους και έμμεσους.
Στην ίδια περίοδο οι δαπάνες του τακτικού προϋπολογισμού για μισθούς, συντάξεις, περίθαλψη ανέρχονται στα 32,54 δισ., ενώ για τόκους του δημοσίου χρέους θα πληρώσουμε άλλα 5,5 δισ. ευρώ.
Τα παραπάνω ποσά αθροιζόμενα ανέρχονται στα 38,04 δισ. ευρώ, σε σύνολο δαπανών 48,2 δισ. ευρώ.
Απομένουν και άλλα περίπου 10 δισ. για να λειτουργήσει το κράτος, να πληρωθούν επιστροφές φόρων σε ιδιώτες, να κινηθούν στρατιωτικά και αστυνομικά οχήματα, να χρηματοδοτηθούν επενδύσεις κ.λπ.
Τα μεγέθη είναι καταλυτικά και αναδεικνύουν την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία, η οποία κυριολεκτικώς εργάζεται, για να καλύπτει πριν από όλα τις δαπάνες του Δημοσίου.
Αυτός είναι εξ άλλου και ο λόγος που η φορολογική λαίλαπα είναι η μοναδική που εφαρμόζεται με τέτοια συνέπεια από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι ολοφάνερο ότι ή ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι όσο διατηρείται αυτή η σχέση δαπανών που καταλήγει στην συγκεκριμένη κατανομή.
Όσο το κράτος παραμένει τεράστιο με 750.000 περίπου δημοσίους υπαλλήλους στις τάξεις του είναι περίπου απίθανο να περιμένουμε ότι θα αλλάξει κάτι.
Όσες αξιολογήσεις και να περάσουμε με «άριστα» από την τρόικα, στο τέλος η κοινωνία θα βουλιάξει υπό το τεράστιο βάρος των δαπανών που έχει επισωρεύσει στις πλάτες της η πρακτική της μεταπολιτεύσεως που αύξανε το μέγεθος του Δημοσίου, τοποθετώντας εκεί εκλογικούς πελάτες.
Ο μέσος καθαρός μισθός στον δημόσιο τομέα είναι περίπου 1.050 ευρώ, ενώ ο αντίστοιχος στον ιδιωτικό τομέα είναι 480 ευρώ.
Και τα 1.050 ευρώ τα εισπράττει τόσο ο πιλότος του μαχητικού αεροσκάφους που κάνει αναχαιτήσεις τουρκικών αεροσκαφών όσο και ο ακόλουθος του πολιτικού που διορίσθηκε σύμβουλος σε ένα υπουργείο.
Μάλιστα, ο δεύτερος εισπράττει πολύ περισσότερα από τον μέσο μισθό του συνηθισμένου δημοσίου υπαλλήλου, καθώς είναι ο «εκλεκτός» της κυβέρνησης.
Η σημερινή λειτουργία του Δημοσίου βλάπτει πρωτίστως σοβαρά τους εργαζομένους που ασκούν τα καθήκοντά τους συνειδητά σε αυτό, καθώς τους εξομοιώνει με τους κομματικούς εγκαθέτους, που άπλά έπιασαν καρέκλα στο κράτος και περιμένουν την σύνταξη.
Σε κάθε περίπτωση το Δημόσιο μπορεί να αναδιοργανωθεί, να μειωθεί το προσωπικό του, να παρέχει καλύτερες υπηρεσίες και βέβαια να πληρώνονται πολύ καλύτερα οι εργαζόμενοι σε αυτό που αποδεδειγμένα χρειάζονται.
Αυτό για την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σχεδόν αδύνατο, όπως αδύνατο απεδείχθη και για τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες αντί να μειώνουν μεγάλωναν το κράτος.
Και βεβαίως στην «υπερτροφική» λειτουργία του κράτους συμπεριλαμβάνονται εξίσου ο διορισμός δημοσίων υπαλλήλων καιη στενή συνεργασία του κράτους με ομάδες επιχειρηματικών συμφερόντων, τα όποια αμφότερα αποθεώθηκαν στην εποχή της μεταπολιτεύσεως και κυρίως μετά το 1981.
Σε παλαιότερο οικονομικό του δελτίο ο ΣΕΒ πρότεινε την μείωση των εργαζομένων στο κράτος κατά 180.000 άτομα αλλά και περικοπές στην δαπάνα μισθοδοσίας τους κοιτά 3%.
Την ίδια στιγμή, όμως, το ίδιο το δελτίο παραδεχόταν ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί, αποδεχόμενο στην ουσία ότι η σημερινή κατάσταση (της υπερφορολογήσεως του ιδιωτικού τομέα) θα συνεχισθεί.
Και όσο η υπερφορολόγηση συνεχίζεται ούτε επενδύσεις μπορούν να χρηματοδοτηθούν ούτε η ανεργία θα μειώνεται με βιώσιμο τρόπο, και η χώρα σταθερά θα βρίσκεται σε πτωτική πορεία.
Η μείωση του κράτους σήμερα στην Ελλάδα είναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία και ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος για να οδηγηθούμε σε έξοδο από την κρίση.
Παραλλήλως, όμως, πρέπει να συνδυασθεί και με μιααλλαγή νοοτροπίας, η όποια θα περιέχει την αυτοκριτική για την χρεωκοπία και θα εξηγεί (χωρίς διάθεση ωραιοποιήσεων) το πως φθάσαμε μέχρι εδώ.
Προφανώς, μια τέτοια ιδέα κινείται μακράν των διαφόρων επιτροπών της Βουλής που εισηγούνταν κατά καιρούς «εμπνευσμένοι» πολιτικοί, για να ανακαλύψουν τον τρόπο, που χρεωκοπήσαμε, καθώς αυτές οι επιτροπές, ακόμα και αν συσταθούν, θα αποκλείσουν εξ αρχής την αλήθεια, επιτρέποντας τα ίδια λάθη να ξανασυμβούν.
Δ. Γ. Παπαδωκοστόπουλος
