Στη μνήμη του αδικοχαμένου ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ Παναγιώτη, Ταγματάρχου Χωρ/κής, Δ/του Δ/νσης Χωρ/κής Έβρου, στις 14/11/1946 κατά την επίθεση κομμουνιστo-συμμοριτών στην αμαξοστοιχία στην Κίρκη
Στη χώρα μας είναι γνωστή εκείνη η ζοφερή περίοδος, που άρχισε στις 30-3-1946 στο Λιτόχωρο και έληξε στις 29-8-1949 στα βουνά του Γράμμου και του Βίτσι.
Ο όγκος των θυμάτων και από τις δυο πλευρές, είναι τεράστιος για τα τότε δημογραφικά δεδομένα ως επίσης και οι υλικές καταστροφές !!!!!
Τον Φεβρουάριο του 1946, ο Ζαχαριάδης, αρχηγός του ΚΚΕ, επέβαλε στην χειραγωγούμενη απ’ αυτόν Κ.Ε, το δόγμα – απόφαση, να «προχωρήσει» στην οργάνωση της νέας ένοπλης πάλης ενάντια στο μοναρχοφαστιστικό κατεστημένο, με την πρόφαση ότι η δεξιά καταδίωκε τους κομμουνιστές αγωνιστές. Τον Μάρτιο του 1946, αναχώρησε στην Πράγα και εξουσιοδότησε τον Μάρκο Βαφειάδη να αρχίσει την αποφασισθείσα εξόρμηση. Ο στρατός ήταν διαλυμένος, βρισκόταν στο στάδιο αναδημιουργίας και εκπαίδευσης και άπειρος για ανταρτοπόλεμο. Διετέθη προς βοήθειά του η Χωροφυλακή, που όμως κι αυτή ήταν στην ίδια κατάσταση.
Άμεσος σκοπός του ΚΚΕ ήταν 1) να διαλυθούν ή να συμπτυχθούν οι στρατιωτικές δυνάμεις καθώς και της Χωροφυλακής 2) η συνεχής προσβολή στόχων κυρίως χωριών και εγκαταστάσεων, ώστε να «τρέχουν» συνεχώς οι πιο πάνω δυνάμεις και να καταπονούνται 3) η κατατρομοκράτηση του πληθυσμού με λεηλασίες, καταστροφές, αιχμαλωσίες και εκτελέσεις, ώστε να εξαναγκασθεί σε ανοχή ή προσχώρηση 4) εγκατάλειψη της υπαίθρου και συγκέντρωση στις πόλεις, με τη σωρεία προβλημάτων που προέκυπταν εξ αυτού.
Ο αγώνας αυτός, μέχρι τον Αύγουστο του 1946, διεξήγετο από την Χωροφυλακή, χωρίς όμως εκ των πραγμάτων ουσιαστικό αποτέλεσμα, λόγω των προβλημάτων που αντιμετώπιζε και έτσι εκατόμβες ήταν τα θύματά τους.
Από το φθινόπωρο του 1946, με τη δημιουργία του ένοπλου βραχίονα του ΚΚΕ του δημοκρατικού (;;!!) στρατού, οι επιθέσεις σ’ ολόκληρη την «εμπόλεμη» ζώνη, που δημιουργήθηκε από το Λιτόχωρο μέχρι τον Έβρο, ήταν πυκνές. Το ΚΚΕ δεν εκδήλωσε μία προσπάθεια εξ ενστίκτου, ως δήθεν απόδραση στην καταγγελόμενη λευκή τρομοκρατία. Ήταν μια οργανωμένη πολιτική επιλογή του να αγωνισθεί ένοπλα, για την άμεση κατάληψη της εξουσίας, με την εξόντωση όλων των αντιπάλων συμπατριωτών και κυρίως αγωνιστών των εθνικών αγώνων του 1912, 1919 – 1922, 1940 – 1941.
Η αριστερή βία, της εποχής εκείνης, ήταν μια εφαρμοζόμενη πρακτική επί «δικαίων και αδίκων», είχε και μέγεθος αλλά και λογική, να «ξεπατωθούν οι αντιδραστικοί και να απελευθερωθεί η Ελλάδα». Η έκταση και η μορφή της ήταν διαφορετική και το τότε ΚΚΕ την χαρακτήρισε «ως εγκληματική διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής» και δεχόταν πως «δεν μπορούμε με κανένα στοιχείο να την δικαιολογήσουμε». Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι, ο τότε ηγέτης Γιάννης Ιωαννίδης έλεγε αναφερόμενος στους «αντιδραστικούς» των πόλεων και της υπαίθρου «εμείς θα τους εξουδετερώναμε, γιατί κάναμε επανάσταση και η επανάσταση δεν ξέρει άλλα. Τα άλλα είναι πράσινα άλογα». Αυτή η πρακτική εφαρμόσθηκε και στον Έβρο, (και πριν) κατά την κατοχή της περιοχής από Βουλγάρους και Γερμανούς. Νωπή είναι ακόμη η μνήμη των μεγαλύτερων ηλικιών ατόμων, για τη δράση του αιμοσταγούς «αρχηγού» Οδυσσέα, που πέρασε από μαχαίρι τους αντιφρονούντες.
Για τη δράση του αυτή ο Κωνσταντάρας Κώστας, Επιτελάρχης της 6ης Μεραρχίας ΕΛ.ΑΣ μετέπειτα, έγραφε, «υπήρξε ανελέητος και καταδίωξε με φανατισμό όσους εκδήλωναν φιλοαγγλικά αισθήματα. Έστηνε τα κεφάλια σε πασσάλους και εκμηδένισε κάθε προσπάθεια σύμπτυξης άλλων οργανώσεων και δεν επέτρεψε την εμφάνιση άλλης ποικιλίας ανταρτών»
Στις 23-12-1943, με το πρόσχημα συνεργασίας, απήγαγε τον έφεδρο Ταγματάρχη και δάσκαλο ΣΤΑΘΑΤΟ Γεώργιο, έναν ανιδιοτελή αγωνιστή που πολέμησε ηρωικά στη Μικρά Ασία το 1919-1922 και στα βουνά της Ηπείρου το 1940-1941. Τον αποκεφάλισε μαζί με άλλους εννιά συναγωνιστές του, γιατί εξεδήλωσαν την επιθυμία να αγωνισθούν εναντίον του κατακτητή εκτός της δικής του γραμμής. Αποτέλεσμα της αιμοσταγούς του δράσης; Το ίδιο το ΚΚΕ τον καταδίκασε σε θάνατο και οι ίδιοι οι σύντροφοί του τον Μάρτιο του 1944, τον εκτέλεσαν κατόπιν δίκης στον Έβρο. Το χαρακτηριστικό του ήταν, ότι δεν έριξε ούτε μία σφαίρα στα πολυπληθή στρατεύματα των Γερμανών και των Βουλγάρων, αλλά «ξόδευε» την ενεργητικότητα και τον κομματικό του πατριωτισμό στο κυνήγι Ελλήνων.
Η εφαρμοσθείσα αυτή πρακτική κατά τα δίσεκτα χρόνια της τριπλής κατοχής, ως «δοκιμασθείσα επιτυχώς», άρχισε να εφαρμόζεται και κατά την έναρξη του τρίτου γύρου. Στον Έβρο, οι ένοπλοι κομμουνιστές, είχαν έντονη παρουσία και κρησφύγετα στον ορεινό όγκο της Ροδόπης και στον αντίστοιχο, στη Βουλγαρική πλευρά. Πολλές είναι οι μάχες που διεξήχθησαν στην περιοχή, αλλά γι αυτές θα αναφερθούμε σε άλλο σημείωμά μας. Θα αναφερθούμε εδώ σε μία «μάχη» που έδωσαν στις 14-11-1946, εναντίον ενός «εχθρικού» συρμού και εστέφθη με «απόλυτη επιτυχία». Ας αφήσουμε την περιγραφή του γεγονότος αυτού στην αφήγηση μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας «Ελεύθερη Θράκη» της Αλεξανδρούπολης στο φύλλο της 20-11-1946 «επιδρομή κατά της μικτής αμαξοστοιχίας Θεσσαλονίκης – Δράμας – Αλεξανδρούπολης υπό συμμοριτών έγινε στις 04:15΄μμ ώρα της Πέμπτης 14 Νοεμβρίου. Οι συμμορίτες πήγαν στα λιγνιτωρυχεία Κιρκά (Κίρκης Αλεξανδρούπολης) 1 – 2 ώρες πριν από την άφιξη του τραίνου και απομόνωσαν στα Γραφεία τους, τον Διευθυντή και το Γραμματέα της Εταιρίας των μεταλλείων καθώς και τους εργάτες λιγνιτωρύχους, τους οποίους ανάγκασαν να παραμείνουν εγκάθειρκτοι μέσα στις στοές. Όταν έφτασε το τραίνο στο σταθμό των ορυχείων, έκαναν αιφνιδιαστική επίθεση σ’ αυτό και διέταξαν όλους τους επιβάτες να κατέβουν κάτω πράγμα που αναγκάστηκαν να κάνουν όλοι.
Ο Ταγματάρχης Χωροφυλακής ΚΟΛΙΟΒΕΤΑΣ Παναγιώτης, ο οποίος τελευταία είχε αναλάβει και πάλι τη Διοίκηση Χωροφυλακής Έβρου, είχε πάει στην Κομοτηνή το πρωί και επέστρεφε στην Αλεξανδρούπολη, επιβαίνων του τραίνου. Μόλις αντιλήφθηκε την επιδρομή, αντί να υπακούσει στη διαταγή των συμμοριτών και να υποκύψει σ’ αυτήν όπως θα έκανε κάθε κοινός θνητός στη θέση του, δεδομένου ότι οι συμμορίτες αριθμούσαν εκατοντάδες ολόκληρες και αυτός ήταν μόνος του και κατά συνέπεια κάθε αντίσταση ήταν μάταιη, προτίμησε να κρατήσει ψηλά την τιμή του ως ανθρώπου και ως στρατιώτου και να προσφέρει στο βωμό του καθήκοντός του κι αυτήν την πολύτιμη ζωή του ακόμα. Γι αυτό πετάχτηκε απ’ την αντίθετη πόρτα του οχήματος που επέβαινε, κι οχυρώθηκε πρόχειρα πίσω από ένα δέντρο, απ’ όπου άρχισε τον αγώνα μόνος αυτός, εναντίον εκατοντάδων συμμοριτών, οι οποίοι με τα πρώτα πυρά του ηρωικού Ταγματάρχου θορυβήθηκαν προς στιγμήν, αλλά κατόπιν άρχισαν ομαδικά πυρά εναντίον του με αποτέλεσμα τον φόνο του άτυχου οδηγού της αμαξοστοιχίας ΣΙΜΟΥ Αθανασίου, ετών 45 και πατρός 3 παιδιών και τον θανάσιμο τραυματισμό του δύστυχου Ταγματάρχη ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ Παναγιώτη, ο οποίος καίτοι τραυματισμένος έβαλε κατά των συμμοριτών, οι οποίοι τελικά τον έπιασαν και τον απήγαγαν αιμόφυρτο.
Η τύχη του ηρωικού Ταγματάρχου αγνοείτο από τότε μέχρις ότου τα καταδιωκτικά αποσπάσματα που βγήκαν προς καταδίωξη των συμμοριτών βρήκαν την άλλη μέρα σε μια χαράδρα στην περιφέρεια Άβαντος (αρκετά χιλιόμετρα μακριά από το σημείο επιδρομής), το πτώμα του διάτρητο από τις σφαίρες και χωρισμένο απ’ το κεφάλι του, το οποίο βρέθηκε κάπου εκεί πιο πέρα.
Η θλιβερή είδηση του τραγικού τέλους του Ταγματάρχου ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ Παναγιώτη, ο οποίος ήταν γνωστός από πολλά χρόνια στον Έβρο, γιατί κι άλλοτε προπολεμικά είχε ξαναϋπηρετήσει εδώ, διαδόθηκε αστραπιαία κι έφερε γενική αναστάτωση και συγκίνηση στην πόλη μας. Την κηδεία, η οποία έγινε το απόγευμα του Σαββάτου, 16-11-1946, μέσα σε ατμόσφαιρα γενικού πένθους και συγκινήσεως, παρακολούθησε ολόκληρος ανεξαιρέτως, χωρίς υπερβολή, ο πληθυσμός της πόλης μας, ο οποίος εξεδήλωσε το πένθος του για τον εκλιπόντα ηρωικό Αξιωματικό. Ο Μητροπολιτικός Ναός του Αγίου Νικολάου ήταν ασφυκτικά γεμάτος από κόσμο όλων των ηλικιών και των δύο φύλλων, όλος δε ο χώρος μπροστά και γύρω από την εκκλησία ήταν επίσης γεμάτος από κόσμο. Μεταξύ άλλων παρευρέθηκαν στην κηδεία του οι : Νομάρχες , Έβρου κ. Βούρβουλης και Ροδόπης κ. Μπότσης, ο οποίος αντιπροσώπευσε και τον Υπουργό Γενικό Διοικητή Θράκης, κ. Γουλόπουλο, Έπαρχοι Έβρου, Διδυμοτείχου κ. Παπαλεκάκος, Ορεστιάδος κ. Δερμεντζόγλου και Σουφλίου κ.Ρεκοντίνης, βουλευτής Έβρου κ. Βας. Μητσόπουλος, ο Διοικητής της Ταξιαρχίας, Συντ/ρχης Κων. Ανδρεάδης, ο Άγγλος Ταγματάρχης σύνδεσμος, ο επόπτης της σιδ/κής γραμμής Σβίλεγκραντ, Συν/ρχης κ. Παν. Κάτσαρης, ο Διοικητής της Γαλλοελληνικής Εταιρίας Σιδ/μων κ. Καστιέ, ο Τούρκος Πρόξενος Κομοτηνής Γκιορντουσούζ, ο Δήμαρχος Αλεξανδρουπόλεως κ. Κων. Αλτιναλμάζης, Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου Σουφλίου κ. Κων. Παπαλιάς, όλοι οι Προϊστάμενοι των ενταύθα Δημοσίων Υπηρεσιών και πολλοί της υπαίθρου χώρας με επικεφαλής τον Ανώτερο Διοικητή Χωροφυλακής Θράκης Συντ/ρχη κ. Μιχ. Τσίπα.
Την κηδεία του τίμησαν επίσης και όλοι οι καθηγητές και διδάσκαλοι μετά των μαθητών και μαθητριών όλων των σχολείων της πόλεως μας, όλοι οι Πρόεδροι και τα Διοικητικά Συμβούλια όλων των Οργανώσεων, Σωματείων, Συνδέσμων, Νομικών Προσώπων Δημοσίου και Ιδιωτικού Δικαίου κλπ. Καθώς και οι Πρόσκοποι, Ναυτοπρόσκοποι και Οδηγοί.
Η νεκρώσιμος ακολουθία εψάλει υπό του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου μας Ιωακείμ, με συμμετοχή και όλου του κλήρου της πόλεως μας. Το φέρετρο του νεκρού ήταν σκεπασμένο με την γαλανόλευκη σημαία μας και 4 χωροφύλακες στεκόταν γύρω απ’ αυτό ως τιμητική φρουρά. Κοντά σ’ αυτό, ήταν κι η άτυχη σύζυγος του εκλιπόντος Ταγματάρχου με τα 4 ανήλικα τέκνα της, των οποίων οι θρήνοι και οι κοπετοί σπάραξαν την καρδιά κάθε ανθρώπου.
Μετά το τέλος των νεκρωσίμων ευχών, αποχαιρετιστήριους προς τον νεκρός λόγους, εξεφώνησαν οι κ.κ. , Νομάρχης Έβρου κ. Ι. Βαρβούλης και ο Ταγματάρχης Χωροφυλακής κ. Χ. Αρβανιτογιάννης. Επί της σωρού του νεκρού κατατέθηκαν 90 στεφάνια. Τα από μέρους της Κυβερνήσεως και της Γενικής Διευθύνσεως στεφάνια, κατέθεσε ο Νομάρχης Ροδόπης κ. Μπότσης. Την κατάθεση των στεφάνων συνόδευαν όλοι οι καταθέτοντες αυτά, με ανάλογα συγκινητικά λόγια, εκ των οποίων εντύπωση έκανε σε όλους του Δ/του της Ταξιαρχίας Συν/ρχου κ. Ανδρεάδη, του Υπασπιστού της Δ/νσεως Χωροφυλακής Έβρου κ. Γ. Καραγιαννοπούλου και του Βασ. Επιστρόπου του έκτακτου Στρατοδικείου Αλεξανδρουπόλεως Λοχαγού κ. Χρ. Σκορδά, ο οποίος κατάθεσε στεφάνι εκ μέρους του Δήμου Θηβών απ’ όπου κατάγονταν ο φονευθείς Ταγματάρχης.
Κατά την εκφορά του νεκρού εκ του Ναού, του αποδόθηκαν στρατιωτικές τιμές όπως άρμοζαν σε Ανώτερο Αξιωματικό. Το φέρετρο του ακολούθησαν όλοι μέχρι της τελευταίας του κατοικίας μέσα σε γενική συγκίνηση» ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ 20-11-1946.
Τα γεγονότα αυτά συνεκλόνισαν την τότε κοινωνία και για πολλές ημέρες οι συζητήσεις περιστρεφόταν γύρω απ’ αυτά.
Από συζητήσεις που έκανα με κατοίκους της περιοχής που συμμετείχαν στην εξόδιο ακολουθία του Ταγματάρχου ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ Παναγιώτη, ως μαθητές τότε, μου έλεγαν χαρακτηριστικά «όλοι οι μαθητές κλαίγαμε, αλλά και ο περισσότερος κόσμος που ήταν παρών. Εμείς γιατί γνωρίζαμε τα παιδιά του και ήμασταν φίλοι και οι μεγάλοι γιατί τον γνώριζαν προσωπικά και πριν από το 1940 που υπηρετούσε και πάλι στην Αλεξανδρούπολη, ως ένα πολύ καλό Αξιωματικό, ως πολύ καλό άνθρωπο που έχαιρε εκτίμησης και ως άριστο οικογενειάρχη».
Στις 20-11-1946 στην ίδια εφημερίδα ο Ιωάννης Κλήμης, κάτοικος Αλεξανδρούπολης, του αφιέρωσε το παρακάτω ποίημα «Σ’ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ», (Αφιερωμένο στη μνήμη του αγρίως δολοφονηθέντος Δ/του Χωροφυλακής Ταγματάρχου
ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ Παναγιώτη.
Παράξενα λυπητερά του Άδου τα παλάτια
Χαρές και ξεφαντώματα μεγάλη θάν’ γιορτή
Τα μαύρα τα γοργόφτερα τρέχουν του χάρου άτια
φέρνουν ηρώων τις ψυχές που έπεσαν στη γη.
Ζωντάνεψε για μια στιγμή ότι ο Άδης είχε κλείσει
και ήρωες αθάνατοι και μυθικοί Τιτάνες
Υποδοχή στους σταυραητούς στα νιάτα πώχουν σβήσει
τοίμασαν οι κυρίαρχοι της δόξας μεγιστάνες.
Πανώρια και Θεόρατα της Δόξας τα παλάτια
χαρά σ’ αυτούς που πέθαναν και ζούνε πεια εκεί
Μαννάδων μα και γυναικών ας μη δακρύσουν μάτια,
πως πέθαναν και έσβησαν κανείς να μη το ειπή !
Σας παραθέτω περιληπτικό φύλλο μητρώου του.
1) ΚΟΛΙΟΒΕΤΑΣ Παναγιώτης του Σωτηρίου και της Καλομοίρας γεννηθείς το 1899 στο Μουρίκιο Βοιωτίας.
2) ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ
α) Κατετάγη στο Σώμα της Ελληνικής Χωροφυλακής, ως μαθητής Υπενωμοτάρχης με 3ετή θητεία, την 29-03-1919.
β) 1) Ονομάσθηκε Υπενωματάρχης την 29-03-1919 2) προήχθη στο βαθμό του Ενωμοτάρχη την 01-02-1920 3) στον βαθμό του Ανθυπασπιστή την 26-06-1924 4) στον βαθμό του Ανθυπομοιράρχου την 29-07-1933 5) στον βαθμό του Υπομοιράρχου την 30-08-1939 6) τέθηκε σε διαθεσιμότητα με αίτηση την 08-10-1942 7) την 11-03-1944 προήχθη στο βαθμό του Ταγματάρχη κατ’ εκλογήν 8) με την 371/1945 Διαταγή του Υπουργού παρέμεινε οριστικά στα μόνιμα εν ενεργεία στελέχη 9) την 14-11-1946 εφονεύθη στη δασική περιοχή Άβαντος – Ιλς Ντερέ Έβρου 10) με τον Ν 36/1946 προήχθη στους βαθμούς Συνταγματάρχη και Αντιστρατήγου από την ημέρα του θανάτου του.
Το παρόν δεν αποσκοπεί στην ιδεολογική αντιπαράθεση με τα πεπραγμένα της εποχής εκείνης από θύτες, ούτε έχει σκοπό να δημιουργήσει μάρτυρες (πράγμα που καθιερώθηκε αμέσως μετά το φόνο του ΚΟΛΙΟΒΕΤΑ στη μνήμη των κατοίκων του Έβρου). Είναι ένα οφειλόμενο χρέος και καθήκον, μια ερασιτεχνική καταγραφή γεγονότος που συγκλόνισε την εποχή εκείνη ολόκληρο το Νομό Έβρου, ολόκληρη τη Θράκη.
Η ιστορία που γράφεται καθημερινά γράμμα γράμμα, στιγμή στιγμή, άθελα ίσως και χωρίς σκέψη, πρέπει να κλείσει πληγές του παρελθόντος, έχοντας όμως ως όπλο την αλήθεια και την αντικειμενικότητα.
Η γνώση χέρι με χέρι με την αλήθεια επουλώνει πληγές, ως φάρμακο όμως δυστυχώς δεν εξαλείφει τα σημάδια και αυτά πρέπει να ξεχωρίσουμε. Η παράθεση των γεγονότων εκείνων δεν έχει σκοπό να ξύσει πληγές στο σώμα της ιστορίας μας, τώρα μάλιστα που ο κορμός της χώρας μας έχει πάμπολλες, αλλά να δείξει τις επιπτώσεις των πληγών αυτών.
Στην εποχή της σύγχυσης και της έκπτωσης των αξιών και κυρίως των πολιτικών, βγαίνουν τα «ποντίκια» της ιστορίας, που κατέφαγαν τις σάρκες της και παραποιούν και διαφοροποιούν τα ιστορικά γεγονότα με το επικάλυμμα της επιστήμης. Αναθεωρούν τα πάντα στο διάβα τους, «πατώντας» με τον οδοστρωτήρα της γραφίδας τους και τσαλακώνοντας βάναυσα την αλήθεια, με την εμφάνιση μιας «ουδέτερης» αξιολογικά προσέγγισής της. Ο «ακαδημαϊκός» φασισμός και εξουσιασμός (και τα πολιτικά τους παιγνίδια) προσπαθεί να διαφοροποιήσει ιστορικά τους νέους, τη νέα γενιά μετά τη μεταπολίτευση από τα πριν από 50, 60 ή 70 χρόνια που πέρασαν με τη χρησιμοποίηση εν καταχρήσει των πηγών.
Ας το έχουν αυτό υπόψη οι ιθύνοντες και οι «ηγέτες» γιατί ο «λαός που ξεχνά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει».
Υ.Γ. Το παρόν όπως προανέφερα αποτελεί και ένα ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ για ένα αδικοχαμένο εξαίρετο Αξιωματικό της τότε Χωροφυλακής, που δυστυχώς ΔΕΝ ΤΟΝ ΘΥΜΗΘΗΚΑΝ οι μεταγενέστεροι να αφιερώσουν λίγες γραμμές στη μνήμη του, αλλά και γιατί όχι να δώσουν προς τιμήν του το όνομά του σ’ έναν δρόμο της πόλης της Αλεξανδρούπολης.
Δεν γνωρίζω αν τα παιδιά του είναι εν ζωή ή αν έχει άλλους απογόνους και αναλαμβάνουν το καθήκον της συντήρησης της μνήμης του.
Κατόπιν πληροφορίας (που δυστυχώς δεν μπόρεσα να επιβεβαιώσω) την προηγούμενη της κηδείας του, βαπτίστηκε το αγόρι του και του δόθηκε το όνομα «Παναγιώτης».
Βασίλειος Ευστρ. ΝΑΖΛΗΣ
Υποστράτηγος ΕΛΑΣ ε.α Πτυχιούχος Νομικής
Αντιπρόεδρος Ένωσης Αποστράτων Αξ/κών Στρατού/ΠΝΈβρου