Όταν οι νικητές μοίραζαν τα λάφυρα της νίκης, εμείς αναγκαζόμασταν να υπερασπιστούμε την Λευτεριά και Δημοκρατία που ήθελαν να μας στερήσουν, αυτοί που έστρεψαν τα όπλα κατά της Πατρίδος
Πάει κι αυτή η Επέτειος.
Κάθε χρόνο και λιγότερη λάμψη, κάθε χρόνο και περισσότερη αμφισβήτηση.
Έπεσα τυχαία σε ραδιοφωνική εκπομπή, όπου ένας «αντικειμενικό» παρουσιαστής και ένας «ιστορικός» μιλούσαν για το έπος του ’40.
Ούτε λίγο ούτε πολύ. το ’40 πολέμησαν μόνο οι αριστεροί, αντίσταση έκανε μόνο ο μερακλής Άρης Βελουχιώτης, την Ελλάδα την κυβερνούν μέχρι σήμερα δωσίλογοι κι ένα σωρό άλλες τερατώδεις βλακείες, από εκείνες που συνηθίζουν οι φανατισμένοι και ανιστόρητοι – ξέρετε, εκείνοι που νομίζουν ότι ανά πάσα στιγμή θα ξεπροβάλει από τη γωνία ο Δημοκρατικός Στρατός για να καταλάβει την Αθήνα!
Ναι, μην απορείτε… Υπάρχουν κι αυτοί, προς τους οποίους -φυσικά- απευθύνονται και εκείνοι οι οποίοι σήμερα, εν έτει 2017, λένε ότι «είσαι ή με εμάς ή με τους άλλους», οι οποίοι είναι ταγματασφαλίτες, χωροφυλάκοι, «Τσολάκογλου» και γερμανοτσολιάδες!
Ναι, σε μια εποχή που ο κόσμος αλλάζει με ρυθμούς φρενήρεις, εκείνοι προσπαθούν να μας γυρίσουν στην εποχή την οποία έπρεπε να έχουμε διαγράφει.
Στην εποχή που, ενώ θα έπρεπε να καθόμαστε στο τραπέζι όπου οι νικητές μοίραζαν τα λάφυρα της νίκης, εμείς αναγκαζόμασταν να υπερασπίσουμε την ελευθερία και τη δημοκρατία, την οποία ήθελαν να μας στερήσουν εκείνοι που έστρεφαν τα όπλα κατά της πατρίδας!
Και είναι τέτοιο το θράσος τους, που δεν διστάζουν να παραχαράξουν γεγονότα αναμφισβήτητα.
Λες και όσοι εκτελέστηκαν από τους ναζί ήταν κομμουνιστές.
Λες και οι δικοί μας πατεράδες, που δεν ανήκαν στο ερυθρό στράτευμα, δεν έμειναν 24 ώρες γονατιστοί στο μπλόκο της Κοκκινιάς, με τον κουκουλοφόρο προδότη από πάνω τους, περιμένοντας από στιγμή σε στιγμή να τους δείξει με το δάχτυλο και να πάρουν τη θέση τους στη μάντρα.
Λες και δεν ήταν οι δικοί μας συγγενείς στην Αντίσταση, χωρίς ποτέ να έχουν ασπαστεί τις ιδέες του ολοκληρωτισμού.
Λες και δεν είμαστε εμείς οι νικητές εκείνου του παράλογου σπαραγμού, λες και δεν είμαστε εμείς που θελήσαμε να ξεχάσουμε και να τους δεχθούμε πάλι στη μεγάλη γαλανόλευκη αγκαλιά.
Αλλά, φυσικά, η ευθύνη βαραίνει απολύτως τη δική μας πλευρά, που, αντί να ξεκαθαρίσει τα πράγματα και να τους δώσει να καταλάβουν ότι σ’ αυτή τη χώρα ο ολοκληρωτισμός δεν έχει θέση, τους παραχώρησε το έδαφος στο οποίο καλλιεργούν ακόμη και σήμερα τον διχασμό.
Ας τα βλέπουν αυτά οι αριστερολάγνοι ηγέτες της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης, ol οποίοι νομίζουν ότι ο λύκος, που φορά την προβιά και βελάζει, είναι στ’ αλήθεια πρόβατο!
Ναι, δεν ταιριάζει σ’ εμάς το κήρυγμα του διχασμού.
Ναι, εμείς είμαστε που θέλουμε τη λήθη.
Όμως, άλλο αυτό και άλλο η αμνησία. Υπάρχει διαφορά!
Η ΑΚΙΣ
