“Τα ακραία μειονοτικά στοιχεία θα αποτελούσαν ασήμαντη μειοψηφία στην Ροδόπη και την Ξάνθη, αν δεν υπήρχε πάνω στην Ζωή των Μουσουλμάνων η αδιάκοπη απειλή του Τουρκικού Προξενείου”
Έχουνε περάσει αρκετές ήμερες από την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα και την Κομοτηνή.
Η κυβέρνηση, όπως πράττει συνήθως σε όλες τις εντός ή εκτός Ελλάδας διεθνείς επαφές της, είναι απολύτως ικανοποιημένη από την όλη στάση της έναντι του Τούρκου προέδρου.
Μάλιστα, οι περισσότεροι των απολογητών της κυβερνητικής πολιτικής δεν διστάζουν να υποστηρίζουν ότι «για πρώτη φορά» ελληνική κυβέρνηση πέτυχε «να βάλει στη θέση του» Τούρκο αξιωματούχο, το γεγονός δε αυτό προσλαμβάνει «Ιστορικές διαστάσεις», αν σκεφθεί κανείς ότι επρόκειτο για τον ανώτατο πολιτειακό παράγοντα της γειτονικής μας χώρας…
Μέσα σ’ αυτό το επικοινωνιακό πλαίσιο, που αρέσκεται να συντηρεί η κυβέρνηση, ας μου επιτραπεί να διατυπώσω κάποιες προσωπικές σκέψεις.
Κατά την περίοδο μεταξύ Ιανουαρίου 1990 – Ιουνίου 1993 είχα την τιμή να ασκήσω τα καθήκοντα του Νομάρχη Ροδόπης.
Ήταν μία κρίσιμη χρονική συγκυρία, διότι Ο τότε μειονοτικός βουλευτής ιατρός Αχμέτ Σαδίκ, που είχε ιδρύσει τον τοπικής εμβέλειας πολιτικό συνδυασμό «Εμπιστοσύνη», εκμεταλλευόμενος τον ευνοϊκό για τα μικρά κόμματα «εκλογικό νόμο Κουτσόγιωργα» (μορφή απλής αναλογικής χωρίς το ισχύον σήμερα όριο τού 3%) που ίσχυσε στις εκλογές τού Ιουνίου 1989, απέσπασε 25.099 ψήφους (ποσοστό 32,67%) και κατέλαβε την πρώτη θέση στο νομό Ροδόπης.
Βουλευτής είχε εκλεγεί και στον διπλανό νομό Ξάνθης ο αθιγγανικής καταγωγής άλλά τουρκικής συνείδησης Αχμέτ Φαϊκογλου με τον επίσης τοπικού χαρακτήρα συνδυασμό «Πεπρωμένο».
Τον Νοέμβριο 1989 ο Σαδίκ επανεξελέγη, ενώ στην θέση του Φαϊκογλου, ο οποίος προτίμησε να μην υποβάλει υποψηφιότητα, εξελέγη ο ομόθρησκός του Ισμαήλ Μολλά Ροδοπλού.
Σε αμφότερες τις ως άνω εκλογικές αναμετρήσεις υπήρξε μια πρωτοφανής κινητοποίηση του τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, που συνέβαλε στην διαμόρφωση ενός κυριολεκτικά εμπρηστικού κλίματος, με την πλήρη αποθράσυνση των ακραίων μειονοτικών στοιχείων και την συνεχή υποδαύλιση διχαστικών διαθέσεων και την απροκάλυπτη επίδειξη «τουρκισμού» εκ μέρους των δύο μειονοτικών βουλευτών.
Στις 26.1.1990 το Πλημμελειοδικείο Κομοτηνής καταδίκασε τον Σαδίκ σε φυλάκιση 18 μηνών χωρίς αναστολή, για «πρόκληση πολιτών σε διχόνοια», επειδή, σε προεκλογική προκήρυξή του, αποκαλούσε τη μειονότητα «τουρκική».
Την επόμενη ήμερα η λογομαχία για το θέμα αυτό, μεταξύ δύο ασθενών στο νοσοκομείο τής πόλεως, κατάληξε σε δολοφονικό κτύπημα του μουσουλμάνου ασθενούς κατά του χριστιανού Άγγελου Σολακίδη, που επέφερε μετά από λίγες ημέρες τον θάνατό του.
Η ανάληψη των καθηκόντων μου ως Νομάρχη Ροδόπης συνέπεσε με την κηδεία του Άγγελου Σολακίδη.
Είναι προφανές ότι τα πνεύματα ήταν ιδιαίτερα ωξυμμένα και ο κίνδυνος μιας σύρραξης μεταξύ των δύο συνοίκων στοιχείων προφανής.
Η Μαρία Δαμανάκη, που ως επικεφαλής τότε του ενιαίου «Συνασπισμού της Αριστερός» είχε μόλις πριν λίγες ημέρες επισκεφθεί την Κομοτηνή, αποδοκιμάσθηκε έντονα, καθώς θεώρησε ότι θα μπορούσε να ξεπεράσει την αγανάκτηση των χριστιανών πολιτών εξ αιτίας της δολοφονίας του Σολακίδη, με τις συνήθεις αριστερόστροφες διακηρύξεις περί ανθρωπισμού, δικαιωμάτων, ισότητας κ.λπ. κ.λπ.
Η κυβέρνηση Μητσοτακη που σχηματίσθηκε μετά τις εκλογές του Απριλίου 1990 πέτυχε την σταδιακή εξομάλυνση της κατάστασης και με γενναία νομοθετικά μέτρα έθεσε τις βάσεις για την ισονομία και την ισοπολιτεία στην Θράκη.
Παρά τις προσπάθειες του Σαδίκ, ο οποίος συνέχισε να υποκινεί τον φανατισμό των ακραίων μουσουλμάνων κατά της Ελληνικής διοίκησης και να αντιδρά ακόμη και σε μέτρα που έλυναν βασικά προβλήματα της μειονότητας, όπως η έκδοση και διανομή βιβλίων στην τουρκική γλώσσα, που αρνείτο να αποστείλει η Άγκυρα για τα μειονοτικά σχολεία, όπως είχε υποχρέωση με βάση τις μορφωτικές συμφωνίες των δύο χωρών, συνέβαλε αποφασιστικά στην σταδιακή αποδυνάμωση των ακραίων κύκλων και στην αποκατάσταση της κοινωνικής γαλήνης στην περιοχή.
Φυσικά, από τότε και μέχρι σήμερα δεν έχουν αλλάξει οι στόχοι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Θράκης. Και δεν έχει παύσει να λειτουργεί το Τουρκικό προξενείο στην Κομοτηνή, όχι μόνο ως παράγων αστάθειας και διασάλευσης τής ομαλής συμβίωσης χριστιανών και μουσουλμάνων αλλά και ως ολοκληρωτικός καταπιεστικός μηχανισμός που αποτελεί καθημερινό φόβητρο και στυγνό δυνάστη του κάθε μουσουλμάνου της περιοχής.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι τα ακραία μειονοτικά στοιχεία θα αποτελούσαν ασήμαντη και αδιάφορη μειοψηφία στην Ροδόπη και στην Ξάνθη, αν δεν υπήρχε πάνω στη ζωή των μουσουλμάνων η αδιάκοπη απειλή του τουρκικού προξενείου.
Πιθανότατα θα αναρωτηθούν οι αναγνώστες: Τί σχέση μπορεί να έχουν γεγονότα που έχουν συμβεί πριν από 25 και πλέον χρόνια με το σήμερα;
Απαντώ: Τον Μάιο 1995, λίγο προτού αφιχθεί στην Θράκη ο τότε υπουργός Προεδρίας και κυβερνητικός εκπρόσωπος της Τουρκίας Γιλντιρίμ Ακτουνά, είχε δηλώσει τα εξής:
«Το μέλλον, το συμφέρον και τα δικαιώματα των Τούρκων της Δυτ. Θράκης είναι συνδεδεμένα με την πορεία του κράτους της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Όσο εμείς μεγαλώνουμε και ενισχυόμαστε, ό,τι τους άφορά, το μέλλον τους, θα τελεί υπό εγγύηση… Η Ελλάδα φοβάται και αυξάνονται οι φόβοι της όσο βλέπει δίπλα της μια μεγάλη Τουρκία, η όποια στα κύτταρά της έχει την μεγαλοπρέπεια, τη δύναμη της οσμανικής αυτοκρατορίας.
Ελπίζω αυτοί οι φόβοι τους να μην πάρουν την μορφή παρανοϊκής ανωμαλίας. Πρέπει να τους θεραπεύσουμε»!…
Ο Ταγίπ Ερντογάν, απευθυνόμενος παρουσία του υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Αμανατίδη στους μαθητές του μειονοτικού σχολείου της Κομοτηνής «Τζελάλ Μπαγιάρ», είπε τα έξής: «Μιά σημαία, μιά πατρίδα, ένα κράτος. Τί σημαίνει; Ένα έθνος, μιά σημαία, ένα κράτος.
Εντάξει; Δεν υπάρχουν διακρίσεις, δεν υπάρχουν διαφορές. Θα είμαστε ένα, θα είμαστε ισχυροί, θα είμαστε ζωντανοί, θα είμαστε αδέρφια. Όλοι μαζί θα είμαστε Τουρκία».
Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο τοποθετήσεις, που τις χωρίζουν πάνω από 20 χρόνια, εγώ προσωπικά δεν βλέπω κάποια διαφορά…
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
τέως Νομάρχης Ροδόπης
