Εξήντα δύο χρόνια πέρασαν
σαν να ‘τανε εχθές
οι Τούρκοι που μας άνοιξαν
στο στήθος τς πληγές.
Σεπτέμβρης μήνας ήτανε
και ο μήνας είχε έξι
το βρωμικό παιχνίδι τους
το είχαν πάλι παίξει.
Γκρεμίζανε της εκκλησιές
και κάναν τα σχολεία
και πάντα επιβάλανε
στους Έλληνες τη βία.
Το σύνθημά τους ήτανε
σπάστε και γκρεμίστε
θάνατος στους γκιαούρηδες
επάνω τους πατήστε.
Με πέτρες και με ρόπαλα
και σιδερένιες βέργες
ορμούσανε επάνω τους
χωρίς πολλές κουβέντες.
Σαν τα πουλιά σκορπίζανε
δεν ξέραν που πηγαίναν
μέσα στη μπόρα την τρανή
τους πιάναν και τους δέναν.
Κορίτσια ατιμάζανε
και όμορφες γυναίκες
πάνω σ’ αυτά που κάνανε
τους βγάζανε και φταίχτες.
Τις μέρες αυτές τις δύσκολες
κανείς δε τις ξεχνάει
θα βρίσκονται στη μνήμη μας
γιατί πολύ πονάει.
Είναι πληγή που αιμορραγεί
και τρέχει πάντα αίμα
μες στης καρδιάς μας γράφτηκε
με την σκληρή την πένα.
Οι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη
ήταν πολλές χιλιάδες
και τώρα πλέον μείνανε
μερικές εκατοντάδες.
Όλους τους ξερίζωσαν
απ’ τα πατρικά εδάφη
και πάθανε οι Έλληνες
του Χριστού τα Πάθη.
Ενώ οι Τούρκοι στην Ελλάδα μας
περνούν παρά πολύ καλά
με όλα τους τα δικαιώματα
την βγάζουν μια χαρά.
Στην Ελλάδα εδώ τους έχουμε
μην βρέξει και μην στάξει
και έτσι περνούνε όμορφο
με όλα τους εντάξει.
Στέλιος Ντουρανίδης
Σπήλαιο Ορεστιάδας
