Όπως τ’ αγριολούλουδα μες τις σχισμές του βράχου
που φύτρωσαν και λύτρωσαν τον βράχο απ’ την ασχήμια
τρύπωσε ο έρωτας βαθιά στο στήθος του μονάχου
και η καρδιά του ημέρωσε που φώλιαζαν αγρίμια.
Κι αν μένει η ασχήμια μόνη της κι ‘ναι τ’ αγρίμια έρμα
η ομορφιά κι ο έρωτας βαδίζουν ταυτοχρόνως
περπάτα με το ταίρι σου χέρι χέρι ως το γέρμα
γιατί ‘ν δυσβάσταχτο πολύ στο τέρμα να ‘σαι μόνος.
Μαυρομουστάκης Χαράλαμπος
