Σε πλήρη υποχώρηση βρίσκεται ένα από τα σπουδαιότερα συγκριτικά πλεονεκτήματα του ακριτικού Νομού Έβρου – Οι Αθηναίοι μόδιστροι ψωνίζουν μεταξωτά από την Κίνα – Από τους 100 σηροτρόφους πριν από πέντε χρόνια, σήμερα απέμειναν μόλις 52
Από την πρώτη στιγμή της έκδοσής της, το 1945, η ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΡΑΚΗ φωνάζει ότι ο ευλογημένος τόπος μας, μπορεί να ταΐσει ολόκληρη την Ελλάδα, με Αγροτικά και Κτηνοτροφικά προϊόντα.
Όμως, χρόνο με το χρόνο ο ακριτικός Νομός Έβρου συνεχώς ερημώνει, όχι εξαιτίας της αβελτηρίας των κατοίκων του, αλλά εξαιτίας του αδιάφορου Αθηνοκεντρικού Κράτους, που φροντίζει μόνο για την ευημερία και καλοπέραση των κατοίκων του Λεκανοπεδίου Αττικής.
Ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του Έβρου, είναι η μακρά παράδοσή του στην Μεταξουργία.
Όμως τα Μεταξωτά του Σουφλίου, πέραν από τις κατά καιρούς ενθουσιώδεις εξαγγελίες των εκάστοτε Κυβερνήσεων, βρίσκονται και αυτά σε υποχώρηση, γιατί οι Αθηναίοι προτιμούν να ψωνίζουν από την Κίνα.
Διαβάστε το ρεπορτάζ της Κέλλυ Φαναριώτη.
***
Σήμα κινδύνου εκπέμπουν οι -λιγοστοί πλέον- παραγωγοί μεταξιού στο ακριτικό Σουφλί, ο αριθμός των οποίων έχει υποδιπλασιαστεί τα τελευταία χρόνια.
Προσπαθώντας να επιβιώσουν σε μια αγορά που κυριαρχείται από τη γιγαντιαία κινεζική παραγωγή και ούσα η μοναδική περιοχή σε ολόκληρη την Ευρώπη που παράγει μετάξι -γνωστό και ως «εβρίτικος χρυσός»-, οι αγρότες από το Σουφλί ζητούν την προστασία της Πολιτείας, προκειμένου να μπουν δυναμικά στον ανταγωνισμό και να αντισταθούν στην επέλαση του Κινέζου αυτοκράτορα.
Όπως αναφέρει στη «δημοκρατία» ο παραγωγός μεταξωτών υφασμάτων Αθανάσιος Μουχταρίδης, η παραγωγή μεταξιού στην Κίνα αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω έλλειψης εργατικών χεριών.
«Πρόκειται για μια υψηλή δουλειά, που χρειάζεται λεπτομέρειες, και πλέον δεν υπάρχουν χέρια. Αυτό αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το Σουφλί να αναδειχθεί, αλλά δυστυχώς οι ιθύνοντες δεν ασχολούνται.
Έχουμε όρεξη για δουλειά, θέλουμε να κάνουμε το Σουφλί μεγάλο και τρανό, αλλά χρειαζόμαστε βοήθεια από το κράτος» λέει.
Ένα από τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η περιοχή είναι, όπως λέει, ότι ο κόσμος δεν γνωρίζει γι’ αυτούς και πως οι ελληνικοί οίκοι μόδας επιλέγουν να αγοράσουν τα υφάσματά τους από το εξωτερικό, παρά από το Σουφλί. «Είμαστε 800 μέτρα από τα σύνορα και δεν μας ξέρουν…
Οι εγχώριοι σχεδιαστές, για παράδειγμα, αγοράζουν τα υφάσματα από την Κίνα και όχι από εμάς. Εμείς μπορούμε να δώσουμε σ’ έναν σχεδιαστή την ποιότητα που ζητά σε πολύ προσιτές τιμές, αλλά οι περισσότεροι σήμερα εξυπηρετούνται από τα εισαγόμενα».
Ιδιαίτερα απαισιόδοξος είναι και ο εκτροφέας μεταξοσκωλήκων Νίκος Δενήκουρος, που διαθέτει ένα από τα πιο σύγχρονα σηροτροφεία στα Βαλκάνια.
Όπως αναφέρει, το πρόβλημα εντοπίζεται στην έλλειψη τεχνογνωσίας, η οποία αναπόφευκτα οδηγεί στη μείωση των παραγωγών. «Η παραγωγή μεταξιού είναι δύσκολη υπόθεση και δυστυχώς δεν γίνονται ειδικά σεμινάρια για τους νέους αγρότες.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ξεκινούν τη σηροτροφία, αλλά στη συνέχεια να τα παρατάνε, επειδή δεν γνωρίζουν τη διαδικασία. Πριν από πέντε χρόνια ήμασταν περισσότεροι από 100 σηροτρόφοι στην περιοχή και πλέον μείναμε 52».
Όπως αναφέρει, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι παραγωγοί της περιοχής έχουν κατά καιρούς κάνει κρούσεις στους αρμόδιους υπουργούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα. «Εισπράξαμε πλήρη αδιαφορία.
Είναι κρίμα, διότι η Ελλάδα είναι μια χώρα που θα μπορούσε να ζήσει από τον τουρισμό και τις καλλιέργειες, είναι μια χώρα υπερπαραγωγική, αλλά οι εισαγωγές είναι περισσότερες από τις εξαγωγές».
Κέλλυ Φαναριώτη
***
Σημείωση Ε.Θ.:
Πέραν των μεγαλόστομων εξαγγελιών, π.χ. για τους δρόμους του Μεταξιού που οργανώνει η Κίνα, δεν έχει γίνει δυστυχώς το παραμικρό, για την ενίσχυση της Σηροτροφίας στον Έβρο.
Οι Μορεώνες εγκαταλείπονται, οι κάτοικοι του Έβρου εγκαταλείπουν τις εστίες τους και τα μοναδικά Μεταξωτά του Σουφλίου, σε λίγο καιρό, θα είναι κι αυτά, μια μακρινή ανάμνηση.
Ως πότε θα ανεχόμαστε την αδιαφορία του Αθηνοκεντρισμού;
Αυτό είναι ένα καθαρά δικό μας ζήτημα.
Πότε θα αγριέψουμε;
Σ. Κ.
