Δεν πρέπει να καταφεύγουμε σε εύκολες ταμπέλες, όπως «Φασίστες», «Τραμπούκοι», κ.λπ. – Η βία του ανωνύμου πλήθους είναι τόσο παλαιά, όσο και η ίδια η Ιστορία – Όταν οι Πολιτικοί περιφρονούν τον Λαό
Ο προπηλακισμός του Δημάρχου Θεσσαλονίκης επαναφέρει στην επιφάνεια το ζήτημα της βίας του ανωνύμου πλήθους.
Κατά τη γνώμη μου κακώς αποκαλείται αυτό το πλήθος φασιστικό, διότι τα φασιστικά πλήθη ήταν οργανωμένα, επίσημα, επώνυμα, εν στολή, μέ διακηρυγμένους βίαιους στόχους• τελικός τους μάλιστα στόχος ήταν ή κατάληψη της εξουσίας.
Στην περίπτωση όμως των Ποντίων ή και σε άλλες περιπτώσεις κατά το παρελθόν, όπου είχαμε βίαιους προπηλακισμούς πολιτικών του ΠΑΣΟΚ κυρίως αλλά και της ΝΔ από οπαδούς του Σύριζα, δεν είναι σωστό να καταφεύγουμε σε ηθικιστικές και εύκολες ταμπέλες, όπως φασίστες, ακροδεξιοί, τραμπούκοι κ.λπ.
Διότι η βία τοι ανωνύμου πλήθους είναι τόσο παλιά όσο και η ίδια η ιστορία. Από τη βία αυτή δεν ξέφυγαν ούτε καν οι αυτοκράτορες, πολλοί από τους όποιους σύρονταν από το πλήθος προς τον δήμιό τους, με αποκορύφωμα φυσικά αρκετούς βυζαντινούς αυτοκράτορες που είχαν γίνε αντιπαθείς και μισητοί.
Κορυφαίο βεβαίως παράδειγμα ανώνυμης βίας είναι η περίοδος της Γαλλικής Επαναστάσεως, όπου το έξαλλο πλήθος στο Παρίσι και στην επαρχία έκοβε κυριολεκτικά κεφάλια επιχθόνια.
Η ανώνυμη λαϊκή βία εκεί ήταν γενικευμένη και απόλυτη.
Το ίδιο φυσικά συνέβη και κατά την Οκτωβριανή Επανάσταση, κατά την όποια αυγώσαν εκατομμύρια υπό τους αλαλαγμούς του εξαθλιωμένου ρώσικου λαϊκού πλήθους.
Κατά τον 20ό αιώνα τα εξεγερμένα λαϊκά ανώνυμα πλήθη προπηλάκισαν επώνυμους πολιτικούς κατ’ επανάληψη, από τις ρατσιστικές ομάδες στις ΗΠΑ των αρχών του αιώνα μέχρι τον Μάη του ’68 στο Παρίσι και τους ηγέτες των καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης κατά τη δεκαετία του ’90.
Αυτό που έχει σημασία να κατανοήσουμε είναι πως πηγή της ανώνυμης βίας είναι πάντα η ίδια.
Η περιφρόνηση του λαού από τους ηγέτες του, το μόλις κοπτόμενο μίσος των πολιτικών ελίτ για τα λαϊκά στρώματα.
Σήμερα μάλιστα, στην Ελλάδα, μετά την πλήρη κατάλυση της εσωτερικής έννομης τάξης από την ΕΕ, εξαιτίας της πτώχευσης της χώρας και της υπαγωγής της σε ασφυκτικό πολιτικό και οικονομικό έλεγχο, μετά την ουσιαστική κατάργηση του κοινοβουλίου, το οποίο νομοθετεί κατ’ εντολήν των δανειστών, μετά την απόλυτη περιφρόνηση του λαούαπό την κυβέρνηση Σύριζα η όποια νομοθετεί εκφράζοντας το πολύ το 1/4πληθυσμού – και μάλιστα ενώ ετοιμάζεται να παραδώσει στους Σκοπιανούς και το όνομα της Μακεδονίας- είναι προφανές πώς ηαντίθεση μεταξύ πολιτικής τάξης και λαού είναι απόλυτη.
Επομένως το να καταδικάζουν απλώς τα κόμματα τη βίαιη επίθεση εναντίον του Μπουτάρη, εννοώντας πώς οι πράξεις αυτές προέρχονται από φασιστικά στοιχεία, είναι όχι απλώς ανεπαρκές αλλά και πολιτικά επικίνδυνο, καθώς ενισχύει ακόμη περισσότερο τις βίαιες συμπεριφορές του εξαγριωμένου πλέον πλήθους.
Η πολιτική μας τάξη θα πρέπει να αντιληφθεί πως δεν είναι σε θέση να κυβερνά και να αναπαράγεται, χωρίς συναίνεση, χωρίς συμμετοχή του λαού και σε απόλυτη δυσαρμονία συνεχώς με τις επιθυμίες και τη βούληση του λαού, από την οποία εξάλλου πηγάζουν και όλες οι εξουσίες.
Εν προκειμένω, η αρχή πρέπει να γίνει με το επιβεβλημένο δημοψήφισμα για το Σκοπιανό.
Εάν η κυβέρνηση Σύριζα που εκτελεί πειθήνια τις εντολές της γερμανικής ΕΕ φέρει στην ελεγχόμενη από την εκτελεστική εξουσία Βουλή συμφωνία που δεν εκφράζει τη λαϊκή βούληση, τότε θα έχει ανοίξει τον ασκό του Αιόλου για την πλήρη απαξίωση της πολιτικής στην Ελλάδα.
Αποστόλου Διαμαντής
