Το πολίτευμα λειτουργεί σήμερα βάσει των αριθμών στη Βουλή και όχι σύμφωνα με το περιεχόμενο της Δημοκρατίας – Κίνδυνος ολίσθησης προς την Δικτατορία – Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, τί ρόλο παίζει;
Είναι συνταγματική πρόβλεψη, την οποία μπορείτε να θεωρήσετε και ως απλή ανοχή του Συντάγματος η διατύπωσης διαμαρτυριών παραπόνων παρακλήσεων ή και απαιτήσεων ακόμη των πολιτών προς τις αρχές και κατά μείζονα λόγον προς την εξοχότητά σας ως συνόλου αφού ημείς με την ψήφο μας σας στείλαμε εκεί για να φροντίζετε και να διαχειρίζεσθε το κοινό συμφέρον κατά τον καλλίτερο και επωφελέστερο τρόπο.
Το κοινό το δημόσιο συμφέρον δεν έχει καμμία σχέση με το προσωπικό το ατομικό ή το ιδιωτικό συμφέρον για το οποίο βλέπουμε να κόπτεσθε και να επιμελείσθε ακόμη και με φωτογραφικές διατάξεις για τις οποίες δε χρειάζεται να αναφέρουμε εδώ παραδείγματα.
Η γενική αυτή αναφορά διατυπώνεται εδώ ως κραυγή διαμαρτυρίας ή καλλίτερα ως κραυγή αγωνίας του πολίτη για το παρόν και το μέλλον της πορείας αυτής της χώρας και η αγωνία αυτή επιμηκύνεται ως σκιά αλλά σεις δε φαίνεται να συμμερίζεσθε αυτή την άποψη και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Αυτό το έθνος όπως όλοι γνωρίζουν υπήρξε πηγή των μεγάλων ιδεών για τα πολιτεύματα και για τον πολιτισμό που αποτελεί στοιχείο πνευματικής ανάτασης λαών που είχαν κύριο γνώρισμα τη βαρβαρότητα.
Επιβεβαίωση αυτής της αλήθειας είναι οι Ολυμπιακοί αγώνες για τους οποίους πανίσχυρα κράτη διαγωνίζονται ποιο πρώτο θα διοργανώσει και θα διεξαγάγει κατά τον καλλίτερο τρόπο.
Έγινε πλέον κοινή πεποίθηση ότι το ωραίο αυτό πολίτευμα της δημοκρατίας, τα πολιτικά κόμματα με την ευθύνη βέβαια των ανδρών που τα εκπροσωπούν και προ πάντων αυτά τα κόμματα στα οποία ο λαός αναθέτει την εξουσία, επιδίδονται σε ενέργειες ασύμβατες και με την έννοια της δημοκρατίας και τη θέληση του λαού επικαλούμενα μεν την έγκριση του ενεργούντα όμως εναντίον αυτής.
Εκδιώκεται αυτόν τον καιρό η λύση ενός χρόνιου εθνικού προβλήματος από την κυβέρνηση που διαπραγματεύεται για το Μακεδονικό χωρίς την έγκριση του λαού τη θέληση του οποίου προκλητικά αγνοεί και περιφρονεί.
Εδώ γεννάται το ερώτημα τί είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή και με ποια έγκριση επιδίδεται σ’ αυτή την ενέργεια όταν σαφέστατα ως προς αυτό το ζήτημα η κυβέρνηση δεν διαθέτει την πλειοψηφία και η έλλειψη αυτή συνακόλουθα δε είναι σύμφωνη με την απαιτούμενη κατά το Σύνταγμα αρχή της δεδηλωμένης.
Την κυβέρνηση απαρτίζουν δύο κόμματα αλλά το ένα κόμμα που τη στήριξε για να συγκροτηθεί δημοσίως σαφώς και απεριφράστως δηλώνει πως όχι μόνο δε συμφωνεί αλλά την ενδεχόμενη συμφωνία της θεωρεί προδοσία. Αυτά είναι ακατανόητα πράγματα και δε συμβαίνουν πουθενά στον κόσμο.
Και για να ξεκαθαρίσουμε αυτό το θέμα κύριοι της εξουσίας οι πολίτες θα θεωρήσουν αυτή σας την ενδεχόμενη λύση ως καθαρή προδοσία και αυτό πάρτε το όχι ως απειλή αλλά προειδοποίηση.
Δε χρειάζονται άλλα σχόλια.
Ημείς οι Έλληνες έχουμε το προνόμιο να ακούμε μόνον εκείνα που θέλουμε και όσα μας συμφέρουν. Όταν μάλιστα καταγγέλλεται και κατηγορείται από τους δημαγωγούς κάποιος διακεκριμένος άνδρας χωρίς καν να έχει επιληφθεί η δικαιοσύνη ο λαός ακούει με ικανοποίηση μέχρι και αγαλλίαση τις κατηγορίες χωρίς να ελέγχει αν αυτές είναι βάσιμες και αληθινές ή όχι.
Αυτό είναι παλαιό φαινόμενο και το διατύπωσε κάποτε ο Πλούταρχος στην περίπτωση του Θεμιστοκλή του νικητή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας.
«Των πολιτών δια το φθονείν ηδέως τας διαβολάς προδειμένων την υπεροχήν ώσπερ ειώθεσαν επί πάντων ους ώοντο τη δυνάμει βαρείς και προς ισότητα δημοκρατικήν ασυμμέτροις είναι».
Οι πολίτες λέγει ο Πλούταρχος από φθόνον ήκουον ευχαρίστως τας συκοφαντίας εις βάρος του συγκεκριμένου προσώπου καθώς συνήθιζαν να κάνουν με όλους εκείνους των οποίων τη δύναμη θεωρούσαν σημαντική και οι οποίοι δεν συνεβιβάζονταο με τη δημοκρατική ισότητα.
Αλήθεια ποιος λησμονεί την υπόθεση του Βατοπεδίου η οποία μας ταλαιπώρησε για δέκα και πλέον χρόνια μέχρις ότου η δικαιοσύνη αποφανθεί αμετάκλητα ότι δεν υπάρχει αδίκημα και δεν προέκυψε οικονομική ζημιά στο δημόσιο.
Είναι ντροπή για μερικούς δημοσιογράφους της πρώτης γραμμής να ενεργούν ως σοφιστές για να πλήξουν βάναυσα πολιτικούς άνδρες που έτσι ετέθησαν στο περιθώριο που τώρα όμως αυτές τις ώρες η πατρίδα τους έχει ανάγκη.
Και τί έγινε; Ανεδείχθησαν ως πολιτικοί σπουδαίοι πολλοί ανεπάγγελτοι άεργοι αστράτευτοι ξενόφερτοι αριστερομαρξιστές πολλοί από τους οποίους έχασαν κάθε μέτρο, έγιναν θρασείς λόγω της σημαντικότητος της θέσεως που κατέχουν και με το σύμπλεγμα κατωτερότητος του περιφρονημένου επαρχιώτη που τους ακολουθεί, συμπεριφέρονται προκλητικά και αλόγιστα πολλές φορές μάλιστα με πρωτόγονη χυδαιότητα ακόμα και σε δημοσιογράφους όταν πιέζονται και δε μπορούν να αναπτύξουν ανατρεπτικά επιχειρήματα.
Μία τέτοιου είδους δημοκρατία μετατρέπεται πολύ εύκολα σε δικτατορία.
Τι καλλίτερο παράδειγμα χρειάζεται τόσο από τη σημερινή Τουρκία όσο και από τη Ναζιστική Γερμανία. Και στις δύο περιπτώσεις ο λαός ανέδειξε τους δικτάτορες. Στην περίπτωση μάλιστα του Χίτλερ η αφοσίωση του λαού στο πρόσωπο αυτού του δικτάτορα ήταν καθαρή παράδοση ψυχών.
Στις 12 Σεπτεμβρίου 1933 ο Χίτλερ έκαμε δημοψήφισμα και ζήτησε να εγκρίνει ο λαός τη φιλειρηνική του πολιτική και 40.500.000 Γερμανοί δηλ. το 95% του συνόλου των ψηφοφόρων εψήφισε υπέρ του Χίτλερ.
Στις 2 Αυγούστου του 1934 πέθανε ο Στρατάρχης πρόεδρος της Γερμανίας Χίντενμπουργκ. Στις 19 Αυγούστου δηλ. τον ίδιο μήνα ο Χίτλερ έκαμε δεύτερο δημοψήφισμα για να εγκρίνει ο λαός το διάταγμα με το οποίο το Γραφείο της Προεδρίας του ΡΑΪΧ συγχωνεύεται με αυτό του Καγκελαρίου και όλες οι εξουσίες του προέδρου μεταβιβάζονται στον Φύρερ και Καγκελάριο του ΡΑΪΧ δηλ. στο Χίτλερ.
Ο Γερμανικός λαός σε ποσοστό 90% ψήφισε υπέρ του διατάγματος Και έτσι ο Χίτλερ από δημοκρατικός Καγκελάριος μετετράπη σε στυγνό δικτάτορα και περί αυτού καμμία περαιτέρω ιστορική αναφορά δε χρειάζεται.
Έτσι λοιπόν αυτοί που καθορίζουν τον τρόπο λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος με μόνο κριτήριο τη δημοκρατική αριθμητική ισότητα όταν το πολίτευμα αυτό δε λειτουργεί σύμφωνα με το περιεχόμενο της δημοκρατίας αυτοί δηλαδή που κόπτονται για τη δημοκρατία και ενδιαφέρονται γι’ αυτή αυτοί, οι ίδιοι εκδίδονται στην προσπάθεια που καθιστά αδύνατη την εφαρμογή της.
Γι’ αυτό φαίνεται πως κανένας αρχαίος φιλόσοφος η σπουδαίος άνδρας δεν ήταν δημοκράτης αφού μάλιστα άλλοι κατεδιώχθησαν και άλλοι θανατώθηκαν όπως ο Σωκράτης, ο Φωκίων και ο Φειδίας.
Πέραν αυτών ο Αριστοτέλης παραπέμπεται σε δίκη και νύχτα καταφεύγει στη Χαλκίδα.
Ο Πλάτων μαζί με μαθητάς του Σωκράτη καταφεύγει στα Μέγαρα για να σωθεί.
Ο Αριστείδης εξορίζεται με εξοστρακισμό.
Ο Θουκυδίδης δολοφονείται το 396 π.Χ. και διακόπτεται το συγγραφικό του έργο.
Ο Ευριπίδης δραπετεύει στη Μακεδονία και πεθαίνει εκεί.
Ο Μιλτιάδης ο νικητής του Μαραθώνα πεθαίνει στη φυλακή όπως και ο Φωκίων που εξελέγη 45 φορές στρατηγός αλλά και ο Φειδίας ο μεγαλύτερος γλύπτης όλων των εποχών και των αιώνων.
Αλλά και ο Θεμιστοκλής, ο νικητής της Σαλαμίνας εξοστρακίζεται καταδιώκεται και καταφεύγει στα Σούσα στον Αρταξέρξη και κείνος τον τιμά και τον περιποιείται με παραχώρηση μεγάλων περιοχών και τον κάνει αρχηγό του στόλου, αλλά καλούμενος να πολεμήσει εναντίον των Αιγυπτίων που ήταν σύμμαχοι των Ελλήνων αυτοκτονεί για να μην πολεμήσει «πιών αίμα ταύρου». Μήπως δεν είναι έτσι;
Και καλά, σεις κύριοι τρόφιμοι του Κοινοβουλίου που διαχειρίζεστε την εξουσία κάνετε νόμους χωρίς να υπολογίζετε αν οι νόμοι αυτοί είναι σύμφωνοι με το πνεύμα και το γράμμα του συντάγματος ισχυριζόμενοι ότι εφαρμόζετε την Κυβερνητική σας πολιτική ο πρόεδρος της δημοκρατίας όμως τι ρόλο παίζει;
Κύριε πρόεδρε της δημοκρατίας. Κύριε Καθηγητά του Δ. Δικαίου θα σας ρωτήσω ευθέως:
Πόση ικανοποίηση αισθάνεσθε όταν βλέπετε το Συμβούλιο της Επικρατείας να ακυρώνει συνέχεια νόμους που σεις υπογράψατε; Δε δέχομαι ότι δε γνωρίζετε ποιος νόμος δεν είναι σύμφωνος με τις επιταγές του Συντάγματος.
Από που προκύπτει η υποχρέωσή σας να ακολουθείτε μια τακτική που δεν συμβιβάζεται με τους κανόνες του Συντάγματος;
Προ ολίγων ετών ο Βασιλεύς του Βελγίου για να μην υπογράψει το νόμο περί αμβλώσεων που έφερε η Κυβέρνηση παρητήθη για 24 ώρες και επανήλθε αφού πέρασε ο νόμος χωρίς τη δική του έγκριση.
Στην αρχαία Σπάρτη απαγορευόταν να νικηθεί ο Σπαρτιάτης στρατιώτης επί ποινή θανάτου.
Στη μάχη των Λεύκτρων όμως ο Σπαρτιατικός στρατός νικήθηκε και για να μην εφαρμοσθεί εκείνος ο σκληρός νόμος οι Σπαρτιάτες τον κατήργησαν για 24 ώρες δηλ. για την ημέρα της ήττας για να διατηρήσουν «την τε πόλιν και τους άνδρας επιτίμους».
Στη δική μας δημοκρατία τέτοια θαύματα δε γίνονται.
Επαίρεσθε για την έξοδο από τα μνημόνια και λέτε ότι άλλοι μας έβαλαν.
Νομίζετε ότι δε γνωρίζουμε πως οι περισσότεροι από σας είναι εξωμόται ενός άλλου κόμματος που έκαμε τη «σωτήρια« εκείνη αρχή.
Θεωρούσατε ηρωική πράξη τη 17ωρη διαπραγμάτευση. Το θυμάσθε;
Αυτή η έξοδος θα είναι ιστορικό γεγονός ασφαλώς για σας τους τριακοσίους, και για τους μετακλητούς σας με τις ειδικές αποδοχές.
Για μας τους άλλους θα είναι ένα δράμα όπως είναι σήμερα για κείνους που γυρίζουν στα σκουπίδια και στα Λαϊκά συσσίτια για να παρατείνουν για λίγο ακόμα την ύπαρξή τους.
Και η έξοδος του Μεσολογγίου είναι ένα ιστορικό γεγονός και ένα φωτεινό παράδειγμα. Για ποιους όμως; Για τους οκτακοσίους που σώθηκαν.
Οι υπόλοιποι χάθηκαν με τον τρόπο που όλοι ξέρουμε και αυτοί ήταν οι πολλοί οι δεκαπλάσιοι.
Θα σας θυμήσω τέλος εδώ λίγους στίχους του Βαλαωρίτη, αν και σεις δεν ενδιαφέρεσθε για τέτοια.
Το Σούλι τ’ ανυπόμονο ψηλά στο Καρπενήσι
του Μπότσαρη την ψυχή για να σε προσκύνηση
σου στέλλει αιματοστάλακτη. Στο μνήμα του κλεισμένο
το Μεσολόγγι σκέλεθρο γυμνό Σεβαρκωμένο
δεν παραδίδει τ’ αρματα δε γέρνει το κεφάλι
κρατεί για νεκροθάφτη του το Χρήστο τον Καψάλη.
Ελπίζω να τα ξαναπούμε.
Βασίλειος Ζέρβας
Βουλγαροκτόνου 37
Αλεξανδρούπολις
