Πριν από λίγες μέρες ανακάλυψα έναν φάκελο με παλιές οικογενειακές φωτογραφίες.
Τις συνήθεις ομαδικές μπροστά από Χριστουγεννιάτικα δέντρα, σε εξοχικά τοπία εκδρομών, μπροστά σε ομαδικά γεύματα παρέας και παραλιακές. Πλαζ από Δελφίνι μέχρι Δίκελλα Μάκρης.
Θέλοντας να διακρίνω στα άλλοτε νεανικά πρόσωπα, τα χαρακτηριστικά των συγγενών μου όπως ήτανε τα τελευταία χρόνια πριν αποδημήσουν στον Κύριο!
Με τον δείχτη και τον αντίχειρα προσπαθούσα ασυναίσθητα, να ανοίξω τις τυπωμένες φωτογραφίες.
Εκείνες τις κόντακ ινσταμάτικ ή όπως, τέλος πάντων, τις έλεγαν τότε, τις τριπλές, μία μεγάλη αριστερά και δύο μικρές στα δεξιά.
Η συνειδητοποίηση του λάθους δεν με εμπόδισε να το επαναλάβω τρεις-τέσσερις φορές.
Λες και τα δάχτυλά μου είχαν ανεξαρτητοποιηθεί και λειτουργούσαν αυτόνομα.
Κάνοντας αυτό που έχουν συνηθίσει να κάνουν τα τελευταία χρόνια.
Τις ίδιες μέρες πάνω-κάτω, σε γραφείο φίλου υπεργολάβου που τον επισκέφθηκα και σε στιγμές χαλάρωσης και κεφιού, παρ’ όλες τις αναδουλειές του επαγγέλματος, ο φίλος αυτός ποστάριζε στο φέισ-μπουκ ένα στίχο από το λαϊκό τραγούδι του Νικολόπουλου «οι νταλίκες» που είχε γράψει ο συμπατριώτης μας Λευτέρης Χαμψιάδης με μουσική του πρώτου, χωρίς όμως ν’ αναφέρει τον δεύτερο.
Στο γραφείο βρισκότανε επίσης και ένας Αλεξ-πολίτης γνωστός στη πιάτσα μας ως ΞΕΡΟΛΑΣ από αυτούς που προσπαθούν με αδέσποτες λέξεις να συναρμολογήσουν αφήγημα γνώσεων.
Παρενέβη στο ποστάρισμα επιθετικά και θρασύτατα, χώθηκε αμέσως στον τοίχο του φέισ-μπουκ, τον δικό του προφανώς και αμόλησε ένα μεγαλοπρεπέστατο «είναι του Μητσάκη του ρεμπέτη λαϊκών».
Είναι προφανές τι είχε συμβεί.
«Γκουγκλάροντας» στα γρήγορα τον στίχο, βγαίνει πρώτα το όνομα του Νικολόπουλου και μετά του συνθέτη. Αν δεν ψάξεις δεν βρίσκεις τον στιχουργό. Και ως γνωστόν ό,τι ψάχνεις βρίσκεις.
Δύο άσχετα μεταξύ τους περιστατικά που πιστοποιούν το ίδιο φαινόμενο.
το καταγεγραμμένο της πραγματικότητας, της καθημερινότητας, του πολιτισμού, της γνώσης στις άκρες των δαχτύλων μας.
Εκεί οι βολές, εκεί και οι εξαρτήσεις.
Εκεί το όνειρο, αλλού το θαύμα.
Θυμάμαι ότι εδώ και δύο δεκαετίες περίπου, όταν είχε αρχίσει η επικοινωνία μεταξύ μας μέσω μηνυμάτων στα κινητά, η έφηβη τότε ανηψιά μου σε μια επίσκεψη στο σπίτι μου, με το τηλέφωνο κάτω από το τραπέζι για να μην την καταλάβουν οι γονείς της, πληκτρολογούσε, με απίστευτη ταχύτητα, κατεβατά ολόκληρα στα τυφλά.
Βλέπω μικρά παιδάκια σήμερα που είναι τέσσερα-πέντε χρονών να σέρνουν με σιγουριά τα δαχτυλάκια τους στην οθόνη του, τηλεφώνου αναζητώντας την επόμενη φωτογραφία.
Και θυμάμαι τα δικά μου παιδικά δάχτυλα, αδέξια σαν δαγκάνες καβουριού, να προσπαθούν να πατήσουν τα πλήκτρα στη γραφομηχανή, του νουνού μου δικηγόρου, όταν πήγαινα στο γραφείο του.
Και τώρα, εξάλλου, πρέπει να προηγηθούν τουλάχιστον δύο λάθος κτυπήματα στην οθόνη αφής για να πετύχω το σωστό.
Άλλοτε από αδεξιότητα και άλλοτε από αφηρημάδα.
Όπως επίσης έχω προσπαθήσει πολλές φορές να τηλεφωνήσω από το …τηλεκοντρόλ ή να αλλάξω κανάλι με το τηλέφωνο.
Και άλλες τόσες έχω φύγει από το σπίτι βάζοντας στη τσέπη μου, μαζί με το κινητό και το κοντρόλ του κλιματιστικού.
Ο
Σχολ-ιαστής
