Στρατηγικά αμόρφωτος είναι όποιος δεν αντιλαμβάνεται τον «Υβριδικό Πόλεμο» που εφαρμόζει συστηματικά η Τουρκία, έναντι της Χώρας μας
Όποιος εξεπλάγη από τις τελευταίες ενέργειες της Τουρκίας είναι τουλάχιστον αφελής.
Η Άγκυρα έχει αποδείξει ότι αυτό που χαρακτηρίζει την πολιτική της είναι η επιμονή και η συνέχεια.
Ακόμη και σε περιόδους κατά τις οποίες πρακτικοί λόγοι δεν της επιτρέπουν να προχωρήσει σε άμεση διεκδίκηση τών στόχων της, ανεβάζει τους τόνους των φραστικών αντιπαραθέσεων. Θέλει να διατηρεί τα ζητήματα ανοικτά.
Όταν οι συνθήκες την ευνοούν θα προχωρήσει περισσότερο. Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα με τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο, οι οποίες πέρασαν προσωρινώς σε δεύτερη μοίρα.
Προτεραιότητα είναι τώρα η ανατολική Μεσόγειος και ο υποθαλάσσιος ορυκτός πλούτος της.
Με δεδομένο ότι το κουρδικό παραμένει ανοικτό και οι επιχειρήσεις στην Συρία συνεχίζονται, αντιλαμβανόμεθα γιατί οι Τούρκοι δεν έχουν περιθώρια να ανοίξουν και άλλο μέτωπο.
Έτσι περιορίζονται σε μια τακτική παρενοχλήσεων εκμεταλλευόμενοι τα μεταναστευτικά ρεύματα και τις αλιευτικές ζώνες.
Αν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για κινήσεις που εντάσσονται στον ιδιότυπο υβριδικό πόλεμο που σχηματοποιείται στις ημέρες μας, είναι στρατηγικά αμόρφωτος σε βαθμό επικινδυνότητος, από την στιγμή κατά την οποία ευρίσκεται σε δημοσία θέση με αποφασιστικές αρμοδιότητες.
Εάν αυτά δεν τα έχει ύπ’ όψιν του ο Πρωθυπουργός, καλύτερα να μην πάει στην Άγκυρα όπως προγραμματίζει.
Η παρουσία του εκεί θα έχει ως αποτέλεσμα να ακούσει τις θέσεις του Ερντογάν.
Εάν δε κάνει το σφάλμα να μην απαντήσει και να μην τις απορρίψει ευθέως και απεριφράστως, η σιωπή του θα θεωρηθεί αποδοχή.
Ελπίζουμε να έχει διδαχθεί από τον τρόπο με τον οποίο η Τουρκία ερμήνευσε την απόφασή του για «πάγωμα» της διαδικασίας επεκτάσεως των χωρικών υδάτων.
Η προώθηση των σχετικών διαταγμάτων θα ήταν μια ενέργεια αμφιλεγομένη.
Η δημοσία ανακοίνωσή της αναστολής της όμως οδηγεί σε καταστάσεις πολύ χειρότερες. Σε τέτοιες περιπτώσεις «η σιωπή είναι χρυσός».
Ας αφήνετο να αιωρείται ενδεχόμενο επεκτάσεως της αιγιαλίτιδος ζώνης μας.
Θα βλέπαμε τότε πόσοι «φίλοι και σύμμαχοι» θα ανησυχούσαν και θα συντάσσοντο με τους Τούρκους, οι οποίοι σε αυτή την περίπτωση επίσης θα ανησυχούσαν.
Στις διεθνείς σχέσεις και ιδιαιτέρως όταν έχουν απέναντι μας μιαν εχθρική χώρα (και η Τουρκία είναι εχθρική χώρα), η καλλιέργεια κλίματος αβεβαιότητας δημιουργεί σημαντικά διπλωματικά πλεονεκτήματα.
Απεναντίας όσο πιο προβλέψιμη είναι η τακτική μιας χώρας τόσο πιο άνετα αισθάνεται ο αντίπαλός της.
Μόνον στην περίπτωση μιας συντριπτικής στρατιωτικής υπεροχής μπορεί να έχει κανείς την πολυτέλεια του να αφήνεται να είναι η πολιτική του προβλέψιμη.
Το εάν η Τουρκία έχει την πολυτέλεια αυτή είναι ζήτημα ισορροπίας δυνάμεων, μια ανάλυση της οποίας δεν θα μας ήταν καθόλου ευχάριστη.
Ευθ. Π. Πέτρου
