Και φορολογικός παράδεισος να γίνει η Ελλάδα, η επικράτηση της ανομίας διώχνει και τον πλέον καλοπροαίρετο επενδυτή
Πολύς λόγος γίνεται περί επικειμένης αναπτύξεως, μετά την υποτιθέμενη «έξοδο από τα μνημόνια».
Αφήνοντας κατά μέρος το γεγονός ότι η φορολόγηση παραμένει αποτρεπτική και η γραφειοκρατία αποθαρρυντική για κάθε υποψήφιο επενδυτή, θα επικεντρωθούμε στην παράμετρο της ασφάλειας.
Ουδείς επενδύει σε μια χώρα με υψηλή εγκληματικότητα ή σε μια χώρα με κινδύνους πολιτικής ασταθείας.
Και στην Ελλάδα δεν είναι μόνον η υψηλή εγκληματικότητα, είναι και η ανοχή την οποία επιδεικνύει απέναντί της η Κυβέρνηση.
Η επιεικής μεταχείριση των τρομοκρατών της «17 Νοέμβρη» δημιουργεί στις ΗΠΑ τέτοια αντανακλαστικά, που οι -πράγματι- επίπονες προσπάθειες του πρέσβεως Τζέφρι Πάιατ δεν αρκούν για να ανατρέψουν τις συνέπειές τους.
Πέρα από αυτό όμως όσοι έχουν συνεργασθεί με μεγάλες αμερικανικές εταιρείες έχουν διαπιστώσει ότι τα στελέχη τους που επισκέπτονται την Ελλάδα (προφανώς δε και άλλες χώρες) δέχονται μία συνεχή ενημέρωση για τα τρέχοντα θέματα ασφαλείας και τάξεως.
Ευκόλως αντιλαμβάνεται κανείς πως αισθάνεται ο Αμερικανός επιχειρηματίας, όταν δέχεται στο κινητό του μήνυμα ότι το κέντρο των Αθηνών έκλεισε και δεν μπορεί να προσεγγίσει το ξενοδοχείο του μετά πολύωρες και κοπιαστικές συνομιλίες με τους Έλληνες επιδόξους συνεργάτες ή συνεταίρους του.
Πόσω μάλλον αν ερωτήσει γιατί συμβαίνουν αυτά, οπότε θα λάβει την απάντηση ότι στην Αθήνα είναι «συνηθισμένα»!
Το ίδιο κέντρο στις ΗΠΑ θα τον ενημερώσει και που μπορεί και που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει.
Ενδεχομένως, με μία δόση υπερβολής θα δει ότι του υποδεικνύονται ως επικίνδυνες εκτεταμένες περιοχές δίπλα στο κέντρο των Αθηνών.
Και φορολογικός παράδεισος να ήμαστε ή επικράτηση της ανομίας αρκεί για να τρέψει σε άτακτη φυγή και τον πλέον καλοπροαίρετο επενδυτή.
Όσο για την παράμετρο, αυτήν της πολιτικής σταθερότητας, και πάλι η Κυβέρνηση έχει φροντίσει να την υπονομεύσει.
Από την μία πλευρά διακηρύττει ότι η χώρα διέρχεται περίοδο πολιτικής σταθερότητας, σπεύδοντας όμως την ίδια στιγμή να ανάψει την θρυαλλίδα των εξελίξεων που θα την ανατρέψου.
Και αυτή είναι άφ’ ενός ο νόμος για την επιβολή της απλής αναλογικής και άφ’ ετέρου η πρόταση για την συνταγματική καθιέρωση ενός τέτοιου συστήματος.
Και οι ίδιοι οι κυβερνώντες γνωρίζουν ότι αυτή είναι η συνταγή της ακυβερνησίας, συνεπώς και το τέλος της πολιτικής σταθερότητας.
Απλούστατα η σημερινή Κυβέρνηση γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορεί στο μέλλον να διατηρήσει την εξουσία, φροντίζει να μην μπορεί να κυβερνήσει και κανείς άλλος.
Το ποια δεινά θα σωρεύσει αυτό στην χώρα ουδόλως ενδιαφέρει τους ημετέρους αριστερούς.
Άλλωστε ούτε οι επενδύσεις τους ενδιαφέρουν.
Διαφορετικά θα είχαν δημιουργήσει το πλαίσιο που θα επέτρεπε και στους Έλληνες επιχειρηματίες να επιβιώσουν.
Ευθ. Π. Πέτρου
