Έπαψα να πιστεύω στον Άη Βασίλη σε ηλικία 10 χρονών, όταν διασταυρωθήκαμε στην είσοδο ενός κεντρικού μαγαζιού της Αλεξανδρούπολης που πήγαμε για γιορτινά ψώνια μαζί με τη μητέρα μου.
«Με έφερες το δώρο μου;» τον ρώτησε με παιδική αφέλεια αλλά και θράσος.
Απέφυγε να με κοιτάξει έψαχνε νευρικά να με αποφύγει.
Ο Αη-Βασίλης αυτός κρατούσε μία σακούλα με τα κανονικά του ρούχα, όπως τα είδα να εξέχουν από το λαιμό της σακούλας.
«Πλημμύρισε το αποχωρητήριο του καφενείου του Μαρκάκη» εξήγησε στη μάνα μου, «έσπασε ένας σωλήνας της αποχέτευσης και βρώμισε ο τόπος, σιχαινόμουν ν ́αλλάξω εκεί μέσα απ’όπου ξεκινούσα την περιπολία μου για το μεροκάματο.
Αμοίβεστε, βγάζετε αρκετά τουλάχιστον; ρώτησε εκείνη «δεν βαριέστε. Κάτι λίγα δίνουν οι μαγαζάτορες. Οικονομικές σφίξεις φέτος.
Πέρσι τις γιορτές δούλευα σερβιτόρος στου Λαλέτα, έβγαζα τα τριπλά.
Το ζήτημα είναι να βγάλω άδεια για λαχειοπώλης.
Τα καλά νέα ήταν ότι στην Αλεξανδρούπολη μία ΑΤΡΑΞΙΟΝ στις γιορτές με αυτόν τον αυτοσχέδιο Αη-Βασίλη ήταν επίκαιρη.
Τα κακά νέα ήταν ότι ο γραφικός αυτός «Άγιος» ονομαζόταν ΜΟΥΣΟΥΛΙΑΣ,τύπος πολυτεχνίτης και ερημοσπίτης, με λαδωμένο μαλλί μέσα στο σκούφο του και μάγουλα βλογιοκομμένα κάτω από την ψεύτικη λευκή του γενειάδα.
Οι παλιοί Αλεξανδρουπολίτες γνώριζαν καλά τι νούμερο ήταν ο συγχωρεμένος.,
Τώρα, τι και αν έχει είχε καταρριφθεί παταγωδώς ο μύθος του Αϊ-Βασίλη βλέποντας τον Μασούλια .
Εγώ επέμενα για τα επόμενα χρόνια, ακόμα και ολόκληρος γάιδαρος ετών 30- 35 ετών, να ζητώ δώρα από τον Άγιο. Αλλά…
Πάμε συνέχεια στη μετά Μουσούλια εποχή.
10 χρονών μπορεί και 12, πού να θυμάμαι, παρήγγειλα στον Αη-Βασίλη το μεταλλικό (σκέτη βαμμένη λαμαρίνα δηλαδή) αεροπλανάκι που είχα μπανίσει στη βιτρίνα του
πολυειδούς μαγαζιού του Γκαρμπίς, εκεί κοντά στο τούρκικο τζαμί.
Οι γονείς μου δεν είχαν τέτοια δυνατότητα να μου το αγοράσουν.
Βάραγε μύγες ο πατέρας μου κλείνοντας εκείνη τη χρονιά το μαγαζί του, λόγω ρευματισμών που τον καθήλωσαν στο κρεβάτι αρκετούς μήνες.
’Ελαβα όμως 99 ξύλινα κομματάκια ΣΠΙΤΦΑΪΡ προσφορά γαλαντόμικη κι από τον θείο Αλέκο.
Με ένα σημείωμα που έγραφε ότι εάν το συναρμολογούσα τέλεια του χρόνου θα μου έφερνε ο Αϊ-Βασίλης το καλό σιδερένιο.
Την άλλη χρονιά, στις αρχές περίπου, τον εκλιπάρησα να κάνει καλά τον μπαμπά μου. «Δώρα μοιράζω σε παιδιά, δεν θεραπεύω τους ρευματισμούς!» με επισκέφτηκε στον ύπνο μου και μου διευκρίνισε με ύφος απροσδόκητα εριστικό, που ίσως να έκρυβε τύψεις για την αδυναμία του.
Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς -αυτό το θυμάμαι καλά- έγινε καλά ο μπαμπάς μου, άνοιξαν οι δουλειές του και η υπόσχεση της παραγγελίας του αεροπλάνου εκπληρώθηκε.
Πίστευε και μη ερεύνα, δεν λένε;
Πέρασαν τα χρόνια και μεγάλος πια γύρω στα 27- 32 χρόνων, επαγγελματίας με δική μου δουλειά του καλλιτέχνη γραφικών τεχνών και κατάστημα-γραφείο σε κεντρική οδό της
Αλεξανδρούπολης, τον παρακάλεσα να στείλει στην αγκαλιά μου ένα κορίτσι, ξεχωριστό από εκείνα που έκανα παρέα.
Και όταν λέμε ξεχωριστό, τέτοιο που θα το πηγαίναμε αλλού και όχι εφήμερες περιπέτειες που είχαμε τις άλλες.
Κάτι δηλαδή, πιο συγκινησιακό πιο σοβαρό,πιο καταλαβίστικο.
‘Ετσι γνωριστήκαμε κατ’αρχήν φιλική γνωριμία και αυτή συγκρατημένη σε πλαίσια του καλημέρα, τι κάνεις, γεια σου και τα λοιπά.
Ερχότανε στο μαγαζί μου με μία πολύ φίλη μου, παντρεμένη με τον συνέταιρό μου στη δουλειά.
Έτσι έγινε η γνωριμία.Η κοπέλα συγκεκριμένα αυτή ήταν μία χαριτωμένη νησιώτισσα, αισθητικός ενός παγκόσμιου οίκου καλλυντικών, που επισκεπτόταν τα σχετικά μαγαζιά για υποδείξεις καλλωπισμού των κυριών και δεσποινίδων της πόλης.
Ψηλή κατάξανθη, χαριτωμένη με ιδιάζουσα δωδεκανήσια γλώσσα ή κάτι τέτοιο (στη γεωγραφία ήμουν ολίγον στούρνος) και εντυπωσιακό προφίλ.
Έλα ντε που ήμουν πολύ επιφυλακτικός την αρχή μάλλον άτολμος να προτείνω μία κατά μόνας συνάντηση μαζί της, να πάμε σινεμά τα δύο μας, ή ταβέρνα ή βόλτα βραδινή στου φάρου τη μεριά ή όπου αλλού.
Μέσα στα διλήμματα αυτά αναρωτιόμουν ποιος είμαι τέλος πάντων εγώ που θα προτείνω τέτοια.
Ο Αλέν Ντελόν ή ο Κούρκουλος που θα το κατάφερνε;
δεν έβλεπα τη στραβομουτσουνάρα μου, ήθελα και ειδύλλιο.
«ο επιμένων νικά!» με συμβούλεψε ο Άγιος.
Τελικά έφαγα χυλόπιτα με το γράμμα που αποτόλμησα να εκφράσω το ενδιαφέρον μου για αυτήν και που έλαβα οσονούπω απάντηση με δικό της σημείωμα πως δεν με βλέπει ερωτικά, απλώς σαν μία καλή φίλη.
Δεν έδειξε στο γραπτό της ούτε να χαίρεται ούτε να ενδιαφέρεται και να λυπάται, μόνο μου υπέδειξε τεχνηέντως ότι μου άξιζε κάτι καλύτερο, βρίσκοντας την κατάλληλη που με έπρεπε. Επί εβδομάδες αναρωτιόμουν εάν τα κατάφερνα με αίσιον τέλος αυτό ώστε τον Αη-Βασίλη να τον είχα προσκυνητάρι.
Οι δεκαετίες που ακολούθησαν μου τα έφερναν όλα πρίμα.
Δεν είχα κάτι να ζητήσω από τον Άγιο.
Μόνα τους ερχόταν όλα ίσια.
Ευχαρίστως πάντως θα τον κέρναγα ένα πλουσιοπάροχο γεύμα-γλέντι σε φαγάδικο ή μπαρ πολυτελείας και της αρεσκείας του,από κάτι κουβαρντάδες σαν εμένα,σκεφτόμουν «είναι η μύτη του τόσο κόκκινη».
Το σωτήριον έτος του 1976 παντρεύτηκα από έρωτα με μία έξοχη γυναίκα (να ευλογήσω και τα γένια του Σχολ-ιαστή) και κάναμε γιατάκι πολύ ρομαντικό .
Το 1977 δεν έκοψα την πρωτοχρονιάτικη βασιλόπιτα.
Σε ποιον να βγάλω κομμάτι;
Είχαμε μείνει οι δυο μας με τη γυναίκα μου στο σπίτι.
Ζήτησα από τον Αη-Βασίλη, είτε να μου δώσει προσμονή και κουράγιο περιμένοντας κάτι καλό, είτε να πραγματοποιηθεί το όνειρο μας γρήγορα.
Την ίδια χρονιά, Αύγουστο, γεννήθηκε ο γιος μου.
Και ο Αη-Βασίλης του, έγινα εγώ.
Ο Σχολ-ιαστής
