Όλες οι εξουσίες, κατά το Σύνταγμα, πηγάζουν από τον Λαό – Η ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών έπρεπε να γίνει, είτε διά προκηρύξεως Δημοψηφίσματος, είτε με πλειοψηφία 180 ψήφων – Θα βάλει την υπογραφή του ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας;
Συμφωνία εν ονόματι αλλά ερήμην του λαού.
Συμφώνως με το άρ. 1 παρ. 3 του Συντάγματος, «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το Λαό, υπάρχουν υπέρ αυτού και του Έθνους και ασκούνται, όπως ορίζει το Σύνταγμα.»
Ή διάταξη αυτή καθιερώνει την δημοκρατική αρχή, πού διέπει την λειτουργία και των τριών συντεταγμένων εξουσιών του πολιτεύματος μας, ήτοι τής νομοθετικής, τής εκτελεστικής και της δικαστικής εξουσίας.
Υποδεικνύει δε στους φορείς των εξουσιών αυτών να μη λησμονούν ποτέ κατά την άσκηση των καθηκόντων τους την πηγή της εξουσίας τους, δηλ. τον Ελληνικό Λαό.
Μόνον έτσι θα μπορούν να εναρμονίζουν σε κάθε περίπτωση τις ενέργειες ή τις αποφάσεις τους με την αληθινή βούληση αυτού, ώστε σε περίπτωση εμφανούς δυσαρμονίας προς αυτήν να καθίσταται πρόδηλος ο αντισυνταγματικός χαρακτήρας των σχετικών πράξεών τους.
Υπογραμμίζω ιδιαίτερα την σημασία που έχει η εν λόγω αρχή στο πλαίσιο της άσκησης της νομοθετικής εξουσίας εν όψει της διαδικασίας κύρωσης της Συμφωνίας των Πρεσπών από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.
Όλοι οι νόμοι, που ψηφίζει η Βουλή, ψηφίζονται στο όνομα του Λαού.
Και το ίδιο θα γίνει ασφαλώς και με τον νόμο, ο όποιος θα κυρώνει την συγκεκριμένη Συμφωνία.
Έχει μάλιστα αναγγελθεί από την Κυβέρνηση ότι η κύρωση της Συμφωνίας αυτής έγινε με την απλή πλειοψηφία των 151 Βουλευτών, τους οποίους δεν έχει μεν στο «στρατόπεδό» της η Κυβέρνηση, όμως τους «αλίευσε από την «δεξαμενή» των αδέσποτων «προθύμων» να συνδράμουν το έργο της.
Μετά δεδομένα αυτά τίθεται εδώ το ερώτημα:
Πώς είναι δυνατόν να θεωρείται συνταγματικά νόμιμη η κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών με μία οριακή και πλασματική πλειοψηφία 151 Βουλευτών, όταν είναι σε όλους γνωστό, όχι μόνον από τα μαζικά συλλαλητήρια άλλά και από τις συνεχείς και σταθερά επαναλαμβανόμενες δημοσκοπήσεις, ότι ο Ελληνικός Λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία είναι αντίθετος στην Συμφωνία των Πρεσπών;
Ο κυρωτικός νόμος τής συμφωνίας αυτής, που θα εκδοθεί εν ονόματι του Λαού, δεν θα συνιστά τότε βάναυσο βιασμό της προαναφερθείσης δημοκρατικής αρχής και της αρχής της λαϊκής κυριαρχίας, που καθιερώνει το Σύνταγμα;
Έχουν αντιληφθεί το μέγεθος του εγκλήματος, που ετοιμάζονται να διαπράξουν σε βάρος του Δημοκρατικού μας Πολιτεύματος όλοι αυτοί οι «συνοδοιπόροι» της Κυβέρνησης, οι όποιοι δηλώνουν ανεπιφύλακτα ότι ψηφίζουν την Συμφωνία των Πρεσπών;
H εγκληματική απαξία της πράξης τους δεν θεμελιώνεται στην άποψη που έχουν επί της ουσίας για την Συμφωνία των Πρεσπών, αν δηλ. είναι μία καλή η κακή συμφωνία.
Προκύπτει ευθέως από την στάση τους απέναντι στην εν λόγω δημοκρατική αρχή και στην άλλη συναφή αρχή της λαϊκής κυριαρχίας, την οποία επίσης καθιερώνει η παρ. 2 του άρθρου 1 του Συντάγματος.
Σε μια δημοκρατική κοινωνία ο κάθε πολίτης δικαιούται να έχει την δική του άποψη για όλα τα ζητήματα. Και δεν επιτρέπεται ασφαλώς να διατυπωθεί καμμιά μομφή σε βάρος του για την άποψη πού εκφράζει.
’Όταν όμως η συγκεκριμένη άποψη συναρτάται με εθνικά θέματα -και ουδείς, νομίζω, αμφισβητεί αυτόν τον χαρακτήρα στο Μακεδονικό Ζήτημα- δεν στερείται και πάλι ο πολίτης του δικαιώματος της προσωπικής άποψης;
Οφείλει όμως να σεβαστεί την αντίθετη άποψη του κυρίαρχου Λαού. Και εάν έχει αμφιβολίες ως προς αυτήν το συνταγματικό του καθήκον του επιβάλλει να αρνηθεί να συμπράξει σε οποιαδήποτε ψηφοφορία επί του Εθνικού αυτού Ζητήματος πριν ακουσθεί η κρίση του Λαού.
Στην Δημοκρατία τις διαφωνίες τις λύνει ο Λαός. Κανείς άλλος.
Αξίζει να υπομνησθεί σε όλους αυτούς τους «προθύμους» ότι η Ιστορία είναι αμείλικτη με πολιτικούς τέτοιας «κοπής».
Και τους καταγράφει στις δέλτους της με τα πιο μελανά γράμματα ως Εφιάλτες; της Δημοκρατίας.
Το έπραξε για όσους ενεπλάκησαν στα «Ιουλιανά» το 1965.
Και το ίδιο ασφαλώς θα πράξει και σήμερα για εκείνους, οι οποίοι «γυρίζουν» πάλι την «πλάτη» στον Λαό, για να συμπράξουν στο «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα» της Κυβέρνησης.
Ακούσαμε πολλές φορές τον Πρωθυπουργό να δηλώνει ότι η Συμφωνία τών Πρεσπών είναι εθνικά συμφέρουσα.
’Ατυχώς για τον κ. Τσίπρα ό Ελληνικός Λαός έχει κατηγορηματικά αντίθετη άποψη.
Του το εϊπε πολλές φορές μέ πολλούς τρόπους. ’Ιδίως μέ τα μαζικά συλλαλητήρια και τις σχετικές δημοσκοπήσεις, πού καταγράφουν την ανυποχώρητη άντίθεσή του στην Συμφωνία τών Πρεσπών.
Τι άλλο θα έπρεπε δηλ. να κάνει, για να τον ο πείσει ότι είναι αντίθετος την αναγνώριση Μακεδονικού Κράτους με οποιαδήποτε σύνθετη ή απλή ονομασία στα βόρεια σύνορά μας; Να πάρει τα όπλα
Δεν θα το πράξει, διότι έχει στην διάθεσή του μία «βόμβα» μεγατόνων, ή οποία ενεργοποιείται την ώρα της κάλπης.
Πάραμένει όμως ένα ερώτημα, πού πρέπει πρωτίστως να το απαντήσουν εκείνοι, οι όποιοι ψήφισαν υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών:
Από που αντλεί την πολιτική του νομιμοποίηση ο κ. Τσίπρας, για να προβεί στην επικύρωση της εν λόγω Συμφωνίας;
Στην σχετική εντολή που ουδέποτε του έδωσε ο Ελληνικός Λαός;
Ή στην υφαρπαγείσα διά εξαπατήσεως τού Λαού εξουσία και την έξ αυτής σχηματισθείσα ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία;
Αυτό που κάνει σήμερα ο κ. Τσίπρας -ερήμην τού Λαού- δεν θα το αποτολμούσε ούτε μία κοινοβουλευτικά πανίσχυρη και αυτοδύναμη Κυβέρνηση, πού θα διέθετε δημοκρατικό ήθος.
Ας μή γελοιόμαστε λοιπόν. Για την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών το Σύνταγμά μας έχει «χαράξει» μόνο δύο «δρόμους», έναν από τους οποίους υποχρεούτε να ακολουθήσει η Κυβέρνηση:
Ή αυτόν που περνάει από τό άρ. 44 παρ. 2 (προκήρυξη Δημοψηφίσματος) ή εκείνον που διέρχεται από την διασταλτική ερμηνεία ή αναλογική εφαρμογή του άρ. 28 παρ. 2 τού Συντάγματος (κύρωση της Συμφωνίας με 180 ψήφους).
Και οι δύο αυτοί «δρόμοι» συναντιόνται σε ένα κοινό σημείο: την εξυπηρέτηση σπουδαίου εθνικού συμφέροντος, το όποιο, κατά την βούληση τού συντακτικού νομοθέτη, μόνο μέσα από αυτούς τους δύο «δρόμους» μπορεί να διαφυλαχθεί.
Είναι τραγικό να βλέπει κάποιος το μακεδονικό «πέρασμα», που το υπερασπίσθηκαν σθεναρά 75 τόσα χρόνια όλες ανεξαιρέτως οι Ελληνικές Κυβερνήσεις, να το διαφεντεύει σήμερα μια τυχάρπαστη Κυβέρνηση της «αριστεράς του τίποτα».
Και να επιχειρεί να το «διαβεί» μέσα από σκοτεινές και συνταγματικά αδιάβατες «ατραπούς», τα «ίχνη» τών όποιων οδηγούν στις σταλινικές μεθοδεύσεις της τότε κομμουνιστικής αριστεράς, που προέβη στην «χάραξή» τους για την αναγνώριση του Κράτους τών Σκοπιών ως Μακεδονία
Αιδώς, «πρόθυμοι», έστω κι αν δεν είσθε Αργείοι!
Αλέξανδρος Π. Κωστάρας
Ομότιμος Καθηγητή
Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Θράκης
Σημείωση Ε.Θ.:
Είναι ξεκάθαρη η παραβίαση άρθρων του Συντάγματος.
Ερώτημα:
Θα βάλει την υπογραφή του ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας;
Θα εξακολουθήσει να σιωπά ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος;
Πού τον έταξε ο κ. Α. Τσίπρας να παραμένει πρόεδρος και για την επόμενη πενταετία;
Σ. Κ.
