Ο Ρήγας ο «Ιτς» – Καράμπελας ο καντίφλας – Σωτήρης ο μάγκας, ο Ορεστιαδίτης
Ρήγας ο «Ιτς»
Ζαβός τύπος, γραφικότατος της δεκαετίας του 50, μικροπωλητής με πωλήσεις χύμα ρίγανης, σπαθόχορτου, παπαδίτσας και φλαμουριού.
Το δεξί κουλό χέρι του, τό’ χε πάντα χωμένο μέσα στο σακάκι του και το προσήμειό του ήταν ο Ναπολέων από το Ρήγιο. Γιατί από κείνο το χωριό καταγότανε.
Αξύριστος, λιγδωμένος, μουρτζούφλης, ένα ανθρωπάκι της λύπησης που θύμιζε προχθεσινό Zαρζαβάτι.
Με τον ντουρβά περασμένο στο πλευρό, χαιρετούσε με το αριστερό στρατιωτικά όποιον συναντούσε. Ρέστα από πωλήσεις δεν έδινε και έλεγε «Ιτσ έχω ψιλά».
***
Καράμπελας ο Καντίφλας
Κατάμαυρο μαλλί, πίσσα χιτλερικό μουστάκι βαριά μπάσα φωνή, κρεατοελιά στο μάγουλο με μόνιμο χαμόγελο διαρκείας στο πρόσωπο, καταφερτζήδικο.
Πελοποννήσιος στην καταγωγή, είχε σφαιριστήριο σε παραλιακή αλάνα εκεί γύρω του 1956, που την άφηνε ανοιχτή τα μεσημέρια για να παίζουν τζάμπα τα παιδιά ποδοσφαιράκι και Αιγυπτιακό μπιλιάρδο, κι αυτός την άραζε πότε σα πέντε «Φι» της Ταβέρνας Κουτσουρά, ή στου Λαλέτα της Εμπορίου ή στο ουζερί του Ταμπούρα όπου κατανάλωνε ούζα και ρετσίνες χωρίς διακοπή μέχρι το απόγευμα.
Το αποκαλούσανε «ΚΑΝΤΙΦΛΑΣ» γιατί σκάρωνε έξυπνες μικροαπάτες και ευρηματικές μικροκομπίνες.
Κατασκεύαζε, λόγου χάριν, θεραπευτικά ιδιοσκευάσματα σε μπουκαλάκια, φυαλίδια και σκονάκια-φακελάκια από κεραμιδόσκονη, σκόνη πομάδας, τριμμένο σκόρδο και ζάχαρη άχνη και τα παραμύθιαζε σαν γιατρικό για πονοκεφάλους, μυαλγίες, κοιλόπονους, ποδάγρα και εντεροκωλλήτιδες.
Την άραζε πότε στο ΚΤΕΛ απέξω (τότε το ΚΤΕΛ Αλεξ-πολης ήταν δίπλα στην Ε.Θ. γωνία ανατολικά με Μαζαράκη) με προϊστάμενο, ταμία, διαχειριστή, εκφωνητή αναχωρήσεων και μισολεωφορειούχο ιδιοκτήτη τον σχωρεμένο Στρατογιαννάκη μετέπειτα μεγάλου εμπορικού καταστήματος στην πόλη, που τον ανεχότανε.
Άλλοτε, την έστηνε στο Σιδ. Σταθμό, διαλαλώντας το εμπόριό του (πανάκεια) στους ταξιδιώτες.
Τον άφηνε όμως γρήγορα ελεύθερο η Αστυνομία όταν τον συνελλάμβανε αφού του ρίχνανε ένα γρήγορο μπερντάχι.
Ήταν βλέπεις και χρήσιμος σ’ αυτήν ως πληροφοριοδότης.
Το ξύλο χρονιάς του το φάγε κάποτε μέσα στο σπίτι μιας τσακπίνας νοικοκυράς που την έπεισε να την θεραπεύσει από κοιλόπονους και τον έκανε τσακωτό ο άντρας της. Ήταν ο ερίφης και μουρντάρης.
***
Σωτήρης ο μάγκας, ο Ορεστιαδίτης
Ο Σωτήρης (ο Σώτος) ήρθε μεγάλος γεροντόμαγκας από την Ορεστιάδα και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αλεξ-πολη το 1953, κυνηγημένος από τα χωριά της Ορεστιάδας με τους καβγάδες που έστηνε ολημερίς στα καφενεία, δέρνοντας χωρίς λόγους και αιτία όποιον δεν γούσταρε.
Μικρός σαλάγαγε πρόβατα και γελάδια.
Όταν βρέθηκε στην Αλεξ-πολη, βρήκε στην οδό Εμπορίου μια αποθήκη δίπλα στο μανάβικο του Τρυπάκη την ασβέστωσε, την καθάρισε και σκάρωσε ένα είδος μαγαζιού με κεσέδες και τεζάκια για γαλακτοκομικά προϊόντα.
Γραφικός τύπος, με τη μόνιμη τραγιάσκα Μιραμπώ (μπερές) στο κεφάλι και κάτι χερούκλες σαν φουρναρόφτυαρα.
Δαμάλι σωστό, πάνω από 120 κιλά ατομικό βάρος, κοντόχονδρος, ψυχωμένος και παρεξηγήσιμος.
Λέγανε ότι είχε αδειάσει με τη μαγκιά του ένα γεμάτο καφενείο σε χωριό της Ορεστιάδος για να πιει τον καφέ του ανενόχλητος και μόνος.
Στον χωροφύλακα που προσέτρεξε για να επιβάλλει την τάξη, του έδωσε ένα χαστούκι που του ‘γινε το μάγουλό του σαν νταμπακιέρα καπνού.
Πάρεργο (χόμπι) είχε να παλεύει κάθε πανηγύρι της Αγίας Μαρίνας στη Μαΐστρο, για το βραβείο ενός αρνιού.
Ρεκόρ φαγητού του ήταν οι 30 κεφτέδες και τα 20 σαραγλί σ’ ένα μεσημεριάτικο γεύμα.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
(Συνεχίζεται…)
