«Όταν δεν νοιώθεις τα πόδια στου να τρέμουν, την καρδιά σου να πάλλεται δαιμονισμένα, την ψυχή σου να φτερουγίζει σε περασμένους Αιώνες Δόξας και Μεγαλείου και τα δάκρυα να μην σταματούν, τότε δεν είσαι Έλληνας»
Κατά την διαμονή του στην Πόλη ο πρωθυπουργός μας θεώρησε αναγκαίο να επισκεφθεί και το «καύχημα» της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού, τον ναό της Αγίας Σοφίας.
Μετά την επίσκεψή του περιορίσθηκε να πει μόνον ότι «είναι πολύ χαρούμενος που βρίσκεται σε ένα τόσο ιστορικό μέρος».
Αυτή η εντελώς άχρωμη, κενή συναισθηματισμού και ψυχρά υπολογισμένη δήλωση θα μπορούσε να γίνει από τον Τσίπρα και αν «το μέρος» που είχε επισκεφθεί ήταν η πυραμίδα του Χέοπος στην Αίγυπτο ή το μογγολικό Τάζ Μαχάλ στην Ινδία.
Και φυσικά ουδεμία σχέση έχει με την συντριβή του πρωθυπουργού μας μπροστά στην σορό τού «λατρεμένου» Φιντέλ Κάστρο η τα απανωτά ρίγη επαναστατικής συγκίνησης που συγκλονίζουν την «αγωνιζόμενη» αριστερή ψυχή του, όταν επισκέπτεται την Καισαριανή η όταν θυμάται την «λεβεντιά» του Βελουχιώτη και του Μπελογιάννη…
Δεν είχε κανένα λόγο ο Τσίπρας να επισκεφθεί την Αγία Σοφία.
Όταν είσαι Έλληνας, 45 ετών, δύο τινά μπορούν να έχουν συμβεί.
Ή να έχεις, ήδη, επισκεφθεί την Αγία Σοφία, ως απλός, ανώνυμος πολίτης και μέσα στο πολυεθνικό ανώνυμο πλήθος τών χιλιάδων καθημερινών επισκεπτών να νοιώσεις τα πόδια σου να τρέμουν, την καρδιά σου να πάλλεται δαιμονισμένα, την ψυχή σου να φτερουγίζει σε περασμένους αιώνες δόξας και μεγαλείου, και τα δάκρυά σου να μην μπορούν να σταθούν στα μάτια σου…
Ή, αν, μέχρι τα 45 σου δεν έχεις, για διαφόρους λόγους, κάνει το «προσκύνημα», δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου, ως πρωθυπουργός, να «ξεναγηθείς» στο «καύχημα» σου από την ακολουθία του Έρντογάν, δηλαδή από αυτούς που ακόμη και σήμερα, 566 χρόνια μετά, υπερηφανεύονται για την είσοδο του βάρβαρου εισβολέα έφιππου μέσα στο στολίδι της Βασιλεύουσας και για σφαγές, τις λεηλασίες και τους εξανδραποδισμούς που ακολούθησαν…
Ναι, είναι αλήθεια ότι η διπλωματία επιβάλλει ψυχραιμία, τυπικότητα, όρια και διακριτικότητα όπως δηλώσεις, πληθωρικότατα στις φιλοφρονήσεις, εγκράτεια στο ύφος και περίσκεψη στην εκδήλωση αισθημάτων και σκέψεων.
Αλλά ο Έρντογάν, αδίστακτος, ώμος και πάντοτε επιθετικός, ουδόλως σκέφθηκε διπλωματικά:
Υποδέχθηκε τον «ευτυχισμένο» Τσίπρα με την επικήρυξη των Τούρκων στρατιωτικών που έχουν ζητήσει άσυλο στην Ελλάδα, αντιστάθμισε την λειτουργία της Χάλκης με το ζήτημα των μουφτήδων της Θράκης, μίλησε για τους «ομογενείς» του σε όλη την Ελλάδα (!).
Ο Τσίπρας οφείλει να καταλάβει τώρα -αφού δεν το κατάλαβε κατά την επίσκεψη Έρντογάν στην Αθήνα, ότι ο «σουλτάνος» όταν συμφωνεί για «διάλογο» και «οικοδόμηση μέτρων εμπιστοσύνης» εννοεί την συστηματική και επίμονη διεύρυνση τών συνεχών διεκδικήσεών του έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, και τίποτε λιγότερο…
Η επίσκεψη στην Άγια Σοφία ήταν για τον Τσίπρα κάτι σαν το περιστέρι που άφησε από τα χέρια του στα Θεοφάνεια, σαν το δεκάλεπτο που έμεινε μόνος στον ναό του Πρωτάτου στο Άγιον Όρος, σαν το κερί που ανάβει ως πρωθυπουργός, όταν η ανάγκη τον υποχρεώνει να εκδηλώνει πίστη και θεοσέβεια, αυτός ο συνειδητός και δεδηλωμένος άθεος…
Αν ο Τσίπρας είχε συναίσθηση Ελληνικότητας, αν κουβαλούσε στους εύκαμπτους ώμους του πραγματικά το βάρος της Ελληνικής Ιστορίας, αν είχε ποτέ στη ζωή του καταλάβει τί σημαίνει Κωνσταντινούπολη, Αγία Σοφία, Ορθοδοξία, αν η μνήμη του είχε περισσότερο χώρο για να χωρέσει και κάτι άλλο έκτος από τον Λένιν και τον Ζαχαρώδη, θα είχε αποφύγει να επισκεφθεί, ειδικά τώρα, την Πόλη και να συναντηθεί με τον Ερντογάν…
Και θα είχε αποφύγει το ξέπνοο και αδιάφορο πέρασμά του από την Άγια Σοφία, συνοδευόμενος από τους προκλητικούς ακολούθους της ισλαμοφασιστικής εξουσίας…
Αλλά, τότε, δεν θα ήταν ο Τσίπρας που όλοι γνωρίζουμε.
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
