Προκαλεί εντύπωση του γιου μου που δεν περνώ τα κείμενά μου, χειρίζοντας τον κομπιούτερά του, παρά να επιμένω να τα γράφω παραδοσιακά με μπικ και πένα.
Με ειρωνεύεται, ότι αντικαθιστώ, τρόπον τινά, το αυτοκίνητο με άλογο και το τηλέφωνο με τους ινδιάνικους καπνούς από φωτιά.
Αγοράζω τακτικά εφημερίδες και άλλα που με ενδιαφέρουν περιοδικά και έντυπα.
Είμαι παραδοσιακός, σχεδόν Νεάντερνταλ.
Δεν ξέρω κομπιούτερ, φαξ, και άλλα ηλεκτρονικά ταχείας γραφής και μεταβίβασης.
Όταν επισκέπτομαι γραφεία φίλων που χρησιμοποιούν το Δίκτυο για επαγγελματικούς λόγους, αισθάνομαι σαν να είμαι σε μια ξένη χώρα εκεί μέσα, σαν να μιλούν μια γλώσσα που δεν την καταλαβαίνω.
Όχι μωρέ, θέλω πένα, μπικ, μολύβι και χαρτί, θέλω να γράφω και να μυρίζω μελάνι.
Εξάλλου, τα πρώτα και απίθανα σατιρικά κείμενα γράφηκαν στα παλιά χρόνια με τεμπεσίρι και κονδύλι πάνω σε στρατσόχαρτα.
Ένα διακεκριμένο ιδιωτικό σχολείο στην Αγγλία αποφάσισε να επαναφέρει την υποχρεωτική χρήση του κονδυλοφόρου από τους μαθητές εννέα ετών και άνω, βάζοντας στο περιθώριο τα στυλό, τους μαρκαδόρους και βέβαια, τα πλήκτρα των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Σκοπός του μέτρου είναι να μάθουν τα παιδιά και πάλι, να γράφουν όμορφα, με καλλιγραφικούς χαρακτήρες, σε μια εποχή που κυριαρχείται από το internet, τα e-mail και τα μηνύματα στα κινητά.
Αν και το φαινόμενο αυτό δεν έχει έλθει ακόμη στην Ελλάδα, έρευνα που έγινε στο εξωτερικό έδειξε ότι πάνω από 80% των μαθητών ξέρουν να γράφουν μόνο με κεφαλαία.
Και οι δάσκαλοί τους δεν έχουν απαιτήσεις από αυτούς αφού υπάρχει το κομπιούτερ.
Την ίδια ώρα σε πολλές ξένες χώρες περιέργως, οι πένες βρίσκονται σε άνθηση.
Τόσο οι φθηνές που κοστίζουν λίγα ευρώ, όσο και τα ακριβά μοντέλα.
Γράφω πάντα την πρώτη έκδοση των βιβλίων μου, με πένα που παίρνει πλαστική μελανοθήκη δήλωσε πρόσφατα ο Τζον Λε Καρρέ ο καλύτερος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων, ισχυριζόμενος ότι η πένα έχει τη σωστή ταχύτητα για δημιουργική σκέψη.
Το κομπιούτερ όπως και άλλα ηλεκτρονικά γραφής, τρέχουν πολύ γρήγορα, βιαστικά γρήγορα από τη σκέψη μου.
Το γράψιμο με στυλό, πένα και μολύβι είναι μια άσκηση λέει ένας Ιταλός συγγραφέας.
Τα πολλά και φριχτά ορθογραφικά λάθη που συναντούν οι Έλληνες Καθηγητές στα γραπτά των μαθητών ενός Λυκείου, συνδέονται με την ελλιπή χρήση κονδυλοφόρου.
Ασφαλώς ο ηλεκτρονικός υπολογιστής αποτελεί μια πραγματικότητα. Αυτό όμως δεν πρέπει να αποκλείει το γράψιμο με το χέρι.
Ένα παιδί που μαθαίνει να χρησιμοποιεί το τετράδιο και το στυλό ή την πένα, απορροφά πιο εύκολα τη γνώση.
Όταν λαμβάνω γιορταστική κάρτα των Χριστουγέννων από τον φίλο μου Κόλουρα από την Αθήνα, οι ευχές του γραμμένες με στυλό και πλάγια πεζή γραφή, ασχέτως ότι τα φωνήεντά του είναι άτσαλα μεγάλα που μοιάζουν σαν Ρώσικες τραγιάσκες, είναι γοητευτικές, οι ευχές με τις καλλιτεχνικές ουρές στις λέξεις.
Αυτά δεν κάνουν τα ηλεκτρονικά. Νομίζω;
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
