Γράφει ο ΣΛΟΛ-ιαστής
Αν δεν υπήρχε η γλάστρα με τα ζουμπούλια στη βεράντα της απέναντι από το σπίτι μου, μονοκατοικίας, ομολογώ ότι το Πάσχα που έρχεται οσονούπω, θα το προσπερνούσα εντελώς αδιάφορα.
Όμως, ενθυμούμενος τις περσινές πασχαλιάτικες μέρες με τις προετοιμασίες της μεγάλης γιορτής από τη γυναίκα μου, με πήγε ακόμα πιο μπροστά από την αναπόληση.
Η αδυσώπητη ξεχασιά των τότε γιορταστικών ημερών, μου ήταν αδύνατη.
Γιατί θυμάμαι καλά, ότι ως και τα ΑΒΓΑ κατάφερε να γελοιοποιήσει.
Τα είχε κολλήσει απαστράπτουσες χαλκομανίες με μοντέρνα σχέδια και Εγγλέζικες ευχές.
– Την Ανάσταση της ξέκωλης τραγουδίστριας γιορτάζουμε; τη ρώτησα.
Μ’ αγνόησε.
Εν τω μεταξύ, στο τραπέζι της κουζίνας ξεκουραζότανε μια φρικαλέα και άθλια αβγουλιέρα από γύψο, ακόμα πιο ανατριχιαστική από τις αβγουλιέρες που πουλάει τις μέρες του Πάσχα, ο πάγκος του γύφτου από την οδό Άβαντος, στη γωνία του Κουτσουμπίδη.
Μέσα λοιπόν, σ’ αυτό το φόντο υπήρχαν αραδιασμένα πάνω στο τραπέζι και αβγά βαμμένα ροζ, τυρκουάζ, χακί, φυστικί και άλλων ουρανίου τόξου χρωμάτων.
Τόλμησα πάλι να τη ρωτήσω:
– Να τα σπάσουμε από τώρα και να τα φάμε σιγά-σιγά, ρε γυναίκα, προτού τα δουν τίποτε γείτονες, συγγενείς και φίλοι και μας πάρουν με τ’ αβγά;
Μου φαίνεται ότι τα αβγά είναι έξαλλα μ’ αυτό που τους έκανες!
Με αγνόησε πάλι! Ή μάλλον αποφάσισε να με εκνευρίσει πιο πολύ ακόμα. Το θυμάμαι έντονα και σήμερα το «ΚΙΤΣ» που συμπλήρωσε με τα αβγά.
Γιατί δίπλα τους έβαλε ένα τσουρέκι έκτρωμα στα μάτια μου και στην παράδοση του εθίμου!
Τη διάβασα τη συνταγή που ακολούθησε για την παρασκευή του, γραμμένη στο χαρτί δίπλα στη φόρμα.
Ποιος ξέρει από πού την ξεσήκωσε.
Απαρτιζόταν: από ξεκούραση 24 ωρών κτυπητής ζύμης, γάλα, κρεμ μπρουλέ, καροτοχυμού και πορτοκαλιού, και άκουσον-άκουσον με μπόλικα ασιατικά μπαχαρικά εμποτισμένα με πίπερμαν και ουίσκι.
Η κρυσταλλωμένη καραμέλα θα έντυνε ολοκληρωτικά αυτό το ανωσούρμενο.
Αν έβαζε μέσα και βουλγάρικες κόκκινες καυτερές πιπεριές, θα είχαμε σίγουρα ένα νέο τύπου Φουρνέλου!!
Στο μεταξύ, εντελώς αδιάφορα και ξένοιαστα είχε βγει από το σπίτι για την αγορά. Νομίζω ότι ήξερα τι πάει να κάνει.
Ετοιμάζεται να μου δώσει τη χαριστική βολή, υποψιάστηκα. Και σ’ εμένα και στο Πάσχα.
Επέστρεψε και έτρεξε αμέσως να κρύψει κάτι προτού το δω.
– Τι αγόρασες; τη ρώτησα αφελώς.
– Τίποτε απάντησε, με λίγο δισταγμό.
– Κάτι λαμπάδες, απάντησε σε άλλη ερώτησή μου.
Πήρε λαμπάδες και για τους πιθανόν φιλοξενούμενους για την Ανάσταση, σκέφθηκα.
Γιατί, ποιος ξέρει;
Μπορεί ναρχότανε από την Αθήνα ο κολλητός φίλος ο Κουλούρας με τη γυναίκα του να κάνουμε μαζί Ανάσταση.
– Δεν με τις δείχνεις ρε γυναίκα να τις εκτιμήσω ότι έχουμε γούστο εμείς εδώ στην επαρχία.
– Στη Λαμπρή, μ’ απάντησε χαμογελώντας. Ψύλλοι μπήκανε στα αφτιά μου.
Έχει γούστο αναρωτήθηκα να αγόρασε λαμπάδες από εκείνες τις μοντέρνες με κρεμάμενα κομπολόγια και χάντρες, με καρφωμένες στο πλάϊ ροζ καρδούλες, πλαστικά αρνάκια, μινιατούρες και εκμαγείο στη βάση αυτοκόλλητα με τον Βαρραβά και τον Ιούδα καταντροπιασμένους στην απεικόνιση.
Ο Πλαστικός Εσταυρωμένος να κρέμεται στην κορυφή της λαμπάδας.
Τέτοιο ρεζιλίκι δεν θα το άντεχα.
Ευτυχώς, τις έκρυψα κάπου και έκανα τον ανήξερο τη μέρα της γιορτής.
Και ακόμα πιο καλά που δεν ήρθαν οι φιλοξενούμενοι.
Ο Σχολ-ιαστής
