Δεν υπάρχει περίπτωση να βρεθεί η Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ – Οι S-400 θα εγκατασταθούν σε κάποια φιλική προς την Άγκυρα Αραβική χώρα
Τόσες δεκαετίες σύμμαχοι με τους Τούρκους, οι περισσότεροι ΝΑΤΟϊκοί (αλλά πρωτίστως οι Αμερικανοί) έχουν εξοικειωθεί με την έννοια του ανατολίτικου παζαριού.
Μπορεί να μην έρχονται αντιμέτωποι με τους Τούρκους ανακαλούν στην μνήμη τους την μεθοδολογία τού παζαριού έχοντας διαμορφώσει και τον τρόπο αντιμετωπίσεώς της.
Από όλο το ΝΑΤΟ όμως, ίσως στην Ελλάδα να είμαστε οι μόνοι που δεν έχουμε χωνέψει τον τρόπο με τον όποιο συμπεριφέρονται και διεκδικούν οι Τούρκοι.
Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι επί δεκαετίες η τακτική μας διαμορφώνεται πάνω στην διακήρυξη, ότι δεν διεκδικούμε τίποτε αλλά και δεν παραχωρούμε τίποτε. Μέγα σφάλμα.
Όταν έχεις να κάνεις μια διαπραγμάτευσή πρέπει πάντα να διεκδικείς και μάλιστα εκ περισσού, ώστε να διαμορφώνεις τον χώρο που θα σου επιτρέψει να ελιχθείς ώστε στο τέλος να υποχωρήσεις παραιτούμενος διεκδικήσεων χωρίς να αναγκασθείς να υποχωρήσεις σε αυτά που δεν προτίθεσαι να παραχωρήσεις.
Και αν αυτό ισχύει σε μίαν απλή διαπραγμάτευση, πόσω μάλλον όταν η άλλη πλευρά είναι ο ανατολίτης κουτοπόνηρος Τούρκος, η ανερμάτιστη στάσις του όποιου τον καθιστά και επικίνδυνο συνομιλητή.
Τo χειρότερο είναι πώς όταν βλέπουμε μιά διαμάχη, έστω μιά προστριβή μεταξύ του ΝΑΤΟ και της Τουρκίας, βιαζόμαστε να βγάλουμε επιφανειακά συμπεράσματα με βασικό κριτήριο τους ευσεβείς μας πόθους, βάσει των οποίων νομίζουμε ότι θα προβλέψουμε την έκβαση διαφόρων καταστάσεων.
Αυτό συμβαίνει και σήμερα με την προστριβή Αμερικανών και Τούρκων αναφορικώς προς την προμήθεια, άφ’ ενός του μαχητικού F-35 και άφ’ ετέρου του συστήματος αεράμυνας μεγάλου βεληνεκούς S-400.
Με μεγάλη ευκολία ερμηνεύουμε τις προειδοποιήσεις τού αντιπροέδρου των ΗΠΑ Μάικ Πένς ως επικείμενη εκδίωξη της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Φυσικά και δεν είναι έτσι!
Οι Τούρκοι «τεντώνουν το σχοινί» στα άκρα για να έχουν περιθώρια αναδιπλώσεως.
Ο δε Μάικ Πένς, αρτίως ενημερωμένος από τις υπηρεσίες του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, προβαίνει σε επίδειξη αποφασιστικότατος έχοντας βεβαίως «πολλούς άσους στο μανίκι του». Πολλά δηλαδή εναλλακτικά σχέδια διαχειρίσεως της καταστάσεως.
Αυτό που πρέπει εμείς να έχουμε πάντα στο μυαλό μας είναι πώς οι ΗΠΑ δεν θα αποφασίσουν εύκολα να εκδιώξουν την χώρα με τον δεύτερο μεγαλύτερο στρατό στο ΝΑΤΟ, πόσω μάλλον όταν είναι δεδομένο πως την επομένη ήμερα η χώρα αυτή θα ευρεθεί στην αγκαλιά τής Ρωσίας.
Και τότε η Ευρώπη θα βρισκόταν αντιμέτωπη μέ έναν άξονα δυνάμεων απολυταρχίας μέ τον οποίο δεν είναι έτοιμη να συνδιαλλαγεί.
Πρέπει δε να θεωρούμε βέβαιον ότι μιά τέτοια κίνησις τών Αμερικανών, μιά εγκατάλειψης της Τουρκίας θα σήμαινε αφεύκτως και την εγκατάλειψη τής Ευρώπης με επάνοδο στον απομονωτισμό τού δόγματος Μονρόε.
Εφιαλτικό σενάριο για την Ευρώπη αλλά πολλαπλάσιος τραγικώτερο για την Ελλάδα, την όποια ή γεωγραφία έχει καταδικάσει να είναι ο προμαχών του δυτικού κόσμου.
Ασφαλώς και δεν θεωρούμε πιθανή μία τέτοια εξέλιξη. Την παραθέτουμε όμως προκειμένου να κλονίσουμε κάποιες απλουστευτικές «βεβαιότητες».
Η πραγματικότης είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ευρεθεί η Τουρκία έκτος ΝΑΤΟ, έστω και αν αυτό σημαίνει ότι εντέλει το σύστημα S-400 θα καταλήξει σε κάποια φιλική προς την Άγκυρα αραβική χώρα, είτε σε κάποια τουρκική βάση σε μια τέτοια χώρα.
Να θυμίσουμε ότι και η Κύπρος απέφυγε τις περίπλοκες που θα συνεπάγετο η απόκτηση του συστήματος S-300, στέλνοντάς το στην Ελλάδα.
Εν κατακλείδι οι ΗΠΑ θεωρούν την Ελλάδα και την Τουρκία σημαντικούς συμμάχους πού κατέχουν μια-διαφορετική ή κάθε χώρα- στρατηγική θέση.
Η Ελλάς κρατεί ένα «κλειδί» τού θαλάσσιου δρόμου τής Μεσογείου, το όποιο ελέγχεται από την Σούδα τής Κρήτης μέ το προστατευμένο λιμάνι και το αεροδρόμιό της. Ταυτοχρόνως, η χώρα μας είναι ή μοναδική πού μπορεί να παράσχει παντοειδή υποστήριξη σε όλη την Βαλκανική, η οποία την εποχή αυτή αποτελεί πεδίο ασκήσεως επιρροής τών δυτικών δυνάμεων.
Η Τουρκία από την άλλη πλευρά είναι ένας σημαντικός χερσαίος όγκος, ο οποίος εφάπτεται των πετρελαιοπαραγωγών περιοχών του Καυκάσου και της Μέσης Ανατολής, συνορεύει δε με το Ιράν και το Ιράκ.
Εκόστισε στους Αμερικανούς κατά τον τελευταίο «πόλεμο τού Κόλπου» το γεγονός ότι οι τεταμένες σχέσεις τους με το τουρκικό καθεστώς δεν τους επέτρεψε να χρησιμοποιήσουν το έδαφος της χώρας ως ορμητήριο για από βορρά επιθέσεις στο Ιράκ.
Παρ’ ότι δε δηλώνουν ότι αποσύρονται, δεν πρόκειται να αποσύρουν τα στρατεύματά τους από την περιοχή, τουλάχιστον μέχρις ότου διευθετηθεί η συριακή κρίσις. Η Τουρκία λοιπόν τους χρειάζεται.
Το μόνο-βέβαιο λοιπόν είναι ότι οι Αμερικανοί θα συνεχίσουν -στο ορατό μέλλον- την τακτική των ίσων αποστάσεων στην νοτιοανατολική Ευρώπη και την πρόσω Ασία.
Ευθ. Π. Πέτρου
