«Ώστε λοιπόν όποιος δεν είναι με τον Αυτοκράτορα, είναι εναντίον αυτού; – Ενοχλεί τους κρατούντες, ο δημόσιος έλεγχος – Δημοκρατία της …Διαφθοράς»
Αγαπητέ μου κ. Κονδύλη,
Σκέφτηκα να μη σας ενοχλήσω. Μετά όμως απ’ αυτά που άκουσα και στην «2η Ματιά» της Δευτέρας 26-05-2019 και την επόμενη για τη δυσαρέσκεια που προκαλούν οι απόψεις σας και οι αλήθειες που δε συμφέρουν σε πρόσωπα αρμόδια να διαχειρίζονται τη λαϊκή βούληση και εντολή, δεν μπορώ να μην συμπαρασταθώ με τις δικές σας απόψεις αλήθειες και θέσεις, αφού συνταυτίζονται με τα δικά μου πιστεύω και συμπίπτουν απόλυτα, έστω και αν ο καθένας από μας βρίσκεται στη μειοψηφία του ενός;
Ώστε λοιπόν όποιος δεν είναι με τον αυτοκράτορα είναι εναντίον αυτού; Αυτό είναι το κατάντημα της δημοκρατίας. Στους ισχυρούς δεν επιτρέπεται η διάφορη άποψη δεν επιτρέπεται η κριτική, έστω και η καλόπιστη κριτική, ειδικότερα δε σε κρίσιμες στιγμές.
Θέλω να σας συγχαρώ ειλικρινά για δύο πράγματα: Πρώτον γιατί η ορθόδοξη πίστη σας στις σωστές απόψεις είναι αμετακίνητη και έκδηλη και δεύτερον γιατί αποθαρρύνατε τα παιδιά σας να ασχοληθούνε με την πολιτική, όπως το άκουσα από εσάς τον ίδιο.
Ο τρόπος με τον οποίον ασκείται σήμερα η πολιτική διεκδικεί μόνο την απαξίωση. Είχα την τύχη να γνωρίσω δύο σημαντικές νομικές μορφές αυτής της πόλης, τους αείμνηστους δικηγόρους Μαρινάκη και Κατσίκη.
Κανείς απ’ αυτούς τους κυρίους δεν ανεμείχθη στην πολιτική αν και ήταν άνθρωποι εγνωσμένου κύρους και με φρονίμους αρχές, διότι κανείς απ’ αυτούς δεν μπορούσε να περιέρχεται τη συνοικία του Άβαντα και να ζητά την ψήφο του Μουσταφά και της Εμινέ, προκειμένου να γίνει τρόφιμος του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Έχουμε δημοκρατία και στη δική μας δημοκρατία, όπως και στην αρχαιότητα κυριαρχεί η διαφθορά, μόνο που εδώ τώρα έχει προστεθεί και η διαστροφή.
Τώρα που ο καθένας, ακόμα και ανήλικος, μπορεί σήμερα να λέγεται Δημήτρης και αύριο να αυτοπροσδιορίζεται ως Μαρία, δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση επί τούτου, χάριν οικονομίας του χώρου.
Διαφθορά δεν είναι μόνο η κλοπή, η άλλη πρόκληση οικονομικής ζημίας για το σύνολο, αλλά σ’ αυτήν εντάσσονται και άλλα πολλά μεταξύ των οποίων είναι οι πλατωνικές υποσχέσεις, η αθέμιτη συναλλαγή, η συμμετοχή ατόμων με αξιόμεμπτο παρελθόν στη διαχείριση ζητημάτων του κοινού συμφέροντος και πολλά άλλα.
Το φαινόμενο αυτό είναι πανάρχαιο, αλλά τότε δεν είχαν όλοι το δικαίωμα της ψήφου, το είχαν μόνον εκείνοι που πλήρωναν φόρο.
Διά το φαινόμενο αυτό μιλάει πρώτος ο Ηρόδοτος και λέγει: «Δήμου τε αν άρχοντος αδύνατα μη ου κακότητα εγγίγνεσθαι. Κακότητος τοίνυν εγγιγνομένης ες τα κοινά έχθεα μεν ουκ εγίνεται τοίσι κακοίσι φιλίαι δε ισχυραί οι γαρ κακούντες τα κοινά συγκύψαντες ποιένσι».
Δηλαδή, όταν ο λαός έχει την πολιτική δύναμη είναι αδύνατο να μην αναπτυχθεί η διαφθορά και όταν η διαφθορά εισέλθει στη διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, δημιουργούνται μεταξύ των κακών όχι έχθρες, αλλά ισχυρές φιλίες, επειδή όσοι ζημιώνουν το κοινό συμφέρον, το κάνουν συνωμοτούντες μεταξύ τους – συγκύψαντες ποιεύσι –.
Συνεπώς, άνθρωποι σοβαροί και έντιμοι και μη προτιθέμενοι να συμπράξουν στη διαχείριση του κοινού συμφέροντος κατ’ αυτόν τον τρόπο, δεν αναμειγνύονται στην πολιτική και δεν το κάνουν επειδή τάχα φοβούνται την απόρριψη, αλλά γιατί δε θέλουν να πορεύονται κατά τρόπον ασύμβατο με τη συνείδησή τους. Τι δεν καταλαβαίνουν όσοι σήμερα είναι ισχυροί και αύριο αποδιοπομπαίοι;
Ως προς το δικαίωμα δε ελέγχου των προσώπων που ασκούνε εξουσία, ασφαλώς και ασυζητητί ο τύπος πρέπει να παρακολουθεί, να ελέγχει και να ενημερώνει το κοινό για τις πράξεις των δημοσίων ανδρών, είτε αυτές διεκδικούν επαίνους και περγαμηνές, είτε είναι ασύμβατες με το δίκαιο, την ηθική και το κοινό συμφέρον.
Πολύς θόρυβος γίνεται και ως προς το αν η κυβέρνηση αυτή έχει δικαίωμα να διορίσει την ηγεσία των δικαστών του Αρείου Πάγου, όταν έχει παραιτηθεί και λειτουργεί ως οιονεί υπηρεσιακή κυβέρνηση.
Σύμφωνα με τις γενικές αρχές του Δικαίου, κάθε δικαίωμα που ασκείται κατά κατάχρηση, παύει να είναι δικαίωμα και δε χρειάζονται ούτε νομικές γνώσεις, ούτε σοφιστικά τερτίπια για να δικαιολογήσουν την εφαρμογή του νόμου ως προς τούτο.
Δεν μπορεί παραδείγματος χάριν ο Νομάρχης που δικαιούται να μετακινήσει κάποιον δημόσιο υπάλληλο, να μετακινήσει τον μοναδικό χειρούργο του Νοσοκομείου και να πεθαίνουν ασθενείς στους διαδρόμους. Πώς θα δικαιολογήσει μια τέτοια πράξη επειδή ο νόμος λέγει πως ο Νομάρχης μπορεί να αποσπά τον υπάλληλο;
Το δικαίωμα αυτό γίνεται ποινικό αδίκημα και λέγεται κατάχρηση εξουσίας ή παράβαση καθήκοντος. Το ζήτημα δεν είναι τι θέλει η κυβέρνηση ή τι θέλει η αντιπολίτευση, αλλά τι είναι εκείνο που βρίσκεται σε σχέση αρμονίας με την λαϊκή βούληση.
Κατήργησαν τους Δήμους Φερών και Τριγώνου και δυστυχώς το έκαμαν με πρόσωπα που είχαν αυτήν την κυβερνητική αρμοδιότητα και κανείς δεν είχε το ανάστημα και το σθένος να αντισταθεί ή να παραιτηθεί από πατριωτική ευαισθησία.
Ώστε λοιπόν ο Δήμος Κερκύρας μπορεί να κομματιαστεί σε τρεις δήμους για να βγάλει και το κόμμα που κυβερνά κάποιον δήμαρχο. Να επανασυσταθούν αυτοί οι δήμοι, κανείς από τους υποψήφιους δημάρχους ή περιφερειάρχες δεν άκουσα να λέει κουβέντα.
Κατόρθωσαν με την πολιτική τους να συγκροτηθεί τουρκικό κόμμα στη Θράκη και οι εκπρόσωποί του με θρασύτητα να ισχυρίζονται και να επαίρονται προκλητικά πως είναι Τούρκοι και φαίνεται πως αυτή η κυβέρνηση στο πρόγραμμά της έχει τη δημογραφική εξόντωση του πληθυσμού της Θράκης, όπως είχε και την υπογραφή της συμφωνίας των Πρεσπών, για την οποία ουδέ απλή υπόνοια ή υποψία είχε.
Το 2015, όταν είχε την περίοδο του γάμου και του μέλιτος με τον κύριο εκείνον που φωνασκούσε ως άλλος βικτωριανός ιεροκήρυκας. Οι Μπολσεβίκοι δεν είναι αντίπαλος με τον οποίο μπορείς να διασταυρώσεις ιπποτικά ξίφη, γιατί και πιστεύουν και εφαρμόζουν την θεωρία του Ετεοκλή: «Είπερ γαρ αδικείν χρη τυραννίδος περί κάλλιστον αδικείν», δηλαδή, αν πρέπει να αδικεί κανείς είναι ωραία η αδικία για την εξουσία.
Ακούω συνήθως πολύ κορυφαίοι να μιλούν και προσπαθώ να βγάλω κάποιο συμπέρασμα, αλλά ακούω μόνο ακατανοήτως ασυνάρτητα και αυτό που θυμίζει κάτι που είδα σ’ ένα αρχαίο κείμενο:
Ο Ευριπίδης θαύμαζε τον Ηράκλειτο και κάποτε έδωσε στον Σωκράτη ένα βιβλίο του Ηράκλειτου. Μετά από λίγο, τον ρώτησε τον Σωκράτη πώς του φάνηκε το βιβλίο και ο Σωκράτης απάντησε: «Α, μεν συνήκα γενναία οίμαι δε και α μη συνήκα», δηλαδή, όσα κατενόησα ήταν σπουδαία, υποθέτω και όσα δεν κατενόησα.
Οφείλω τώρα, κύριε Κονδύλη, να σας ευχαριστήσω για τον χρόνο σας και την ανοχή σας και να σας διαβεβαιώσω για την απεριόριστη εκτίμησή μου.
Βασίλειος Ζέρβας
Πρ. Διευθυντής Κοινωνικών Υπηρεσιών Έβρου
