Τα μέλη της νέας Κυβερνήσεως ορκίσθηκαν με θρησκευτικό όρκο, φορούσαν σιδερωμένα κουστούμια και γραβάτα, ως Δημόσια πρόσωπα, που πρέπει να αποτελούν πρότυπο
Η αλλαγή ήταν εμφανής σε όλα τα επίπεδα μετά το πέρας των εκλογών.
Καταρχάς η νέα κυβέρνηση αποτελείται από καλοντυμένους και κομψούς ανθρώπους, που έχουν μία σοβαρότητα και έχουν διαγράψει μία αξιόλογη πορεία στη ζωή τους.
Δεν φοράνε λαχούρια, σαγιονάρες, σακίδια και άλλα παρδαλά, δεν έχουν ως παράσημο στο βιογραφικό τους ότι συμμετείχαν σε κινήματα και περπάτησαν στη Γένοβα, δεν «αποφοίτησαν» από την κατάληψη των Εξαρχείων και δεν πιστεύουν ότι η αριστεία είναι ρετσινιά.
Μάλλον το αντίθετο.
Ορκίστηκαν με θρησκευτικό όρκο, δεν φορούσαν αθλητικά στην ορκωμοσία, δεν ήταν ντυμένοι σαν εισπράκτορες σε λεωφορείο τη δεκαετία του ’50, φορούσαν γραβάτα και τα σακάκια ήταν σιδερωμένα και στο σωστό νούμερο. Με μια λέξη, η νέα κυβέρνηση ήταν ευπρεπής.
Χαιρόμαστε ως πολίτες για τα αυτονόητα, γιατί δυστυχώς τόσα χρόνια με το παρεάκι της πενθήμερης σε νέες περιπέτειες ξεχάσαμε την κανονικότητα, ξεχάσαμε τους αστικούς τρόπους.
Ξεχάσαμε πώς είθισται να παρουσιάζεται μία κυβέρνηση. «Είναι τόσο σημαντικά το ενδυματολογικό και η ανάλογη δημόσια συμπεριφορά;» αναρωτιούνται κάποιοι.
Ναι, είναι, γιατί αποτελεί ένδειξη σεβασμού στον θεσμό που εκπροσωπείς και στον πολίτη που εκπροσωπείς.
Οι «επαναστάτες» χωρίς αιτία της προηγούμενης κυβέρνησης θεωρούσαν ότι το να εμφανίζονται άνευ γραβάτας δεν ήταν γελοίο, αλλά επαναστατικό.
Θεωρούσαν ότι οι Ευρωπαίοι αξιωματούχοι θα πάρουν στα σοβαρά έναν υπουργό Οικονομικών που εμφανίζεται με τσαλακωμένα, φαρδιά σακάκια και σακίδιο σε συσκέψεις λες και είναι τουρίστας.
Θεωρούσαν ότι μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου μπορούμε να τρώμε, να καθαρίζουμε φασολάκια, μπορούμε να απλώνουμε τα πόδια μας στους καναπέδες και στις καρέκλες της Βουλής, μπορούμε να μετατρέπουμε το Μαξίμου σε bistrot και να κάνουμε ένα παρτάκι, όπου ο Ζουράρις θα παίζει πιάνο και το παρεάκι θα τραγουδά επαναστατικά τραγούδια.
Μ ε τι μυαλό μπορείς να κυβερνήσεις μία χώρα, όταν ανάγεις τη γραβάτα σε επαναστατικό σύμβολο και όταν η φαιά σου ουσία εξαντλείται στην επικοινωνιακή διαχείριση τέτοιου είδους συμβολισμών; Οι πολιτικοί είναι δημόσια πρόσωπα. Και ως δημόσια πρόσωπα αποτελούν πρότυπο.
Το ποια πρότυπα ήθελε να περάσει η αριστερή κυβέρνηση και ποια πρότυπα θέλει να περάσει αυτή η κυβέρνηση είναι, νομίζω, πασιφανές.
Κανείς δεν γνωρίζει και δεν μπορεί να προδικάσει τι θα γίνει στο μέλλον. Οι ενδείξεις ωστόσο που έχουμε τις πρώτες ημέρες μάς κάνουν σαφώς πιο αισιόδοξους.
Χάσαμε τεσσεράμισι χρόνια σε αυτή τη χώρα. Τα τεσσεράμισι αυτά χρόνια δεν μείναμε στάσιμοι. Πήγαμε πίσω.
Ηρθε ο καιρός να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο.
Ποτέ πια αριστερά..
Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών
του Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
