Η μία επιλογή έχει βάθρο την στασιμότητα – Η άλλη επιλογή θέλει την ανασυγκρότηση της χώρας – Το σκάφος που λέγεται «Ελλάδα» δεν θέλει πολύ για να βυθισθεί ολοκληρωτικά – Διαλέγουμε λοιπόν για το μέλλον μας
Θεωρητικά, μπροστά στην κάλπη της 7ης Ιουλίου, ο κάθε ψηφοφόρος έχει δύο επιλογές εκ διαμέτρου αντίθετες. Η μία επιλογή είναι αυτή που προτιμά την στασιμότητα της σημερινής πραγματικότητας, όπως αυτή εκδηλώνεται ποικιλοτρόπως:
με την αποτελμάτωση της οικονομίας, την παρατεινόμενη επενδυτική ανομβρία, την διαρκώς αυξανόμενη φυγή νέων και ικανών ανθρώπων προς την αλλοδαπή, την απέχθεια προς την επιχειρηματικότητα, την αναχρονιστική γραφειοκρατία, την υπονόμευση των θεσμών, την περιφρόνηση τής νομιμότητας, τις δυσλειτουργίες και τα αδιέξοδα στην Παιδεία, την Υγεία και την Δικαιοσύνη, την απελευθέρωση βαρυποινιτών εγκληματιών και τρομοκρατών, την έλλειψη δημόσιας ασφάλειας, την μετατροπή του πανεπιστημιακού ασύλου σε ορμητήριο εμπορίου ναρκωτικών, αχαλίνωτης βίας και ξεδιάντροπης αλητείας τους επικίνδυνους χειρισμούς στα εθνικά μας θέματα, με το βάρος της επαίσχυντης Συμφωνίας των Πρεσπών να αποτελεί το επίφοβο «οδηγό» για περαιτέρω εθνικές «ήττες», την λαθρομετανάστευση και την απόλυτη απάθεια μπροστά στο πιεστικό δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Αυτή η «επιλογή» δεν μπορεί, πλέον, να συγκινεί παρά μόνον τους ιδεοληπτικούς οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ, τους διεστραμμένους φορείς ψυχοκαταναγκαστικών φαντασιώσεων και τους βολεμένους της αλαζονικής εξουσίας όπως την ευαγγελίζεται η κλαίουσα κάθε 5η Ιουλίου πρωθυπουργική σύντροφος και το απολαμβάνον τα προνόμιο της «πρώτη φορά» αριστεράς ακαλλιέργητο και αδίστακτο πρωθυπουργικό περιβάλλον, με γνώμονα την ασυδοσία, την αναλγησία και τον κυνισμό, που ο ίδιος ο Τσίπρας επιδεικνύει.
Μπορεί ακόμη να ελκύει κάποιους που εξακολουθούν να σκέπτονται μόνον τα στενά τους προσωπικά συμφέροντα ή να κουβαλούν στις αποσκευές τους κατάλοιπο οργής, αγανάκτησης και εκδίκησης, ξεπερασμένα από την εμπειρία της τραγικής διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Όλοι οι άλλοι, που προβληματίζονται ακόμη αν θα πρέπει να ξαναψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ ή να απόσχουν, ακόμη μία φορά, από τις εκλογές, ή, ακόμη χειρότερα, να δείξουν την «πρωτοτυπία» τους και τον «ανυπότακτο» χαρακτήρα τους ψηφίζοντας περιθωριακούς, γραφικούς ή «αντισυστημικούς» -κατά τον ισχύοντα «ευφυή» νεολογισμό- υποψηφίους, απλώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι το βυθιζόμενο σκάφος της χώρας δεν θέλει πολύ για να βυθιστεί ολοκληρωτικά και να καταστρέψει τελειωτικά την ζωή στις προοπτικές και τις ελπίδες όλων μας….
Πρώτιστο μέλημα, λοιπόν, όλων εκείνων που θεωρούμε ότι πρέπει να ανακόψουμε την πορεία προς την καταστροφή και να θέσουμε τις βάσεις για την ανασυγκρότηση και την επανεκκίνηση της Πατρίδας, είναι να προσπαθήσομε, τα λίγα εικοσιτετράωρα που απομένουν, να πείσου με όλους όσοι παραμένουν αναποφάσιστοι, αμφίβολοι και αρνητικοί ότι τα παιγνίδια μέ την φωτιά προκαλούν πυρκαγιές πού δύσκολα αντιμετωπίζονται και συνήθως καταστρέφουν…
Με αυτά τα δεδομένα, μία και μόνη είναι η επιλογή. Είναι η επιλογή που θέλει την Ελλάδα ισχυρή στην Ευρώπη, μέ δυναμισμό και προοπτική στην οικονομία της, μακριά από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του κρατισμού και το άγος της υπέρμετρης φορολογίας, με δημόσια ασφάλεια και σεβασμό στους θεσμούς, με την Παιδεία, την Υγεία και την Δικαιοσύνη να λειτουργούν γρήγορα και αποτελεσματικό προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας, με την νομιμότητα να κυριαρχεί και να διασφαλίζει την ελευθερία και την δημοκρατία της ελληνικής κοινωνίας και με τους νέους μας να αντιμετωπίζονται με ισότητα ευκαιριών και πολλαπλότητα επιλογών για να διαμορφώσουν το μέλλον τους.
Η προ εκλογική περίοδος απέδειξε ότι ο αδιόρθωτος και αλαζών Τσίπρας όχι μόνον δεν αισθάνεται την ανάγκη να προβληματιστεί από το ήθος και το ύφος της εξουσίας του, αλλά, αντιθέτως, με την προοπτική της ήττας ενώπιόν του, έχει γίνει ακόμη πιο επιθετικός, ακόμη πιο κυνικός, ακόμη πιο αδίστακτος στο ψέμα, στην περιφρόνηση των αντιπάλων του και στην αναμόχλευση της διχόνοιας και των παθών.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμεινε μακριά από αυτές τις μικρότητες και τις παθογένειες που υπονομεύουν, από μόνες τους, την μετεκλογική μας πολιτική ζωή.
Απέδειξε, με την σύνεση, την μετριοπάθεια του και τον ενωτικό και δημιουργικό του λόγο, ότι τον ενδιαφέρει μόνον η ανασυγκρότηση της χώρας, η διαμόρφωση αναπτυξιακής προοπτικής, η δημιουργία συνθηκών που θα επιτρέψουν στην χώρα και στην ελληνική κοινωνία να κερδίσει τον χαμένο χρόνο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η «πολιτεία» του είναι ήδη παρελθόν. Ας ακολουθήσουμε την προοπτική που ανοίγει δρόμους προς το μέλλον.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ισχυρή αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας είναι η μόνη επιλογή.
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
