Αυτή την στιγμή η Πολεμική Αεροπορία έχει περισσότερους Πιλότους απ’ όσους χρειάζεται – Έχουμε μείνει χωρίς Αεροπλάνα – Αφήσαμε χωρίς αναβάθμιση τα MIRAGE 2000, για εκσυγχρονισμό …μεταφορικών Αεροπλάνων
Λόγω των σχετικών δημοσιευμάτων που εμφανίστηκαν πρόσφατα για το θέμα της αποχώρησης Ιπταμένων από τις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας και επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα είναι αρκετά ευαίσθητο ώστε να αφήνονται περιθώρια για τη δημιουργία λανθασμένων εντυπώσεων και την εξαγωγή λανθασμένων συμπερασμάτων, παραθέτουμε και τη δική μας άποψη.
Το πρώτο πράγμα που θέλουμε να επισημάνουμε είναι ότι πρέπει πάντα να βλέπουμε το δάσος και να μην εστιάζουμε στο δέντρο… Τι εννοούμε με αυτό; Μα φυσικά ότι καμία εξέλιξη δεν προκύπτει έτσι. Από μόνη της. Χωρίς να έχουν προϋπάρξει δηλαδή οι προϋποθέσεις που θα την δημιουργήσουν ή θα την προκαλέσουν. Εξηγούμαστε…
Οι παραιτήσεις ιπταμένων από τις τάξεις της Πολεμικής Αεροπορίας, είναι αποτέλεσμα της σταδιακής συρρίκνωσης όχι μόνο του στόλου των μαχητικών της, αλλά του συνόλου των ιπτάμενων μέσων της (μεταφορικών και εκπαιδευτικών αεροσκαφών και φυσικά και ελικοπτέρων).
Με άλλα λόγια η Πολεμική Αεροπορία έχει δυστυχώς βρεθεί τα τελευταία χρόνια με περισσότερους Ιπταμένους από αυτούς που πραγματικά χρειάζεται!
Σκεφθείτε ότι μόλις πριν από πέντε χρόνια (2014), διέθετε εφτά Μοίρες F-16 (330, 335, 337, 340, 341, 343 και 347), δύο Μοίρες Mirage 2000 (331 και 332) μία ενισχυμένη Μοίρα A-7E/TA-7C (336) με 40 περίπου αεροσκάφη, δύο Μοίρες εξοπλισμένες με F-4E AUP (338 και 339) και μία Μοίρα με RF-4E (348 ΜΤΑ).
Από τον Οκτώβριο του 2014 λοιπόν μέχρι σήμερα αποσύρθηκε ένας μεγάλος αριθμός μαχητικών αεροσκαφών, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζονται και ζητήματα διαθεσιμότητας των τύπων που παραμένουν σε υπηρεσία. Δηλαδή από τη μία αποσύρθηκαν περισσότερα από 40 A-7E/TA-7C ακολουθούμενα από 15 τουλάχιστον RF-4E και ισάριθμα F-4E AUP. Μιλάμε για 70 τουλάχιστον αεροσκάφη.
Η συγχώνευση των 338 και 339 Μοιρών στο τέλος του 2017, επιβλήθηκε από το γεγονός ότι τα F-4E AUP που πηγαίνουν στην ΕΑΒ για γενική επιθεώρηση και εργασίες βαριάς συντήρησης… δεν γυρίζουν πίσω, για τον πολύ απλό λόγο ότι είναι ασύμφορη οικονομικά η διαδικασία αυτή, αλλά και η αξιοποίηση ενός τόσο παλιού και καυσιμοβόρου μαχητικού.
Και εδώ είναι που πρέπει να γυρίσουμε στο παρελθόν για να δούμε το αίτιο αυτής της εξέλιξης. Η Πολεμική Αεροπορία, ή μάλλον η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, το 1998 αποφάσισε τον εκσυγχρονισμό 36 τέτοιων μαχητικών. Μαχητικά τα οποία είχαν ήδη 25 χρόνια επιχειρησιακής ζωής στο ενεργητικό τους.
Το πραγματικό πρόβλημα όμως δεν ήταν αυτό. Ή μόνο αυτό… Ο συγκεκριμένος τύπου είχε αποσυρθεί αρκετά χρόνια πριν από την αμερικανική Αεροπορία (USAF) που εκτός από μεγαλύτερος χρήστης του ήταν και ο κύριος προμηθευτής ανταλλακτικών σε παγκόσμια κλίμακα.
Το F-4E εκείνη την περίοδο παρέμενε σε υπηρεσία μόνο στη γερμανική Αεροπορία, η οποία είχε προβεί σε μία μικρότερης έκτασης αναβάθμιση, στην τουρκική, την ιαπωνική και τη νοτιοκορεατική, που τα απέσυρε στις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Παρόλα αυτά λοιπόν, αποφασίστηκε από την ελληνική πλευρά, τότε, ο εκσυγχρονισμός αυτός με βάση κυρίως “πολιτικά κριτήρια”. Ποια ήταν αυτά; Πολύ απλά το ότι έπρεπε να δοθεί ένα πρόγραμμα της Πολεμικής Αεροπορίας και στους Γερμανούς.
Το Βερολίνο πίεζε ασφυκτικά την Ελλάδα για την αγορά του Eurofighter-Typhoon (σ.σ. με τη γνωστή “αποτελεσματικότητα”, αφού κατάντησε ανάκδοτο το πως είναι δυνατό με τόσες θετικές αποφάσεις ΚΥΣΕΑ να καταφέρνεις τελικά να μην πουλάς το μαχητικό).
Από την άλλη πλευρά και η ίδια η Πολεμική Αεροπορία ήθελε τον εκσυγχρονισμό των F-4E… Με αποτέλεσμα να επενδυθούν επιπρόσθετα σημαντικά κεφάλαια στην αναβάθμιση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των γηραιών RF-4E, τα οποία ουδέποτε έπιασαν τόπο. Και φυσικά έλειψαν από αλλού.
Όλα τα στοιχεία υποδείκνυαν ότι το καλύτερο που θα μπορούσε να γίνει από πλευράς κόστους – απόδοσης, θα ήταν η αγορά ατρακτιδίων φωτογραφικής αναγνώρισης για τα F-16 και η πιστοποίηση του γαλλικού ατρακτιδίου ELINT/SIGINT τύπου ASTAC στα Mirage 2000. Αντί αυτού τα τελευταία πιστοποιήθηκαν επάνω στα RF-4E για να χρησιμοποιηθούν για μία δεκαετία 2005-2015.
Αντί λοιπόν πολύτιμα κεφάλαια να αποδοθούν στον εκσυγχρονισμό του συνόλου των Mirage 2000E σε – 5Mk.2 και στην επαύξηση των επιχειρησιακών δυνατοτήτων των F-16 (νέα ατρακτίδια στοχοποίησης προς αντικατάσταση του LANTIRN και ατρακτίδια φωτοαναγνώρισης όπως το DB – 110 που αγοράστηκε αργότερα για τα Block 52+ Advanced), δαπανήθηκαν στα Phantom.
Δεν εξετάζουμε γιατί έγιναν τότε αυτές οι λανθασμένες επιλογές. Έχουν ειπωθεί πολλά, επιχειρησιακά και μη… Αυτό που μας απασχολεί τώρα, είναι ότι οι συνέπειές τους φαίνονται τα τελευταία χρόνια έντονα. Δηλαδή τις πληρώνουμε σήμερα. Αδρά.
Θέλετε και άλλη μία περίπτωση άσκοπης δαπάνης; Η Ελλάδα αποφάσισε τον εκσυγχρονισμό του συνόλου των μεταφορικών αεροπλάνων C–130H/B που διέθετε, στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Δαπάνησε ένα μεγάλο ποσό για το σκοπό αυτό, το οποίο και δεν απόσβεσε ποτέ!
Εκσυγχρονίστηκαν δηλαδή 15 αεροσκάφη και σήμερα (ή μάλλον εδώ και αρκετά χρόνια…) δεν αξιοποιούνται ούτε τα πέντε από αυτά. Τα κονδύλια που θα απαιτούσε ο εκσυγχρονισμός 10 μονάδων και όχι 15 θα ήταν σημαντικά μικρότερα και το υπόλοιπό θα μπορούσε να αποδοθεί κάπου αλλού.
Που; Στην υποστήριξη των αεροπλάνων του τύπου ή των C-27J, που επίσης πάσχουν από περιορισμένη διαθεσιμότητα. Είναι απλό… Αν πετούσαν περισσότερα από τα αεροπλάνα των δύο αυτών τύπων, θα χρειάζονταν και περισσότεροι ιπτάμενοι!
Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τα μεταφορικά όπως αντιλαμβάνεστε. Ισχύει και για τα εκπαιδευτικά και για τα πυροσβεστικά και τα ελικόπτερα έρευνας και διάσωσης. Τόσο απλά είναι τα πράγματα… Αυτοί είναι οι πραγματικοί λόγοι (και υπάρχει πλήθος πρόσθετων παραδειγμάτων που τους επιβεβαιώνουν) για τους οποίους έχουμε παραιτήσεις ιπταμένων.
Καμία σχέση με αυτά που συμβαίνουν στην Τουρκική Αεροπορία… Μη μπερδευόμαστε. Θα μας επιτρέψετε επομένως να διαφωνήσουμε – για άλλη μία φορά – με την άποψη ότι την ευθύνη της αποχώρησης ιπταμένων από την Πολεμική Αεροπορία φέρει ο Α/ΓΕΕΘΑ και πρώην Α/ΓΕΑ, πτέραρχος Χριστοδούλου.
Δεν έχει βάση κάτι τέτοιο. Η δαιμονοποίηση προσώπων σε έναν χώρο που βρίθει από όλες τις γνωστές νεοελληνικές παθογένειες, όπως κάθε τομέας της ελληνικής κοινωνίας, καταλήγει να γίνεται φαιδρή, ενώ ορισμένοι θα υποστήριζαν πως αναδύει και ιδιοτέλεια.
Εάν είναι να ξεκινήσουμε αρθρογραφία με εύπεπτο και καταγγελτικό λόγο, θα πρέπει να θυμόμαστε πως αυτό είναι ό,τι το πιο βολικό για έναν δημοσιογράφο. Συγκαλύπτοντας έτσι όμως το ότι ο… «αναμάρτητος» ας ρίξει πρώτος την πέτρα του αναθέματος, ο αλάθητος ας βγει μπροστά να μας το πει.
Κι ας μην ξεχνούμε: Η πολύ θεωρητική συζήτηση συνήθως βολεύει τους κατά βάθος αγράμματους, αυτούς που η τακτική τους θυμίζει τους παππούδες ή άλλους αργόσχολους στα καφενεία, που λένε «κάνε με για μια μέρα πρωθυπουργό»!
Αυτά δεν διαμορφώνονται από τη μία ημέρα στην άλλη. Αυτό αποδεικνύουν τα γεγονότα που προαναφέραμε, αλλά και η κοινή λογική. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται και στοχοποιεί, χωρίς να το συνειδητοποιεί λέει και το αντίστροφο: Μόλις αλλάξει ο… κακός, όλα θα λυθούν.
Κι έρχεται ο επόμενος και άντε πάλι από την αρχή τις ίδιες συζητήσεις. Αν πρέπει επομένως κάτι να κρατήσουμε, είναι ότι θα πρέπει άμεσα να αλλάξουμε νοοτροπία και να εφαρμόσουμε πραγματική εξοπλιστική πολιτική σε συνδυασμό με ορθολογικό επιχειρησιακό σχεδιασμό. Με ορίζοντα 20 και 30 ετών, όχι αυριανό…
Πολύ σύντομα θα επανέλθουμε στο ίδιο θέμα με έμφαση στον στόλο των μαχητικών. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά σε παγκόσμιο επίπεδο και η Πολεμική Αεροπορία θα πρέπει χωρίς καθυστέρηση να προσαρμοστεί σε αυτά.
defence-point.gr
