Η πικρή «νίκη» από τον αποκλεισμό, έφερε αφύπνιση των πολιτών, στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νησιώτες
Όσα συνέβησαν καταμεσής του Αυγούστου αναφορικά με τη σύνδεση της Σαμοθράκης με την Αλεξανδρούπολη μάς υπενθύμισαν με θλιβερό τρόπο μερικές πολύ πικρές αλήθειες.
Οι περισσότεροι έχουμε την εντύπωση ότι η πατρίδα μας είναι νησιωτική χώρα μόνο τρεις μήνες τον χρόνο; Παχυλή άγνοια χαρακτηρίζει όσα γνωρίζουμε, ακριβέστερα αγνοούμε, για το τι σημαίνει να ζεις σε νησί, ακόμη και στα μεγαλύτερα από αυτά, τον υπόλοιπο χρόνο.
Όταν, λοιπόν, οι χαραυγές και τα δειλινά τελειώνουν, όταν οι παραθεριστές και οι εποχικοί επιχειρηματίες «τα μαζεύουν», όταν επιστρέφει η κανονική ζωή, τότε για τους νησιώτες αρχίζει η μεγάλη περιπέτεια της επικοινωνίας τους με την ηπειρωτική χώρα.
Δεν χρειάζεται περαιτέρω επιχειρηματολογία για ποιους και πόσο σημαντικούς λόγους το ζήτημα αυτό έπρεπε να κατέχει εδώ και δεκαετίες κορυφαία θέση στη χάραξη και την εφαρμογή εθνικής πολιτικής: από την εθνική ασφάλεια και την περίθαλψη των κατοίκων μέχρι την τροφοδοσία τους με απαραίτητα αγαθά και την εξασφάλιση συνθηκών ικανών να κρατήσουν αυτούς τους ακρίτες στη θέση τους.
Η δήλωση του υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας Γ. Πλακιωτάκη ότι «ο πυθμένας του λιμανιού της Καμαριώτισσας στη Σαμοθράκη δεν είχε καθαριστεί επί δεκαετίες», κάτι που επιβεβαίωσε δίνοντας τα ακριβή χρόνια (28!) ο περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας – Θράκης X. Μέτιος, δείχνει με δραματικό τρόπο πού ακριβώς βρισκόμαστε: ούτε στα στοιχειώδη…
Είναι άξιο μεγάλης απορίας πώς εξακολουθούν να στέκονται όρθια τα νησιά μας υπό το βάρος, εκτός της γειτονικής διαρκούς απειλής, ενός τρομερού συνδυασμού, ικανού να τα εξαφανίσει.
Πρώτη και καλύτερη, η κρατική αδιαφορία δεκαετιών.
Ουδέποτε συζητήσαμε σοβαρά, πολύ περισσότερο αποφασίσαμε, για τα θέματα της νησιωτικής πολιτικής.
Το κορυφαίο θέμα της, η εξασφάλιση της συγκοινωνίας όλο τον χρόνο, αντιμετωπίζεται ακόμη και σήμερα με ένα καθεστώς το οποίο διαχρονικά αποδεικνύει την ανεπάρκεια (sic) και τα όρια της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στην ακτοπλοΐα, ακόμη κι όταν είναι επιδοτούμενη ως άγονη γραμμή…
Η ανάπτυξή τους, κυρίως τουριστική, βασίστηκε κατεξοχήν στην ιδιωτική πρωτοβουλία, δίχως ούτε στοιχειώδη σχεδιασμό ούτε βεβαίως την εξασφάλιση των απαραίτητων υποδομών.
Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που κορυφαίοι προορισμοί μας διεθνώς αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλα προβλήματα δυσφήμησης, με άμεσο αντίκτυπο στις αφίξεις.
Την απουσία του κράτους συνέδραμε, δυστυχώς, και η νοοτροπία που καλλιέργησε το εύκολο καλοκαιρινό κέρδος στα νησιά, κυρίως στα πιο δημοφιλή από αυτά.
Ένας συνδυασμός κακώς εννοουμένου ατομισμού, που οδηγούσε στην καθολική αδιαφορία για οτιδήποτε κοινό, συγκάλυπτε επί μακρόν τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων που γεννήθηκαν και ζουν σ’ αυτούς τους τόπους και οι οποίοι δεν αποτελούν γι’ αυτούς μόνο χώρο άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας, αλλά τον τόπο της ζωής τους.
Σκόρπια ρεπορτάζ για μεταφορά ασθενών μέσα στο καταχείμωνο ή για ηρωικούς δασκάλους και μαθητές που παρελαύνουν μόνοι τους στις εθνικές επετείους δεν αρκούν για να ευαισθητοποιήσουν τους πολίτες μίας χώρας, οι οποίοι πιθανότατα έχουν επισκεφθεί πολλές φορές το Μουσείο του Λούβρου στο Παρίσι, αλλά ποτέ δεν ένιωσαν την ανάγκη να πάνε μέχρι τη Σαμοθράκη.
Από την άποψη αυτή, θεωρώ ότι η φετινή καλοκαιρινή περιπέτεια της ήταν μία μεγάλη, έστω και πικρή, νίκη της Σαμοθράκης, μπας και αφυπνίσει όλους μας για το τι ακριβώς παίζεται με την εξασφάλιση της συγκοινωνίας στα νησιά μας.
Γιώργος Κ. Στράτος
Δικηγόρος-δημοσιογράφος
