Γράφει ο ΣΧΟΛ-ιαστής
Αφορμή για το σημερινό κομμάτι είναι η περασμένη Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου, η έναρξη δηλαδή της Σχολικής περιόδου.
Οι μήνες μου γυρνούν πολύ πίσω, σχεδόν 70 χρόνια σε φλας-μπακ, τον καιρό της πρώτης αθωότητας.
Είναι περίεργο πόσο έντονα θυμάμαι τώρα τα πρώτα σχολικά βήματά μου, να ξεχωρίζω τόσο νωπά τα χρόνια εκείνα σαν παραμύθι παραμορφωμένο από μια αλόγιστη νοσταλγία.
Τόσα χρόνια πίσω να θυμάμαι τη σχολική έναρξη για παιδάκια ξέπνοα και ανέμελα που δεν ήξεραν τι τους περίμενε μέσα στο συντριπτικό για το μεταπολεμικό νεοελληνικό ήθος η εξαετία της δημοτικής εκπαίδευσης.
Στη δεκαετία 1950, η Αλεξ-πολη ήταν τότε μια μικρή συμμαζεμένη ιστορία, με έντονο κλίμα μικροαστικού καθωσπρεπισμού και διατηρούσε ακόμη τον ανέμελο χαρακτήρα της.
Είναι δυνατόν να μη φουντώνει η μνήμη μου στο απόλυτο όριο των αναμνήσεων όταν μας υποδέχθηκε τη χρονιά εκείνη για πρώτη φορά το 1ο Δημοτικό Σχολείο εκεί στην οδό Δολλόγγου, ένα μεγάλο διώροφο κτήριο μέσα σε απέραντο οικόπεδο.
Άντε πες της μνήμης γιατί με στέλνει εικόνες και τώρα ανεξίτηλες στην ανατομική λειτουργικότητα του Σχολείου, με το ημιυπόγειο που χρησίμευε για την παρασκευή βραστού με Αμερικάνικη σκόνη γάλακτος της βοήθειας σχεδίου ΜΑΡΣΑΛ για τα απολυμφατικά παιδιά της πατρίδας μας.
Δεν ξεχνιέται το δέος που με κατείχε μπαίνοντας σε τάξεις τεράστιες σε μήκος με τα ξύλινα πρασινωπά θρανία και το μετωπικό μαυροπίνακα.
Άντε να ξορκίσω τις αναμνήσεις τώρα μετά από 70 χρόνια και να αφεθώ στη πρωτόγνωρη σαστιμάρα που με την παιδική τρομάρα έβλεπα τους δασκάλους.
Που ξεχώρισε αμέσως το υποσυνείδητό μου, ποιους έβλεπα σαν καλούς αγγέλους και ποιους σαν δασκάλους-πιράνχας.
Άντε ξαναπές της μνήμης γιατί τόσο καθαρά με μεταβιβάζει τώρα που γράφω αυτό το κείμενο, καρέ-καρέ όπως τα κινηματογραφικά στιγμιότυπα στο σελιλοϊντ, τον πρώτο Αγιασμό με τον παπά-Νικόλα (γείτονας τότε ο καλός ιερέας).
Εμ το άλλο ξεκάθαρο που έρχεται να συμπληρώσει το πιο πάνω και είναι κτυπητό στην ενθύμηση, όταν μας βάλανε στη γραμμή σε τριάδες και εγώ από τρόμο και αφοβία παρατάχθηκα τελευταίος μη τυχόν με σηκώσει για μάθημα η δασκάλα από την πρώτη μέρα.
Τέτοια σύγχυση είχα. Ποτέ δεν μπορούσαν να καταλάβω το θάρρος μερικών παιδιών που σκουντιώτανε να μπουν στην πρώτη αράδα η να καθίσουν στα πρώτα θρανία.
Βρε κερατένια αλησμόνητη μνήμη γιατί με τόση γραφικότητα και παραστατικότητα αναπαριστανεις τώρα μπροστα στο χαρτί και το μολύβι μου το μοτίβο της πρώτης σχολικής χρονιάς με τους απρόσκλητους γονείς μας να παρευρίσκονται στο πλάι της παράταξής μας και να σταυροκοπιούνται κλαίγοντας.
Ακόμα και τώρα θυμάμαι με τρόμο που υπολάμβανα την σιδερένια περίφραξη του Σχολείου μου σαν περιορισμό προφανώς για να μη δραπετεύσουμε η για να μας επισημάνουν το υποχρεωτικό της μόρφωσης.
Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019 αγάντα Ρόμελ, πέρασε μπόλικος χρόνος πιο πολύ από 3/4 του αιώνα και συγκινούμαι ακόμα από την πρώτη σχολική χρονιά του 1950.
Άλλωστε δεν μεγαλώσαμε και τόσο αφού οι τότε αναμνήσεις είναι ο χρονικός εκδικητής του πανδαμάτορος χρόνου.
Και στο κάτω-κάτω νιώθουμε ακόμα παιδιά όταν τα θυμούμαστε.
Έτσι δεν είναι Γιαννάκη Ρακιτζή, Μάρω Βασιλειάδου, Μήτσο Δελχανίδη και Νίκη Τσιτάκη και άλλα τριφερούδια!!!
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
