Όταν μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, έφευγαν οι νέοι από το Φυλακτό για εξεύρεση εργασίας, σε Γερμανία, Βέλγιο κ.λπ.
Μετά τον τερματισμό του αδερφοκτόνου πολέμου από τα έτη 1946-1949 κυρίως των κατοίκων της υπαίθρου πάθανε μεγάλες καταστροφές στα σπίτια τους, στα ζώα τους, σε σχολεία εκκλησίες και προσφιλή των προσώπων και γενική επιστροφή τους από τα κεφαλοχώρια που εγκαταστάθηκαν επί τρία έτη έως τις αρχές του έτους 1950.
Αρχίζει η ζωή τους από το μηδέν.
Στο νομό Έβρου τα έτη 1956-1960 κατασκευάζονται προστατευτικά αναχώματα αντιπλημμυρικών έργων, επίσης και από τουρκικής πλευράς.
Ο πληθυσμός σε γεννήσεις αλλά και οι ακτήμονες ήθελαν τις δικές τους οικίες, η ανεργία αυξάνεται.
Η απόγνωση στους αγρότες, εργάτες γίνεται μεγαλύτερη, η φτωχεί πλήττει εκείνους που είχαν μικρούς γεωργικούς κλήρους.
Οι αναπτυσσόμενες χώρε δέχονται εργατικά χέρια από το τότε καθεστώς των ρκατών δυτική Γερμανία-Γαλλία-Βέλγιο-Ολλανδία-Ελβετία.
Η χώρα μας μαζί με άλλες δυο χώρες ρυθμίζεται με διμερείς συμφωνίες για την εισαγωγή Ελλήνων.
Από τα έτη 1958 έως και το 1959 μεμονωμένοι Έλληνες εργατικοί μετανάστες παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Από τα έτη 1960 ζητά από την Ελλάδα εργατικά χέρια η δυτική Γερμανία για να οικοδομήσει της καταστρεμμένη της βιομηχανία.
Οι γερμανικές νεοεπιχειρίσεις αποστέλνουν συμβόλαια στις κατά τόπους σε δυο πόλεις, Αθήνα και Θεσσαλονίκη, γερμανικές επιτροπές.
Τι γινόταν τότε, δώρο εκ θεού μας ήρθε όλους την εποχή εκείνη.
Επισκεπτόμασταν κατά δεκάδες κάθε μέρα τα τοπικά γραφεία εύρεσης εργασίας στην Αλεξανδρούπολη.
Με την εγγραφή μας οι άντρες πρώτα τακτοποιούσαν τις στρατιωτικές τους υποθέσεις από τα στρατολογικά γραφεία, μετά αίτηση διαβατηρίων σε ειδικά ιδιωτικά γραφεία και η νομαρχία σε σύντομο χρόνο μας τα παρέδιδε.
Έτσι, αφού αποχαιρετούσαμε τους γονείς μας νέοι και παντρεμένοι αλλά και ανδρόγυνα, παίρναμε την αμαξοστοιχία του τρένου και με κατεύθυνση τη Θεσσαλονίκη.
Εκεί επισκεπτόμαστε τα ελληνικά γραφεία ευρέσεως εργασίας στην οδό Δωδεκάνησου και μας έδιναν συμβόλαια να υπογράψουμε, άλλοι για τα υπόγεια ανθρακορυχεία Βελγίου, Γερμανίας και άλλοι για βιομηχανίες.
Μετά πηγαίναμε για γενική ιατρική εξέταση από Γερμανούς γιατρούς στην παραλία της Θεσσαλονίκης σε χώρο του Γερμανικού Γ ενικού Προξενείου.
Εκεί ομαδικά μας πήγαιναν σε εξέτασης, γυμνούς, όλοι μας, αυτό γινόταν και για τις γυναίκες.
Όσοι από μας ήμασταν υγιείς ενέκριναν τη μεταφορά μας για τη Γερμανία, ενώ τυχόν και χαλασμένα δόντια και άλλη παραμικρή ασθένεια μας έκοβαν και επιστρέφαμε με μεγάλη πίκρα στα χωριά μας.
Και την άλλη ημέρα μας έβαζαν σε μεγάλες αμαξοστοιχίες από το σταθμό του ΣΕΚ με προορισμό τον Πειραιά.
Από το σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά κατεβαίναμε όλοι πεζοί και στον παραλιακό πηγαίναμε στο λιμάνι όπου μας περίμενε το πλοίο με το όνομα ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ.
Μετά την αποβίβαση μας αποχαιρετήσαμε τον Πειραιά και πλώρη για το λιμάνι του Μπρίντιζι Ιταλίας.
Από το λιμάνι γινόταν η αποβίβαση μας στον κοντινό σιδηροδρομικό σταθμό του Μπριντισι.
Όλη τη νύχτα ταξιδεύαμε και το πρωί φτάσαμε στην (όμορφη πόλη της Βερώνας, εκεί είδαμε ηλεκτρικά τρένα, μεγάλο Σ. Σταθμός εκεί θυμηθήκαμε τη δραματική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας μόνη γνωστή μας πόλη από το διήγημα.
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας σε καλές επιβατικές Ταράτσες με θέρμανση λόγω ήταν 21 Οκτώβρη 1962. Μετά από πολύωρο ταξίδι μπήκαμε στα Αυστριακά σύνορα και πόλη μετά το σιδηροδρομικό σταθμό του SALZBURG.
Αναχωρούμε για τη δυτική τότε Γερμανία και τις απογευματινές ώρες μπήκαμε στο μεγαλοπρεπή σιδηροδρομικό σταθμό του MUΝCHEN Μονάχου.
Εκεί μας μετέφεραν όλους σε κοντινή αίθουσα και μας καλωσόρισαν, μας πρόσφεραν φαγητά και φρούτα, όπως μπανάνες που πολλοί μας δεν τις γνωρίζαμε.
Εκεί επιτροπές παραλαμβάνουν με κατάσταση όσους είχαν συνάψει συμβόλαια με τις εκεί κοντινές γερμανικές επιχειρήσεις και τους χώριζαν.
Οι υπόλοιποι πάλι ανεβήκαμε στην αμαξοστοιχία και συνεχίσαμε το ταξίδι για τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Φραγκφούρτης.
Τα χαράματα φτάσαμε εκεί μια ημέρα ομίχλης.
Μας χωρίζουνε όσους είχουμε συμβόλαια στην περιοχή Εσσης, εμείς συνεχίζουμε στην πόλη WALDECK-Βαλνδεκ, μας αποβιβάζουν, λίγοι ήμασταν άνδρες και γυναίκες, με ιδιωτικά αυτοκίνητα μας μεταφέρουν σε μικρό οικισμό BERHEIM-GIFLITZ και σε μια μεγάλη τριόροφη αρχοντική βίλα.
Έτσι μας κατατάσουν σε άτομα, γυναίκες ελεύθερες με γυναίκες, ανδρόγυνα ανά δυο σε μεγάλα δωμάτια.
Αφού μας έδωσαν τα απαραίτητα, κρεβάτια κουβέρτες τροφές, την άλλη μέρα μας πήραν όλους και μας έδειξαν τις εργασίες που θα κάναμε.
Ήταν μια μικρή επιχείρηση καινούριας κατασκευής παρκετών PARKET FABRIKF1.
Όλοι μας είχαμε ατομικές συμβάσεις για ένα χρόνο αποκλειστικά και μετά διασκορπιστήκαμε σε όλη τη δυτική Γερμανία και βρήκαμε καλύτερες εργασίες.
Καλό να έχει το γερμανικό έθνος που μας προσέλαβε στις εργασίες-του και αργότερα καλυτερεύσαμε τη διαβίωση της ζωής μας και τα οικονομικά μας.
Μετά εξελιχτήκαμε σε ενώσεις Ελλήνων, δημιουργήσαμε ορθόδοξους ναούς, κοινότητες, δημοτικά σχολεία, ποδοσφαιρικές ομάδες, εκδηλώσεις σε εθνικές μας γιορτές αλλά και χοροεσπερίδες με λαϊκή μουσική, πρόσκοποι το 1978.
Ήρθε ο καιρός στη δυτική Γερμανία να φτάσουμε τις 305.525 Έλληνες μεγάλοι και μικροί, αφού το έτος 1-1-1981 εισήλθε και η Ελλάς, στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Επίσης Έλληνες δημιουργούν τις δικές τους επιχειρήσεις σε όλους τους τομείς.
Από τα έτη 1977-78 γίνεται μεγάλη παλιννόστιση των Ελλήνων μεταναστών για την πατρίδα με ένα μικρό ή μεγάλο κομπόδεμα μάρκων.
Άλλοι εγκαταστάθηκαν στα χωριά τους και συνέχισαν το επάγγελμα του αγρότη, αφού μετέφεραν και τα γεννημένα παιδιά τους στη Γερμανία και έγιναν μεγάλη οικογένεια, άλλοι εγκαταστάθηκαν στις πόλεις μέχρι και σήμερα.
Έτσι η ύπαιθρος μαραζώνει, στα χωριά μας σήμερα ζούνε λίγες οικογένειες, ενήλικες, τα παιδιά μας μετακινήθηκαν στις πόλεις για να βρούνε εργασία.
π.χ. το Φυλαχτό το 1961 είχε μόνιμους κατοίκους 815 και σήμερα τους 300 έτος 2009 καθαροί Έλληνες και 12 μη Έλληνες.
Μετανάστευσαν από το Φυλαχτό σε στοιχεία που έχω ονομαστικώς, 311 στο εξωτερικό σε διάφορες χώρες.
Βασίλης Μιχαηλίδης
