Στο στέκι του Βασίλη
βρίσκονται εχθροί και φίλοι
για να πιούνε καφεδάκι
και μερακλίδικο ουζάκι.
Λόγια πίκρας και χαράς
με τους χτύπους της καρδιάς
η συζήτηση όλο ανάβει
και η γλώσσα κόβει ράβει.
Καθένας σταυρό κουβαλάει
και τον πόνο ξεγελάει
με τσιγάρο και ποτό
καταπίνει τον καημό.
Αχ, Βασίλη πόσα ακούς
απ΄ανθρώπους ταπεινούς
και μ΄ένα σου καλό λόγο
το βάρος παίρνεις απ΄τον ώμο.
Είθε να είναι η ζωή
ένα καφενείο όπου όλοι μαζί
με λόγια παρήγορα καρδιάς
τα βάσανά σου να ξεχνάς.
Τάνια Στεφάνου – Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη