Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία
να χάνεις την Πατρίδα σου, επειδή η κακία
έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού
και διαλύει ψυχή και νου.
Να κινδυνεύει η ζωή σου,
να χάνεις το παιδί σου,
να γίνεσαι έρμαιο των ποταπών
που έχουν εξευτελίσει κάθε τι το ιερόν.
Να αναγκάζεσαι, να αναζητάς καταφύγιο
σε άλλη γη είναι μαρτύριο
να αφήνεις κάθε αξία απ΄το παρελθόν
επειδή κάποιοι είναι δούλοι των παθών.
Την προσφυγιά δυστυχώς τη ζήσαμε
όταν διωγμένοι απ΄τη Μικρά Ασία γυρίσαμε
ζητώντας αποκούμπι στη Μητέρα Ελλάδα
και ανάψαμε στη Μεγαλόχαρη λαμπάδα.
Μήπως ήταν εύκολη η κατάσταση
όταν ψάχναμε την Ανάσταση;
Αργήσαμε αλλά απαγκιάσαμε,
μα την Πατρίδα που μας γέννησε δεν ξεχάσαμε.
Με την ελπίδα φάρο φωτεινό
συνοδοιπόρο της ζωής μας και οδηγό
εκεί ταξιδεύει ο νους μας και πετά
λεβέντικα με του αετού τα φτερά.
Τάνια Στεφάνου-Τσαβδάρη
Αλεξανδρούπολη