(2ονμέρος)
Του ΣΧΟΛ-ιαστή
Κάποτε λοιπόν, τον επιβλητικό λόφο που δέσποζε στο κέντρο της περιοχής, τον χρύσιζε ο Λύκειος Ορφέας, δικός μας θεός, με το πρώτο του πρωινό φως. Μετά, να ο Φαέθων, να ο Απόλλωνας και μερικοί άλλοι μπαγάσηδες υποθεοί, τάχα Θρακιώτικοι, κάνανε την περασιά τους, χάθηκαν πηγαίνοντας για φρέσκα και άφησαν στις θέσεις τους ένα κατάδικό μας άγιο που στα χρόνια τα μετέπειτα της Χριστιανοσύνης θα τον λέγανε Νικόλαο, γιατί το όνομα ήταν κοντινό με τη θάλασσα, τον γλαύκο και την μπουνάτσα που την έλουζε ο Θρακιώτικος ήλιος όταν είχε κέφια. Και πάνω στη κορυφή του λόφου, αργότερα θα κτίσουνε τον ναό του Αγίου Νικολάου, οι ντόπιοι ψαράδες από την Αίνο, Μάκρη και Μαρώνεια προερχόμενοι.
Θα ανεβαίνουνε ολημερίς ευλαβικά, πιστοί ξορκίζοντας τους Ολύμπιους και το σινάφι τους, θα τους σκορπίζανε επιμελώς και θα του ανάβανε με περίσσια φροντίδα τα καντήλια του.
Έτσι έχουν τα πράγματα και ας λένε κάτι ιστορικοί (ανιστόρητοι) ότι ο θεός Ορφέας δεν γεννήθηκε στη Θράκη αλλά στην αρχαία Λείβηθρα που τα τοπικά μυστηριακά μπουλούκια για τις τελετές, οι Λειβηθρίνες μούσες είχαν επικεφαλής για προπομπό τους τον Ορφέα που τον θεωρούσαν δικό τους γέννημα και θρέμμα.
Σφάλμα, μέγα σφάλμα ιστορικό.
Και να γιατί. Ο Πλούταρχος, αυθεντία στα ιστορικά γεγονότα του 7ου και του 6ου αιώνα π.Χ.
Τα περιγράφει χαρακτηριστικά.
Ας το αφηγηθούμε εμείς (η στήλη βέβαια) με το γνωστό της πικάντικο τρόπο.
Ξύπνησε, λοιπόν, ένα νερόβραστο ανοιξιάτικο πρωινό, τσιμπλιάρης ακόμα ο Πλούταρχος ύστερα από ένα ανήσυχο βραδινό ύπνο, κατέβηκε νωχελικά και βαριεστημένα από το δερμάτινο ανάκλιντρό του, άφησε μερικές εντερικές εξατμίσεις και έξυσε το μούσι του.
Τότε, στον καιρό του, δεν μπορούσες να είσαι σοφός άμα δεν είχες μούσι. Σήμερα στα δικά μας χρόνια, άμα έχεις μούσι, είσαι ή τουρίστας ή κοντραμπατζής ή είσαι μοντέρνος της καρπαζιάς.
Έξυσε, λοιπόν, με περίσσια ζωχάδα το μούσι του ο αρχαίος γάτος ιστορικός Πλούταρχος και διαπίστωσε ότι τα γένια του πιάσανε τσιμπούρια αφού όλο τον χειμώνα τα παραμελούσε χωρίς πλύσιμο και αλυσίβα. Πρέπει σύντομα, σκέφθηκε, να πάω στη κοντινή λανάρα να βγάλω τα κουκούτσια από το μούσι.
Έκατσε όμως πάραυτα στο νταμαρίσιο τραπέζι του και έγραφε:
Για τους μελλοντικούς ιστορικούς αναφέρω ρητώς ότι στη περιοχή της Σάλης ή αλλιώς Δρυς υπάρχει ξύλινο άγαλμα του θεού ΟΡΦΕΑ από κυπαρίσσι και ότι ο περί λόγος θεός πρέπει να γεννήθηκε στη περιοχή μεταξύ Αμφιτρίτης και Μάκρης. Πάντως το δηλώνω κατηγορηματικά ότι αυτός σ’ιγουρα έζησε, μεγαλούργησε ή και χάθηκε στα δάση του Δορίσκου.
(Δορίσκος, ο πιο αρχαίος οικισμός της Θράκης το λέει και η αρχαιολόγος Έφη-Πουλάκη-Παντερμαλή).
Έτσι, περίπου τ΄ανέφερε ο σοφός Πλούταρχος.
Τώρα, στα υπόψη, η περιοχή της Αρχιάς Σάλτις, σύμφωνα με τον Στράβωνα, βρισκόταν παραθαλάσσια, λίγο πιο μακρυά από όπου χυνότανε το μεγάλο ποτάμι που ερχότανε από Βορρά. Δηλαδή ο σημερινός Έβρος.
Αυτά για να μπουν τα πράγματα σε μια τάξη.
Σαν μια παρένθεση, πολύ σύντομη.
Όσο, δηλαδή, κι αν το ιστορικό μέρος, είναι κομμάτι αχάριστο για μια άλλη Ελληνική περιοχή, που διεκδικεί κι αυτή το δικαίωμα να υποστηρίζει την πατρότητα του θεού Ορφέα, να την δώσουμε και μια μορφή αλήθεια, όσο αλήθεια μπορείς να βρεις μέσα στη μυθολογία.
Και για να τιμήσουμε, τον Πλούταρχο και τη μνήμη του, πρέπει να πούμε, ότι η ιστορική θεωρία του δεν ξεφεύγει και πολύ από την επιστημονική εξήγηση της κοσμογονίας.
Τέλος η παρένθεση και πάμε παρακάτω.
Η όλη φτιάξη λοιπόν έχει ως εξής.
Κατά τον Ισίοδο, στο τόπο αυτόν τον δικό μας, προϊστορικά δηλαδή, υπήρχε ο πρώτος, ο ένας Θρακιώτης άρχοντας που εξουσίαζε όλη την περιοχή. Μερακλής, επιβλητικός, αλαζόνας, αλλά και καρπερός κατά τ’ άλλα ο ερίφης.
όσο, τακτικά και κουνελίσια γένναγε η ερίτιμος συμβία του, ονόματι Θραγαία, τόσο δεν έβλεπε καλά τα πράγματα στην εξουσία.
Να σου λοιπόν, το ένα παιδί μετά το άλλο, όλα αγόρια, σπάνια κανένα κορίτσι κατά λάθος, μεγάλωναν με απαιτήσεις για τον θρόνο του μπαμπά και προσωρινά τη βγάζανε σουλατσάροντας στις παραλίες και στα Μπελ-Μιξ περιμένοντας την ευκαιρία.
Ο Θρακιώτης πατήρ, δε τα κυαλιάριζε καλά τα κόζια, καθημερινά ανήσυχος.
Γιατί όσοι έχουνε μια εξουσία ένα φοβούνται.
Μην έρθουνε τίποτε τσογλαναραίοι απόγονοι και την αρπάξουνε.
Και ο αρχηγός τα μυριζότανε αυτά.
Σκεφτότανε ολημερίς, μήπως τούτα τα σκατόπαιδά του, κάποτε θα τον κάνανε κανένα χουνέρι και θα τον ρίχνανε.
Αντί λοιπόν, σαν καλός μπαμπάς, να τους έπαιρνε σάμαλι και φουτμπόλια να ξεχνιούνται, μόλις γεννιόντουσαν τα έκλεινε σε μια στενάχωρη σκοτεινή σπηλιά που βρισκόταν παραλιακά λίγο πιο πέρα σ’ ένα λοφίσκο, που αργότερα θα την έκανε γιατάκι κάποιος Πολύφημος μον’οφθαλμος.
Τ’ άφησε εκεί πέρα για να μην του χαλάσουνε τη μανέστρα.
Η Θραγαία όμως, μάνα ήτανε και την κακοφάνηκε να γεννάει ασταμάτητα και να μην έχει παιδί δίπλα της.
Είδε κι αποείδε, φαίνεται τον βαρέθηκε τον σουρουκλεμέ σύζυγό της, έπιασε και σκάρωσε μια κοφτερή κόσα. Δρεπάνι με κοφτερή λεπίδα. Το έκρυψε και πήγε και αντάμωσε τα παιδιά της στη σπηλιά μια μέρα που έλειπε ο αχαΐρευτος άντρας της.
– Ξέρετε τί θα του κάνω γω αυτουνού;
– Τί καλέ μαμά;
– Θα του κόψω πάσαν πατρότητος ελπίδα.
– Όχι, μαμά.
– Μωρέ, θα του τα κόψω. Τί δηλαδή; Άσε που με έχει αναστενάξει, αλλά θα γεννάμε σερί κορδόνι και δεν θα έχουμε παιδιά στο σπίτι;
Φρικιάσανε τα παιδιά, όχι δεν γίνονται τέτοια.
Πετάχθηκε όμως ο νεώτερος και λέει της μάνας.
– Εγώ, μάμη.
– Θα το κάνεις βρε;
– Ουού! Και είμαι στο δρεπάνι καλύτερος κι απ’ τον χάρο του Άδη.
Τα συμφωνήσανε μάνα και γιος και ένα βράδυ που ο μπαμπάς ήρθε στο τσακίρ κέφι από τα ξύδια που ‘πιε στη Μαρώνεια και κουβαλάνε μαζί του ένα ξέκωλο για τα περαιτέρω, να τέλος πάντων να διασκεδάσουνε ζωηρά με ερωτική γυμναστική.
Και αναιδέστατος όπως ήτανε, ξαπλώνεται πάνω στο συζυγικό κρεβάτι, φαρδύς-πλατύς με την αλανιάρα παρέα του.
Εκεί δα που ζαχαρώνανε, ο μικρός ήτανε κρυμμένος με τη κόσα και περίμενε.
Στα ντουζένια του ήτανε ο μπαμπάς, πετάγεται ο νεαρός, τον κρατάει ακίνητο με το αριστερό χέρι και με το δεξί του έκοψε.
Ακούστε τώρα. Από το αίμα της πληγής γεννηθήκανε νέα παιδιά που ονομάστηκαν ΚΑΡΠΙΛΟΙ και αργότερα ΚΙΚΟΝΕΣ.
Και μόλις πέταξε στη θάλασσα εκείνα που ‘κοψε ο νέος, βγήκε ένας καφετί αφρός και από μέσα του ξεπετάχθηκε ο ΟΡΦΕΑΣ, μουσικός, ποιητής, λυρ’αρης και κομμάτι της Θραγαίας.
Ο Πίνδαρος τον αναφέρει ως ΟΡΦΝΟΣ δηλαδή καστάνιος Φίκος.
(Να γιατί η περιοχή της Αλεξανδρούπολης, παλιά είχε πολλά δέντρα καστανιές).
Η άποψη ότι εδώ οι κάρπιλοι και οι Κίκονες, ενισχύεται από την πλάκα που βρέθηκε το 1879 κοντά στο Φάρο, σε βάθος ενός μέτρου.
Επιβεβαιώνεται μάλιστα από το ιστορικό Ηρόδοτο που πέρασε από τα Θρακικά παράλια και γράφει στο βιβλίο του το 7ο παρ. 59 για τα Σαμοθράκεια (Σαμοθρηΐκεια κατά λέξη) τείχεια με τις πόλεις: Σαλή, Ζώνη, Δρυ, Σέρειον και Μεσημβρία (Σάλη τε πεπόλισται πόλις).
Ακόμη περισσότερο ενισχύεται η άποψη αυτή από το οδοιπορικό της Ιερουσαλήμ. αναφέρεται πως η Σαλή ήταν τόπος εύπορος, καλλιεργήσιμος, με πλούσιες θαλασσινές ακτές με εμπορικούς διαύλους επικοινωνίας με άλλους τόπους, υπήρχε ήδη η παραμονή και στάθμευση για αλλαγή αλόγων από τους διερχομένους και η προοπτική μόνιμης εγκατάστασης όσων το επιθυμούσαν.
Βεβαιώνεται, λοιπόν, ότι η αρχαία Σάλη ήταν θαμμένη κάτω από τη σημερινή Αλεξανδρούπολη ή πολύ κοντά της. Μια βεβαίωση που έρχεται τα τελευταία χρόνια με τις εκσκαφείς θεμελίων που βρέθηκαν τάφοι (Ρωμαϊκή περίοδος 350-450 μ.Χ.) και νομίσματα της ίδια περιόδου.
Σ’ αυτή την παραθαλάσσια πόλη, τη Σάλη, που πολύ αργότερα καταστράφηκε, πέρασαν όχι και λίγα κατακτητικά φύλα. Πέρσες, Μακεδόνες, Ρωμαίοι, Βούλγαροι, Τούρκοι και πάει λέγοντας.
Πώς έγινε αυτό; Περνούμε το ιστορικό δεδομένο με κάμποση μπαταρέλα για να μη ξεχνάμε και το σατιρικό ύφος της στήλης που το υποσχέθηκε.
Έχουμε και λέμε.
Εκείνους τους ωραίους χρόνους, πολλά ρεμάλικα στίφη, κατσαπλιάδες κατακτητές από Βορρά και Ανατολή μεριά, ιδίως από παραδουνάβιες περιοχές, αφού ρημάζανε ότι είχανε ρημάξει τις γύρω χώρες, τους μάζωναν οι πλιατσικολόγοι αρχηγοί τους και τους έκαναν επιδρομικές κατηχήσεις για άλλους τόπους.
Έλεγε ο βάρβαρος ηγέτης:
– Σηκωθείτε και χειροκροτείσθε κτήνη τον κερατά για την ιδέα που μου ‘ρθε πάραυτα.
Και δεν είναι έμπνευση ψιλικατζίδικη, την σκέφθηκα σήμερα το πρωί.
Αλήτες και καμπανταήδες είμαστε, λεφούσι σκυλόρατσας και τα ιδανικά μας είναι να κουρσέψουμε και να γαζώσουμε περιοχές πλούσιες.
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
