Του ΣΧΟΛ-ιαστή
Η Δόμνα είχε και ένα γιο. Τον Θεμιστοκλή Βιζβίζη.
Το 1827 ο Γάλλος στρατηγός ROSσταλμένος από το Φιλελληνικό κομιτάτο Γαλλίας πήρε μαζί του 10 παιδιά, τον Παπανικολή, τον Μπότσαρη, τον Γιαννίτση, τον Μπαλάσκα και τον ξεχωριστό νεαρό Θεμιστοκλή Βιζβίζη.
Ο Μιστόκλης, λοιπόν, να τον λέμε έτσι στην λιμανίσια Αλεξ-πολίτικη αργκό, όταν σπούδασε στο Παρίσι ήταν προστατευόμενος της κυρίας Τεκαμιές και την Ελληνικής καταγωγής δούκισσας Νταμπρεντέ.
Μια μέρα που τα ‘τσουγε γερά με γαλλικά ξύδια ο στρατηγός, λέει στον ομοτράπεζό του ακόλουθο πρεσβειών, κάποιον Γουλιέλμο.
– Ρε συ, δεν έχεις μια κόρη, ατίθαση και τσακπίνα, που όλη μέρα χάσκει στα κονσερβατουάρ;
– Ναι για.
– Εγώ, φίλε έχω μαζέψει κοντά μου για διπλωματική εξέλιξη, κάτι ελληνάκια, έξτρα πρίμα γκουτ. Ένα απ’ αυτά είναι πολύ εκλεκτό, γάτος, να γίνει ακόλουθος. Θεμιστόκλα τον φωνάζουνε οι άλλοι ελληνοπαίδες της παρέας, όνομα αρχαίο ιστορικό αν έχεις διαβάσει αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, που πολύ το αμφιβάλλω. Και στο λέω, μη τον φωνάξεις καμιά φορά Ντέμη γιατί τέτοιο όνομα πολύ αργότερα θα ‘ρθει από ένα χωριό της Αλεξ-πολης τα Λουτρά και θα γίνει διάσημος στα φουτμπόλια των γηπέδων και όχι στα γράμματα και στη διανόηση. Κομπρέ;
Λοιπόν, επειδή αγόρι εσύ δεν έχεις αφού η κυρά σου είναι σφυρικτροκαρπερή, τι λες τους παντρεύουμε, έτσι ώστε μόλις, πρώτα ο Θεός, τα κακαρώσεις να πάρει το παιδί τη θέση σου. Θα κάνεις γαμπρό να γλύφεις τα δάκτυλά σου.
Καλή ήταν η πρόταση, η νύφη όμως, μικρή και ανήλικη. Που να σηκώσει παντρειά.
Η Γαλλία κυρία Ρεκαμιέ, τότε έπαιξε τον ρόλο της προξενήτριας, συνεπικούρεμενη και από την δούκισσα Νταμπρεντέ ως μεσολαβήτριας.
Πήρανε τη μικρή στο πλάι και ψου-ψου, μου-μου την αρχίσανε στο μιλητό:
– Γνωρίζετε κόρη μας τι εστί ανήρ και μάλιστα Έλλην Θρακιώτης τοκματζής;
– Μάλιστα, το ‘χω γράψει στο λεύκωμά μου.
– Μωρή, ας το λεύκωμα, άλλο ρωτάμε εμείς.
– Εννοείται το πονηρό;
– Βουΐ.
– Ε, κάτι έχω ακουστά περί φόνου.
– Και θέλεις ν’ αποκτήσεις έναν ανήρ;
– Σύζυγον; Δηλαδή Μαρί που λέμε Γαλλιστί.
– Δεν τον λένε Μαρί. Θεμιστοκλή τον λένε. Τι λες τον θέλεις;
– Πολύ, θα παίζουμε μαζί και τις κουμπάρες, τι άλλο καλέ κυρίες;
– Δεν αφήνει η λογοκρισία να σου πούμε. Τα βγάζει ακατάλληλα, Άμα θα ‘ρθει η ώρα θα σου πούμε εμείς κάτι μυστήρια να τον κάνεις φιτίλι τον Θεμιστοκλή, που από την εξάντληση θα φεύγει το παπούτσι και η κάλτσα του μαζί στο περπάτημα.
Έτσι και έγινε. Γάμος τρικούβερτος, κοσμοπολίτικος, λαμπερός.
Μάλιστα, μια ξακουστή καλλιτέχνης της εποχής η Γαλλίδα χαλκογράφος Αδέλα Ταρντιέ φιλοτέχνησε σε ορείχαλκο την προσωπογραφία του, η οποία κυκλοφόρησε σε χιλιάδες κομμάτια συλλεκτικά στη Γαλλία ως αντιπροσωπευτική μορφή Θρακιώτη Έλληνα.
Αντίγραφο φυλάγεται στο Εθνολογικό Μουσείο Αθηνών και ακόμα στη συλλογή του αξέχαστου Αλεξ-πολίτη Γυμνασιάρχη Αδαμάντιου Ταμπακίδη.
Όσοι παλιοί Αλεξ-πολίτες επισκεπτότανε το σπίτι του Ταμπακίδη, εκεί στην οδό Κυρίλλου την βλέπανε σε περίοπτη θέση της χαλκογραφία.
Το οικογενειακό άλμπουμ, κάνει αναφορά και για την κόρη τους, ονόματι Μαργιορίτσα το όμορφο κορίτσι. Το 1840 παντρεύεται τον πλοίαρχο του πολεμικού ναυτικού Γιάννη Θαϊράκη. Βαρέσανε, λοιπόν, πάλι οι γαμήλιοι κλαπαδόρες. Κι αυτός ο γάμος ήτανε έκτακτος. Μπιντιφούρ.
Κυκλοφόρησε μάλιστα και πρόσκληση γάμου ασημοποίκιλτη με ανάγλυφα Ελληνικά στοιχεία.
«Ο κύριος και η κυρία Βιζβίζη, οικογένεια σεμνή και ταπεινή και ομοίως η οικογένεια Θαιράκη, αμφότεροι γονείς πλέντυ ευτυχισμένοι έχουν τη τιμή να σας καλέσουν στους γάμους των παιδιών τους κ.λπ., κ.λπ.
Οικία (για δώρα) τάδε.
Μη στείλετε πορτατίφια και αλουμινόπιατα.
Πήξαμε».
Με προοδευτική προσωπική εξέλιξη, ο Θεμιστοκλής γυρίζει στην Ελλάδα, φορτωμένος με διπλώματα και γλώσσες. (Από τότε οι Έλληνες εξωτερικού διαπρέπουν).
Γίνεται ακόλουθος πρεσβειών, αλλά με συχνές μεταθέσεις.
Προσέξτε τώρα, ρεζιλίκι και ντροπή από ιστορική στραβοτιμονιά και αδιαφορία της τότε κοινωνικής απονομής δικαίωσης των αγωνιστών (απομάχων) του Ελληνικού Εθνικού αγώνα εναντίον των κατακτητών.
Αίτηση για συνταξιοδότηση της Δόμνας Βιζβίζη στην αρμόδια επιτροπή κοινωνιακών υπηρεσιών (αρχειοθετημένο χρονικό Ελλην. Επικρατείας 1854).
Και να το εγγεγραμμένο σκεπτικό της επιτροπής με τη γνωμοδότηση μετά από 30 χρόνια παρακαλώ.
«Η αιτούσα συνταξιοδότισιν, Δόμνα Χατζή-Βιζβίζη, ιδιωτεύων αυτή εν απραξία εν των παρόντι, χρονικόν έτος και υφισταμένης μακράς συμμετοχής εις Εθνικάς δραστηριότητας δια την ανασυγκρότησιν του νεοσύστατου κράτους, η αρμοδεία επιτροπή συνταξιοδοτήσεων ως ύπερθεν σχετικής αιτήσεως, αποφασίζει και επικυρώνει αποζημίωσιν τριάκοντα δραχμές μηνιαίως εις την αιτούσαν, αναγνωρίζοντας το πατριωτικό παρελθόν της και τον αγώνα της δια την απελευθέρωσιν της πατρίδος».
Αυτή η καταβολή των 30 δρχ. από την απόφαση την τελική της επιτροπής «ΚΛΩΘΟΓΥΡΙΖΕ» παρακαλώ 30 και πλέον χρόνια στα συρτάρια των διοικητικών καλαμαράδων της διοίκησης.
Πλήρη ξεφτίλα και όνειδος θριαμβευτικό!
Τι άλλο να πούμε, πατά μόνο ότι δεν ξεφεύγουμε και πολύ από τότε μέχρι σήμερα από τα παραδεδειγμένα.
Έτσι, λοιπόν, με μπαγιόκα παχυλή σύνταξη η Δόμνα, έμεινε για λίγο με τον γιο της Θεμιστοκλή στην Αθήνα και όταν αυτός μετατέθηκε και πάλι την νοίκιασε στον Πειραιά ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα που τ όσο τη λάτρευε και τη δόξασε.
Νοέμβρη του 1852 ήτανε, όταν ξεψύχησε η ηρωική καπετάνισσα με την πολιτεία ευτυχώς σήμερα να αναγνωρίζει τη μόνη αλήθεια που είναι γραμμένη πάνω στο μνημείο της που το βλέπουμε δίπλα στο Φάρος Αλεξ-πολης.
Έστω. Μια δεύτερη αλήθεια πάντως είναι και θα την πούμε εδώ, ότι η Δόμνα με τον αγώνα της τους Τούρκους τους έβαλε να τρώνε τα κρέατά τους μέχρι σήμερα στη θάλασσα όταν αντίκρυζαν ελληνικά πλοία.
Πάντα να τα τρώνε Παναγία μου!
Ο ΣΧΟΛ-ιαστής
